Binduga (leśnictwo)

Binduga – miejsce nad rzeką, kanałem lub jeziorem, służące do składowania i przygotowania drewna do spławu. Na bindudze formuje się tratwy lub wiązki drewna przeznaczonego do spławu.

Tratwy z pni ściętych drzew w bindudze
Józef Rapacki, Binduga

W Polsce, obecnie stosowana jedynie w przypadku kataklizmów występujących na dużych powierzchniach w przypadku dużej masy drzewnej złomów (wiatrołomów) i wywrotów. Przykładem z początku XXI wieku jest składnica w Nadleśnictwie Pisz, którą uruchomiono po huraganie z dn. 4 lipca 2002.

Wg definicji ze Słownika języka polskiego Witolda Doroszewskiego, bindugą zwano również pozbawione pni i karp piaszczyste zbocze nadwodnego pagórka lub wzgórza wykorzystywane do staczania ściątych pni wprost do wody. Bindugą nazywano też sam proces zbijania drewna w tratwy (niem. bindung ― wiązanie, skąd zapewne bierze się polska binduga)[1][a].


  1. por. niem. binden ― wiązać

Przypisy

edytuj
  1. binduga – Wielki słownik W. Doroszewskiego PWN [online], sjp.pwn.pl [dostęp 2024-01-19] (pol.).