Bolesław Kraupa
Bolesław Kraupa (ur. 17 listopada 1871 w Podgórzu, zm. 15 grudnia 1924 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.
 generał brygady
| |
| Data i miejsce urodzenia |
17 listopada 1871 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
15 grudnia 1924 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1892–1924 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca dywizji |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
        
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 17 listopada 1871 w Podgórzu, w ówczesnym powiecie wielickim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Łukasza (zm. 1891) i Teofili z Wójcików (zm. 1905)[1][2]. Miał brata Rudolfa (1873–1938), księdza[3]. W latach 1887-1891 kształcił się w Szkole Kadetów Piechoty w Łobzowie[4][2]. Od 1892 oficer zawodowy austriackiej piechoty, na kolejnych stanowiskach dowódczych. Jako dowódca kompanii walczył w 1914 na froncie rosyjskim. 13 września 1914 dostał się do niewoli rosyjskiej, w której przebywał do 31 grudnia 1917[5]. 1 marca, po powrocie do monarchii austro-węgierskiej, powierzono mu funkcję zastępcy komendanta batalionu zapasowego 13 pp[5]. Od 1 czerwca do 25 października 1918 dowodził na froncie włoskim batalionem 9 pułku piechoty[5]. 1 listopada 1918 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 1 sierpnia 1917 i 475. lokatą[6].
Z dniem 1 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika i przydzielony do Okręgu Generalnego Kraków[7][8]. Organizator i dowódca 13 pułku piechoty[9]. 4 kwietnia 1919 został formalnie mianowany dowódcą 13 pp przez Naczelnego Wodza[10]. 25 lutego 1920 został dowódcą XVI Brygady Piechoty[9][2]. Na tym stanowisku 22 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej[11]. Od 23 stycznia 1921 dowodził 8 Dywizją Piechoty w zastępstwie pułkownika Stanisława Burhardt-Bukackiego[12]. 25 września tego roku, po przejściu 8 Dywizji Piechoty na organizację pokojową, został wyznaczony na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej, pozostając oficerem nadetatowym 32 pułku piechoty[13][14]. Od 15 lutego 1922 ponownie dowodził w zastępstwie 8 DP[13]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 23. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 13 pułk piechoty[15]. 15 stycznia 1923 został powołany na kurs wyższych dowódców przy Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie[13]. Z dniem 10 grudnia 1923 został mianowany dowódcą 28 Dywizji Piechoty w Warszawie[16]. 11 marca 1924 został przeniesiony na stanowisko dowódcy 27 Dywizji Piechoty w Kowlu[17]. 31 marca 1924 prezydent RP Stanisław Wojciechowski, na wniosek ministra spraw wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego, awansował go na generała brygady ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 12. lokatą w korpusie generałów[18]. 19 października 1924 został zwolniony ze stanowiska dowódcy 27 DP i przeniesiony do dyspozycji ministra spraw wojskowych[19]. Zmarł 15 grudnia 1924 w Wojskowym Instytucie Przyrodoleczniczym im. Józefa Piłsudskiego w Warszawie na „udar serca”[20][21][22]. Pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (pas 32, wsch.). Był kawalerem, bezdzietnym[23].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 1810 – 26 marca 1921[24]
- Krzyż Walecznych po raz pierwszy[25]
- Krzyż Walecznych po raz drugi – 12 lipca 1921 „za męstwo i osobistą odwagę okazane w walce z nieprzyjacielem w obronie Ojczyzny”[26]
- Krzyż Komandorski Orderu Gwiazdy Rumunii – 5 czerwca 1924[27]
- austro-węgierskie
- Order Korony Żelaznej 3. klasy z dekoracją wojenną i mieczami[28] – 18 sierpnia 1918[6]
- Krzyż za 25-letnią służbę wojskową dla oficerów – 17 listopada 1913[6]
- Brązowy Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii – 2 grudnia 1898[6]
- Krzyż Jubileuszowy Wojskowy – 2 grudnia 1908[6]
- Medal Pamiątkowy Bośniacko-Hercegowiński – 1909[6]
- Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913 – 10 sierpnia 1913[6]
Przypisy edytuj
- ↑ Kolekcja ↓, s. 8, 25, 39, 94, 104, 110.
- ↑ a b c Stawecki 1994 ↓, s. 178.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 146.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 12.
- ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 36.
- ↑ a b c d e f g Kolekcja ↓, s. 112.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 2 z 12 stycznia 1919, poz. 75.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 4 z 16 stycznia 1919, poz. 178.
- ↑ a b Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 115.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 41 z 12 kwietnia 1919, poz. 1297.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 29 maja 1920, s. 381.
- ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 179.
- ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 33.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. XIV, 79, 218, 395.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 19.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 77 z 16 grudnia 1923, s. 721.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 26 z 15 marca 1924, s. 127. Dziennik podpisany został w dniu 11 marca 1924 przez ówczesnego ministra spraw wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego. Nowym dowódcą 28 DP został gen. bryg. Kazimierz Dzierżanowski.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924, s. 165.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 111 z 19 października 1924, s. 618.
- ↑ Ś.p. gen. bryg. Bolesław Kraupa. „Polska Zbrojna”. 344, s. 4, 1924-12-17. Warszawa..
- ↑ Kolekcja ↓, s. 153.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 4 lutego 1925, s. 56.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 59.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 2 kwietnia 1921, s. 607.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922, s. 64.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 23 lipca 1921, s. 1205.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 53 z 5 czerwca 1924, s. 307.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 13.
Bibliografia edytuj
- Bolesław Kraupa. [w:] Kolekcja Generałów i Osobistości, sygn. I.480.287 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-11-09].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.