Bonifacy VII (właśc. Franco; ur. w Rzymie, zm. 20 lipca 985) – antypapież w czerwcu 974 i od sierpnia 984 do 20 lipca 985[1].

Bonifacy VII
Franco
antypapież
Ilustracja
Miejsce urodzenia

Rzym

Data śmierci

20 lipca 985

Miejsce pochówku

bazylika św. Piotra

Antypapież
Okres sprawowania

974, 984-985

Wyznanie

chrześcijaństwo

Kościół

rzymskokatolicki

Pontyfikat

984

Życiorys

edytuj

Był Rzymianinem, synem Ferruciusa[1]. Wywodził się z kręgów zakonnych. W 972 został kardynałem-diakonem[1]. Był popierany przez stronnictwo Krescencjuszy[2]. Podczas gdy cesarz Otton II był zaabsorbowany sprawami w Niemczech, w 974 roku wybuchło powstanie przeciwko Benedyktowi VI[1], który został wtrącony do więzienia i zamordowany[2]. Ten czyn zwrócił uwagę hrabiego Sicco i ludu rzymskiego, który zmusił antypapieża do ucieczki[1]. Bonifacy VII zrabował wtedy skarbiec Bazyliki Piotrowej i uciekł do Bizancjum[2].

W 980 na krótko powrócił do Rzymu, lecz już wiosną 981 musiał ponownie uciekać[1]. Po śmierci Ottona II w 983, przy niepopularności papieża Jana XIV powrócił do Rzymu w kwietniu 984[1]. Natychmiast nakazał uwięzienie prawowitego papieża i otrucie go[2]. Jego drugi pontyfikat trwał do śmierci w lipcu 985 – prawdopodobnie został zamordowany[2]. Po śmierci, jego ciało zostało wystawione na widok publiczny; było przebijane włóczniami, wleczone przez ulice i porzucone na rynku[2].

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e f g John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 183-184. ISBN 83-06-02633-0.
  2. a b c d e f Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 64. ISBN 83-7006-437-X.

Bibliografia

edytuj