Brachynopus rufus

Brachynopus rufus – gatunek chrząszcza z rodziny kusakowatych, podrodziny łodzikowatych i plemienia Scaphisomatini.

Brachynopus rufus
(Broun, 1881)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Rząd	chrząszcze
Podrząd	chrząszcze wielożerne
Rodzina	kusakowate
Podrodzina	łodzikowate
Plemię	Scaphisomatini
Rodzaj	Brachynopus
Gatunek	Brachynopus rufus
Synonimy
Baeocera rufa Broun, 1881 Baeocera armata Broun, 1886

Gatunek ten opisany został w 1881 roku przez Thomasa Brouna jako Baeocera rufa. W rodzaju Brachynopus umieszczony został w 2003 roku przez Ivana Löbla i Richarda A.B. Leschena.

Chrząszcz o ciele długości od 1,8 do 2,2 mm, w zarysie owalnym i słabo zwężonym ku końcowi, o ubarwieniu rudobrązowym do czarnego z nieco jaśniejszymi: wierzchołkiem pokryw, udami i goleniami oraz jasnobrązowymi do ochrowych: czułkami, stopami i końcowymi segmentami odwłoka. Aparat gębowy cechują szersze niż dłuższe żuwki zewnętrzne oraz prawie proste ostatnie człony głaszczków wargowych, osadzone podwierzchołkowo na członach przedostatnich. Podszczękowa powierzchnia głowy zaopatrzona jest w drobno guzkowane kanaliki, a gularna pozbawiona jest poprzecznej grupki porów. Przedplecze ma tylne kąty dochodzące do szwów anapleuralnych. Panewki bioder przednich odnóży mają oszczecinione przednie krawędzie. Szerokość tarczki wynosi ⅓ szerokości wierzchu skrzydłotułowia. Na pokrywach występują dobrze rozwinięte punkty, rzędy nasadowe i kolce przyszwowe. Linie biodrowe za środkową parą odnóży są łukowato wygięte. Zapiersie (metawentryt) może być zlane z episternitami zatułowia. Tylna para skrzydeł jest dobrze wykształcona. W odnóżach przedniej i środkowej pary golenie mają dobrze rozwinięte kolce nasadowe. U samca edeagus ma w woreczku wewnętrznym wydłużony skleryt.

Owad endemiczny dla Nowej Zelandii, znany z północnej części Wyspy Północnej. Żeruje na podstawczakach z rzędu powłocznikowców.