Bronisław Chodorowski
Bronisław Chodorowski (ur. 14 grudnia 1896 w Knyszynie, zm. 16-19 kwietnia 1940 w Katyniu) – polski lekarz weterynarii.
porucznik lekarz weterynarii | |
Data i miejsce urodzenia |
14 grudnia 1896 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
16/19 kwietnia 1940 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Stanowiska |
lekarz weterynarii |
Odznaczenia | |
Życiorys
edytujUrodził się w rodzinie Wincentego i Marii z Citkowskich[1]. Był starszym bratem Józefa (1907–1940), lekarza medycyny, który także został zamordowany w Katyniu[1].
Ukończył gimnazjum w Grodnie, po zdaniu egzaminu dojrzałości wyjechał do Kazania, gdzie studiował w Instytucie Weterynarii. W 1919 przerwał naukę i wstąpił do Wojska Polskiego. Pełnił służbę w placówkach weterynaryjnych na froncie[1]. W nagłych przypadkach udzielał pomocy rannym żołnierzom. Za odwagę i męstwo został odznaczony Krzyżem Walecznych[1]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu podporucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 22. lokatą w korpusie oficerów weterynaryjnych rezerwy, grupa lekarzy weterynarii[2]. Posiadał przydział w rezerwie do Kadry Okręgowego Szpitala Koni nr 9 w Brześciu nad Bugiem[3]
Po zakończeniu wojny powrócił do rodzinnego Knyszyna, gdzie rozpoczął pracę nauczyciela w szkole powszechnej. Wkrótce wyjechał do Lwowa, gdzie studiował na Akademii Medycyny Weterynaryjnej, podczas studiów był członkiem rzeczywistym korporacji akademickiej Lutyco-Venedya. W 1922 uzyskał dyplom lekarza weterynaryjnego, a następnie pracował jako lekarz powiatowy służby weterynaryjnej w Święcianach[1]. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 4. lokatą w korpusie oficerów rezerwy weterynaryjnych, grupa lekarzy[4].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Kozielsku. Między 16 a 19 kwietnia 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany[5]. Od 28 lipca 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu[6].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień porucznika[7]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c d e f Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 75.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1406.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1395.
- ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 539.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 784.
- ↑ Włodzimierz A. Gibasiewicz: Lekarze weterynarii ofiary II wojny światowej. Wyd. Bellona Warszawa 2011, s. 104-106. ISBN 978-83-11121-64-5
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Włodzimierz Gibasiewicz, Życie godne pomnika, Warszawa 2011, s. 73–74.
Bibliografia
edytuj- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów Kozielskiego Obozu NKWD rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.