Bronisław Kochan (ur. 8 lipca 1916 w Charzewicach[1], zm. 13 lipca 1990 w Kanadzie) – kapral Wojska Polskiego II RP, członek załogi i obrońca Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte w wojnie obronnej 1939, w 1989 mianowany podporucznikiem w stanie spoczynku.

Bronisław Kochan
kapral kapral
Data i miejsce urodzenia

8 lipca 1916
Charzewice

Data i miejsce śmierci

13 lipca 1990
Kanada

Przebieg służby
Lata służby

do 1945

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

3 Pułk Piechoty Legionów,
Wojskowa Składnica Tranzytowa (Westerplatte)

Stanowiska

zastępca dowódcy wartowni

Główne wojny i bitwy

obrona Westerplatte

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939” Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” Medal 30-lecia Polski Ludowej
Odznaka Grunwaldzka

Życiorys

edytuj
 
Obrona Westerplatte

Urodził się w Charzewicach, jako syn Walentego i Franciszki z Czeladków, robotników rolnych. Ukończył szkołę powszechną oraz Szkołę Podoficerską dla Małoletnich w Nisku[1] w 1936, w stopniu starszego strzelca[2]. Służbę wojskową odbywał w 3 pułku piechoty Legionów w Jarosławiu, skąd został skierowany na Westerplatte 13 marca 1939. Najpierw udał się do Kielc gdzie był punkt zborny wszystkich żołnierzy mających stanowić załogę placówki. 4 kwietnia 1939 został w tajemnicy przed Niemcami przetransportowany na Westerplatte[1]. Brał udział w obronie wartowni nr 3, jako zastępca dowódcy wartowni. Przez siedem dni obrony walczył na terenie wartowni.

Jak wspomina Kochan przez Gdańsk byli przewożeni autobusami, gdyż dowództwo niemieckie nie mogło zapewnić bezpieczeństwa polskim jeńcom.

Po kapitulacji Westerplatte był jeńcem Stalagu I A Stablack w Prusach Wschodnich. Z niewoli zwolniony w 1945. W 1946 podjął pracę jako starszy adiunkt w Polskich Kolejach Państwowych w Rozwadowie. W 1947 ożenił się z Władysławą. Od powrotu w rodzinne strony był pod stałą obserwacją Urzędu Bezpieczeństwa. Od 1950 do 1956 był poddawany represjom i szykanom. Co kilka dni był wzywany na przesłuchanie do UB[2]. W 1976 przeszedł na emeryturę. W 1986 została mu przyznana renta inwalidy wojennego. Krzyż Virtuti Militari i awans na stopień podporucznika w stanie spoczynku odebrał 8 grudnia 1989 w Warszawie. Brał udział w tej uroczystości wraz z 46 innymi żyjącymi obrońcami Westerplatte. Zmarł 13 lipca 1990 w Kanadzie, odwiedzając swojego syna Waldemara. Pochowany na cmentarzu parafialnym ul. Klasztorna Stalowa Wola - Rozwadów. Jego grobem opiekuje się Szkoła Podstawowa nr 3 im. Bohaterów Westerplatte w Stalowej Woli. Szkoła na pomniku Kochana umieściła Znak Pamięci.

Upamiętnienie

edytuj
  • W Stalowej Woli istnieje ulica imienia Bronisława Kochana[3].
  • 54 Stalowowolska Drużyna Harcerska nosi imię Bronisława Kochana.

Odznaczenia

edytuj

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b c Jacek Stachiewicz, Żołnierz z Westerplatte, Nowiny, 1/2 września 1979, nr 197, s. 5
  2. a b Westerplatte – placówka Kochana, „Portal Tygodnika „Sztafeta”” [dostęp 2018-10-11] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-29] (pol.).
  3. m, Westerplattczyk ma ulicę, „nowiny24.pl” [dostęp 2018-10-11] (pol.).

Bibliografia

edytuj
  • Jacek Stachiewicz, Żołnierz z Westerplatte, Nowiny, 1/2 września 1979, nr 197, s. 5-6