Bruce Neville
Bruce Neville (ur. 3 marca 1964 w Sydney) – australijski narciarz wodny. Czterokrotny medalista mistrzostw świata, siedmiokrotny uczestnik tej imprezy, trzykrotny rekordzista świata w długości skoku na nartach wodnych. Uprawiał także skoki narciarskie, w których ustanowił rekord Australii w długości skoku narciarskiego mężczyzn.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Wzrost |
175 cm[1] |
| Reprezentacja | |
| Rekord życiowy |
Skoki narciarskie: 57,5 metra na Snowflake w Westby (8 lutego 1997) |
Życiorys edytuj
Narciarstwo wodne edytuj
Był jednym z nielicznych narciarzy wodnych z powodzeniem startujących zarówno w slalomie, jak i skokach – sportowcy uprawiający ten sport z reguły skupiają się tylko na jednej z tych konkurencji[2]. Sport ten zaczął uprawiać profesjonalnie w 1983[1]. W latach 1985–2001 siedmiokrotnie brał udział w mistrzostwach świata w narciarstwie wodnym. Zdobył cztery medale tej imprezy – w 1989 brązowe w skokach i klasyfikacji ogólnej, a w 1991 i 1995 złote w skokach[3]. Trzykrotnie ustanawiał rekord świata w długości skoku na nartach wodnych – w 1995 uzyskał 67,2 m, w lipcu 1997 – 67,8 m, a w maju 1999 – 68,3 m. We wrześniu 1995 odległością 63,3 m ustanowił ówczesny rekord mistrzostw świata w tej samej kategorii[4]. Wielokrotnie stawał na podium klasyfikacji końcowej US Pro Waterski Tour w konkurencji skoków, zwyciężając między innymi w 1993 i 1997[1]. W 1997 został pierwszym w historii zwycięzcą klasyfikacji generalnej Pucharu Świata w narciarstwie wodnym w kategorii skoków[5]. W całej karierze odniósł w sumie 56 zwycięstw w zawodach międzynarodowych w narciarstwie wodnym[3].
W 1998 został nagrodzony przez International Waterski & Wakeboard Federation za postawę fair play w mistrzostwach świata w narciarstwie wodnym w 1997. W czasie tych zawodów pożyczył swoje narty rywalowi startującemu tuż przed nim w konkurencji skoków – Freddy’emu Krugerowi, który dzięki pomocy Neville’a mógł wykonać próbę (wcześniej w wyniku upadku uszkodził własne narty) i zakwalifikować się do finału, gdzie później zwyciężył, zdobywając złoty medal i pokonując m.in. Neville’a[6].
W 2007 został włączony do galerii sław International Waterski & Wakeboard Federation[1], a w 2011 do australijskiej galerii sław narciarstwa wodnego (ang. Australian Water Skiing Hall of Fame)[7].
Jego żona, Toni Neville, również uprawiała narciarstwo wodne[1] i czterokrotnie ustanawiała rekord świata kobiet w długości skoku na nartach wodnych[4].
Skoki narciarskie edytuj
Pod koniec 1996 zaczął uprawiać skoki narciarskie. Jego celem było zakwalifikowanie się w tej dyscyplinie sportu na Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1998. W listopadzie 1996, w wieku ponad 30 lat, oddał pierwsze w życiu skoki na śniegu. Na obiektach kompleksu MacKenzie Intervale Ski Jumping Complex w Lake Placid trenował także przez kolejne 3 miesiące. W zawodach w tej dyscyplinie zadebiutował w styczniu 1997 w Salisbury. W sezonie 1996/1997 wystąpił jeszcze w kilku konkursach skoków narciarskich[2].
W lutym 1997 w Westby wziął udział w dwóch konkursach Pucharu Kontynentalnego i były to jego jedyne w karierze starty w oficjalnych zawodach międzynarodowych w tej dyscyplinie rozgrywanych pod egidą FIS[8]. 8 lutego, po skokach na odległość 57,5 i 52 metrów, zajął 43. lokatę w gronie 50 startujących zawodników, wyprzedzając pięciu Amerykanów (w tym Hartmana Rectora, który w późniejszej karierze kilkukrotnie wystąpił w konkursach Pucharu Świata[9]), Kanadyjczyka oraz Brytyjczyka Eddiego Edwardsa[10]. Dzień później lądował na 53. i 52. metrze, plasując się na 47. pozycji w gronie 49 sklasyfikowanych skoczków, przed Kanadyjczykiem i Amerykaninem[11]. W obu konkursach w Westby przegrał z dwiema dopuszczonymi do rywalizacji mężczyzn kobietami – Karlą Keck i 12-letnią wówczas Lindsey Van[10][11]. Wynik 57,5 metra uzyskany w 1. serii pierwszego konkursu w Westby uznawany jest za rekord Australii w długości skoku narciarskiego mężczyzn[12].
W marcu 1997 powrócił do rywalizacji w narciarstwie wodnym[2]. Później w czasie przerw między sezonami trenował jeszcze skoki narciarskie (między innymi przed sezonem 1998/1999 spędził blisko dwa miesiące w Steamboat Springs[13]), jednak ani razu nie wystąpił już w oficjalnych zawodach międzynarodowych rangi FIS[8].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f Café de Colombia Water Ski World Cup 1998 Media Guide Inside. iwsf.com. [dostęp 2018-11-07]. (ang.).
- ↑ a b c SHAWN COURCHESNE: AUSTRALIA'S NEVILLE BRAVING NEW ELEMENT. courant.com, 1997-07-14. [dostęp 2018-11-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-11-07)]. (ang.).
- ↑ a b Bruce Neville. usa-wwf.org. [dostęp 2018-11-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-11-08)]. (ang.).
- ↑ a b IWWF Water Ski World Records. iwsf.com. [dostęp 2018-11-07]. (ang.).
- ↑ Skiers of the Year. waterskimag.com, 2001-06-14. [dostęp 2018-11-07]. (ang.).
- ↑ IWSF Presents Bruce Neville AUS with Sportsmanship Award. iwsf.com, 1998-03-08. [dostęp 2018-11-07]. (ang.).
- ↑ Water Skiing Hall of Fame 2011. frogfilm.com.au. [dostęp 2018-11-07]. (ang.).
- ↑ a b Adam Kwieciński: NEVILLE Bruce AUS. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2018-11-07].
- ↑ Adam Kwieciński: RECTOR Hartman 1982.05.12 USA. wyniki-skoki.hostingasp.pl/. [dostęp 2018-11-07].
- ↑ a b Adam Kwieciński: Westby USA 1997.02.08 COC Continental Cup Ski Jumping. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2018-11-07].
- ↑ a b Adam Kwieciński: Westby USA 1997.02.09 COC Continental Cup Ski Jumping. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2018-11-07].
- ↑ Adrian Dworakowski: „Trudniej niż na skoczni narciarskiej”, czyli o nartach wodnych słów kilka. skijumping.pl, 2016-09-12. [dostęp 2018-11-07].
- ↑ Rumble down under. Moomba Kicks-Starts the 1999 Season. „WaterSki”. wol. 21, nr 2, s. 40, 1999-03. ISSN 0037-6159.