Bufo gargarizans

Bufo gargarizans – gatunek ropuchy zasiedlający Azję Wschodnią, m.in. Chiny, Rosję i Japonię. Z wyglądu podobny jest do ropuchy szarej i dorasta do 10,2 cm długości. Spotkać go można w różnorakich siedliskach takich jak lasy liściaste i mieszane, ale także tereny zabudowane. Gatunek ten odżywia się głównie owadami i rozmnaża się od kwietnia do maja. Nie zagraża mu wyginięcie, ale jego populacja może w przyszłość zmaleć w związku z urbanizacją, a także wykorzystaniem w tradycyjnej azjatyckiej medycynie.

Bufo gargarizans
Cantor, 1842
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	płazy
Rząd	płazy bezogonowe
Rodzina	ropuchowate
Rodzaj	Bufo
Gatunek	Bufo gargarizans
Synonimy Bufo gargarizans – Cantor, 1842 Bufo griseus – Hallowell, 1861 Bufo maculiventris – Fitzinger, 1861 Bufo sinicus – Fitzinger, 1861 Bufo vulgaris var. asiatica – Steindachner, 1867 Bufo vulgaris var. sachalinensis – Nikolskii, 1906 Bufo bufo gargarizans – Stejneger, 1907 Bufo sachalinensis – Stejneger, 1907 Bufo bufo asiaticus – Stejneger, 1907 Bufo bufo sachalinensis – Van Denburgh, 1924 Bufo asiaticus gargarizans – Six, 1925 Bufo andrewsi – Schmidt, 1925 Bufo bufo miyakonis – Okada, 1931 Bufo vulgaris var. chinensis – Pavlov Bufo asiaticus – Gumilevskij, 1936 Bufo bufo wrighti – Schmidt & Liu, 1940 Bufo bufo andrewsi – Liu, 1950 Bufo wrighti – Inger, 1972 Bufo bufo miyakonis – Kawamura, Nishioka & Ueda, 1980 Bufo japonicus miyakonis – Kawamura, Nishioka & Ueda, 1980 Bufo gargarizans miyakonis – Matsui, 1984 Bufo andrewsi – Hu, Jiang & Tian, 1984 Bufo gargarizans popei – Matsui, 1986 Bufo japonicus miyakonis – Kawamura, Nishioka, Sumida & Ryuzaki, 1990 Bufo japonicus gargarizans – Kawamura, Nishioka, Sumida & Ryuzaki, 1990 Bufo gargarizans andrewsi – Ye, Fei & Hu, 1993 Bufo gargarizans miyakonis – Ye & Fei, 1994
Kategoria zagrożenia (CKGZ)
najmniejszej troski

Wygląd

Płaz ten osiąga rozmiar 5,6–10,2 cm, przy czym samice są większe od samców. Z wyglądu przypomina ropuchę szarą, od której różni się obecnością kolców na guzkach na grzbiecie oraz czarnym paskiem biegnącym od gruczołów przyusznych do boku ciała. Błona bębenkowa jest bardzo mała lub całkowicie przykryta skórą. Grzbiet tego płaza ma kolor ciemnoszary, oliwkowo-szary lub oliwkowo-brązowy, na grzbiecie widoczne są również trzy szerokie podłużne paski. Brzuch jest szarawy lub żółtawy. Samce cechują się dłuższymi kończynami tylnymi, a samice szerszą głową.

Zasięg występowania i siedliska

B. gargarizans występuje w Azji Wschodniej na wysokości 20–800 m n.p.m. Spotkać go można w Chinach (m.in. w prowincjach Liaoning, Szantung, Syczuan, Kuejczou, Hunan czy Fujian), Korei Północnej i Południowej, Rosji (m.in. Zabajkale czy wyspa Sachalin) oraz na japońskiej wyspie Miyako-jima i pobliskich wyspach archipelagu Riukiu. Podgatunek Bufo gargarizans miyakonis jest endemiczny dla Japonii i występował na wyspie Miyako-jima oraz na wyspach Okinawa, Minamidaitōjima i Kitadaitōjima, gdzie został introdukowany. Obecnie ten podgatunek może być wymarły. B. gargarizans zasiedla głównie lasy iglaste, lasy mieszane, lasy liściaste zrzucające liście na zimę, a także łąki i stepy. Gatunek ten preferuje habitaty z wysoką wilgotnością względną, ale jest też odporny na zmiany środowiskowe, w związku z czym może też występować na polach uprawnych, parkach i ogródkach w dużych miastach (takich jak Chabarowsk w Rosji). Na niektórych obszarach zagęszczenie tego gatunku dochodzi do 3600 osobników na kilometr kwadratowy. Dorosłe osobniki odżywiają się głównie owadami takimi jak chrząszcze czy błonkoskrzydłe, a także w mniejszym stopniu innymi bezkręgowcami takimi jak wije, mięczaki oraz pajęczaki.

Rozmnażanie i rozwój

Do rozrodu przystępuje od kwietnia do maja (w niektórych obszarach do końca czerwca). Rozmnaża się w jeziorach, stawach, kałużach, bagnach czy starych korytach rzek. Samice składają 1200–7400 jaj ułożonych w dwa sznury długości 1,5–2,3 m. Do przeobrażenia dochodzi w lecie, a dojrzałość płciową ropuchy osiągają w 3–4 roku życia.

Status

B. gargarizans zaliczany jest do gatunków najmniejszej troski (LC) w związku z szerokim zasięgiem występowania, dużym potencjałem do adaptacji, dużym rozmiarem populacji, której rozmiar najprawdopodobniej nie maleje wystarczająco szybko, żeby uznać go za gatunek zagrożony. Niektóre populacje na północnych granicach zasięgu występowania (np. Zabajkale) mogą być zagrożone w związku z izolacją od reszty populacji. Gatunkowi temu zagrażać może również postępująca urbanizacja, zanieczyszczenie wody, ruch uliczny oraz susze. Ponadto osobniki B. gargarizans w Kraju Nadmorskim od kilkunastu lat zbierane są w celu użycia w tradycyjnej medycynie chińskiej i koreańskiej.