Carcharhinus acarenatus
Carcharhinus acarenatus – gatunek rekina z rodziny żarłaczowatych (Carcharhinidae). Przez niektórych naukowców uznawany za ważny, przez innych za młodszy synonim żarłacza miedzianego (C. brachyurus).
| Carcharhinus acarenatus[1] | |
| Moreno & Hoyos, 1983[2] | |
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Carcharhinus acarenatus |
| Zasięg występowania | |
| |
Taksonomia i filogenetyka edytuj
Gatunek ten opisali po raz pierwszy hiszpańscy ichtiolodzy Juan Moreno i Angeles Hoyos w 1983 roku na łamach Bulletin de la Société Française d’Ichtyologie. Za okaz typowy (holotyp) posłużył niedojrzały osobnik płci męskiej mierzący 174 cm, złapany 20-24 km od południowego wybrzeża Hiszpanii na głębokości 270-360 m, o numerze katalogowym VBCM 816. Prócz holotypu autorzy opisali również 4 paratypy: dorosłego samca o długości 252 cm (VBCM 817) oraz trzy dojrzałe samice mierzące 217, 249 i 234 cm (VBCM 818, 819 i 820). Największa z nich (VBCM 819) była ciężarna – w macicy znajdowało się 13 w pełni rozwiniętych embrionów[2].
Jednakże z uwagi na niedokładność opisu, późniejsi autorzy (między innymi Leonard Compagno[3] czy Jose Castro[4]) uznali takson ten za młodszy synonim żarłacza miedzianego (C. brachyurus)[4]. Wątpliwość wzbudziło kilka nieprawidłowości zawartych w pracy Moreno i Hoyosa, choćby zarys holotypu płci męskiej, przypominającego bardziej samicę, niż samca[5].
W 2011 roku niemieccy biolodzy Matthias Voigt i Dietmar Weber wydali książkę pt. Field Guide for Sharks of the Genus Carcharhinus, w której wskrzeszają oraz uznają C. acarenatus za ważny gatunek[6]. Jednakże i ta praca została podana w wątpliwość przez szereg naukowców, z uwagi choćby na niezapoznanie się przez autorów z materiałem badawczym oraz oparcie teorii jedynie na rycinach, danych oraz grafikach z oryginalnej pracy Hiszpanów z 1983 roku. Dodatkowo Voigt i Weber w pierwszej części pracy (w kluczu do rodzaju Carcharhinus) wskazują, że zarówno C. acarenatus, jak i C. brachyurus nie posiadają wyraźnego łuku międzygrzbietowego, podczas gdy dalej jedną z ważniejszych różnic pomiędzy oboma taksonami jest obecność wyraźnego łuku międzygrzbietowego u C. acarenatus i jego brak u C. brachyurus[5][6].
William White w 2012 roku uznał, że wskrzeszone przez Voigta i Webera taksony (C. acarenatus, ale i również C. wheeleri) wymagają dalszych badań w celu ustalenia ich ważności[7]. W tym samym roku Gavin Naylor i inni przeprowadzili analizę mitochondrialnego locus NADH-2 u 10 osobników żarłacza miedzianego – siedmiu z Południowej Afryki oraz po jednym z wód przybrzeżnych portugalskiej Madeiry, Australii i Tajwanu. W przeciwieństwie do pozostałych 9 okazów, osobnik wyłowiony u wybrzeży Portugalii (MMF 39543) wykazywał różnice, wystarczająco wyraźne do uznania go za odrębny gatunek. Autorzy pracy uznali, że jeżeli dane te zostaną potwierdzone, konieczne może być wskrzeszenie jednego z synonimów C. brachyurus, czyli najprawdopodobniej C. acarenatus (wyróżnionego również na wschodzie Atlantyku)[8].
Występowanie edytuj
Gatunek ten występuje w Atlantyku w zachodniej części w Zatoce Meksykańskiej oraz u wybrzeży Brazylii i Argentyny, natomiast we wschodniej części w okolicy RPA, w basenie Morza Śródziemnego oraz przy wybrzeżach centralnej Afryki. Występuje także w Oceanie Spokojnym, w jego zachodniej części od wybrzeży Japonii do Nowej Zelandii, natomiast we wschodniej części, w Zatoce Kalifornijskiej oraz u wybrzeży Chile[9].
Preferuje wody przybrzeżne, pływa w okolicy raf koralowych, jednak występuje do głębokości 360 metrów. Zaobserwowano go głównie w strefie subtropikalnej[9].
Charakterystyka edytuj
Zwyczajowo osiąga około 240 cm długości, jednak największy osobnik miał 325 cm. Maksymalna masa jaką zmierzono wynosiła 304,6 kg. Zbadano również, że może żyć nawet 30 lat[9].
Ma duży, szpiczasty pysk. Ma szary grzbiet oraz biały brzuch.
Wiosną oraz latem migruje w północe rejony swojego obszaru, a jesienią oraz zimą na południe[9].
Młode mogą rodzić się przez cały rok, nie ma określonego sezonu tarła, jednak najwięcej osobników rodzi się latem. Rodzi się zwykle od 7 do 20 osobników, które mają od 59 do 70 cm długości[9].
Przypisy edytuj
- ↑ Carcharhinus acarenatus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b J.A. Moreno & A. Hoyos. Carcharhinus acarenatus nov. sp., nouveau requin Carcharhinide de l’Atlantique nord-oriental et de la Méditerranée occidentale. „Bulletin de la Société Française d’Ichtyologie”. 1 (7), s. 57–64, 1983. (fr.).
- ↑ Compagno, L.J.V.: Sharks of the World: An Annotated and Illustrated Catalogue of Shark Species Known to Date. Rzym, Włochy: Food and Agricultural Organization, 1984, s. 455–457. ISBN 92-5-101384-5.
- ↑ a b Jose I. Castro: The sharks of North America. Oxford: Oxford University Press, 2011, s. 613. ISBN 0-19-539294-9.
- ↑ a b Dr. David Ebert: Guest Post: A review of the Field Guide for Sharks of the Genus Carcharhinus. 2011. [dostęp 2016-02-11]. (ang.).
- ↑ a b Voigt M. i Weber D.: Field Guide for Sharks of the Genus Carcharhinus. Monachium: Verlag Dr. Friedrich Pfeil, 2011, s. 34–37. ISBN 978-3-89937-132-1.
- ↑ William Toby White. A redescription of Carcharhinus dussumieri and C. sealei, with resurrection of C. coatesi and C. tjutjot as valid species (Chondrichthyes: Carcharhinidae). „Zootaxa”, s. 1–34, 2012. Magnolia Press. ISSN 1175-5326.
- ↑ Naylor, G.J.P., Caira, J.N., Ensen K.J., Rosana, K.A.M., White, W.T. i Last P.R. A DNA sequence-based approach to the identification of shark and ray species and its implicatons for global elasmobranch diversity and parasitology. „Bulletin American Museum of Natural History”, s. 26, 2012. ISSN 0003-0090. (ang.).
- ↑ a b c d e Carcharhinus brachyurus. (ang.) w: Froese, R. & D. Pauly. FishBase. World Wide Web electronic publication. fishbase.org [dostęp 2024-02-21]