Carl Liebermann
Carl Theodore Liebermann (ur. 23 lutego 1842 w Berlinie, zm. 28 grudnia 1914 tamże[1]) – niemiecki chemik specjalizujący się w chemii organicznej i chemii przemysłowej.
 Carl Liebermann | |
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
23 lutego 1842 |
| Data i miejsce śmierci |
28 grudnia 1914 |
Życiorys edytuj
Potwierdził budowę chemiczną alizaryny zaproponowaną przez Pierre’a Jeana Robiqueta i dokonał redukcji tego związku do antracenu[2].
W 1867 wraz z Carlem Gräbem potwierdził budowę naftalenu według koncepcji zaproponowanej przez Emila Erlenmeyera, zakładającej dwa wspólne atomy węgla w cząsteczce[2]. W 1868 roku opracowali oni metodę syntezy alizaryny z antracenu metodą bromowania[3] (metoda ta nie została wdrożona i nie znalazła zastosowania przemysłowego, ponieważ w 1869 roku Heinrich Caro opracował tańszą syntezę metodą sulfonowania) oraz udowodnili identyczność struktury i właściwości tego barwnika uzyskanego różnymi metodami[4].
Liebermann opracował metodę identyfikacji obecności fenoli, obecnie znaną jaką metoda Liebermanna[5] bazującej na zaproponowanej przez Liebermana reakcji charakterystycznej dla fenolu (obecnie zwana reakcją Liebermanna)[6]. Reakcja ta, została zaadaptowana do wykrywania amin 2-rzędowych, lub określania rzędowości grupy aminowej (reakcja z fenolem), lub do oznaczania nitrozoamin[7][8].
Był profesorem na Uniwersytecie Humboldtów w Berlinie (1871–1914, tytuł profesorski uzyskał w 1870)[1].
W 1875 roku zsyntetyzował 2-naftyloaminę, badał się alkaloidy roślinne, odkrył izomerię aldehydu cynamonowego i rozpoczął prace nad syntezą kokainy[2] (związek ten otrzymał dopiero Richard Willstaetter w 1923[9]).
Przypisy edytuj
- ↑ a b P. Jocobson, Carl Liebermann, „Berichte der deutschen chemischen Gesellschaft”, 51 (2), 1918, s. 1135–1204, DOI: 10.1002/cber.19180510202 (niem.).
- ↑ a b c F. Giesel, Carl Liebermann †, „Zeitschrift für Angewandte Chemie”, 28 (8–9), 1915, s. 25–25, DOI: 10.1002/ange.19150280802 (niem.).
- ↑ C. Gräbe, C. Liebermann, Ueber Farbstoffe aus der Anthracengruppe, „Berichte der deutschen chemischen Gesellschaft”, 1 (1), 1868, s. 104–106, DOI: 10.1002/cber.18680010142 (niem.).
- ↑ C. Graebe, C. Liebermann, Ueber künstliche Bildung von Alizarin, „Berichte der deutschen chemischen Gesellschaft”, 2 (1), 1869, s. 14–14, DOI: 10.1002/cber.18690020106 (niem.).
- ↑ T. Turney, Notes – The Liebermann Reaction, „Journal of Organic Chemistry”, 22 (12), 1957, s. 1692–1693, DOI: 10.1021/jo01363a603.
- ↑ C. Liebermann, Ueber die Einwirkung der salpetrigen Säure auf Phenole, „Berichte der deutschen chemischen Gesellschaft”, 7 (1), 1874, s. 247–250, DOI: 10.1002/cber.18740070185 (ang.).
- ↑ Frank Clifford Whitmore, Organic chemistry, t. 1, Mineola, s. 173, ISBN 978-1-62870-439-6, OCLC 881474142.
- ↑ M. Fraenkl, D. Svobodová, J. Gasparič, A critical investigation of the liebermann colour test: The formation and behaviour of phenolindophenol in strong acid media, „Microchimica Acta”, 90 (5), 1986, s. 367–386, DOI: 10.1007/BF01199279 (ang.).
- ↑ Organic Reactions, Wiley, 2004, DOI: 10.1002/0471264180, ISBN 978-0-471-26418-7.