Celebryta

znana osoba będąca obiektem zainteresowania mediów, zwłaszcza tabloidów

Celebryta (rodz. żeński celebrytka, l.mn. celebryci, ang. celebrity, z łac. celebrare) – znana osoba będąca obiektem zainteresowania mediów, zwłaszcza tabloidów[1].

Paris Hilton jest często określana jako osoba znana z tego, że jest znana – tu ze swoim partnerem na czerwonym dywanie

Zgodnie z definicją sformułowaną przez Daniela Boorstina w 1961 roku celebryta to osoba, która jest znana z tego, że jest znana. Słowo celebryt nie jest dokładnym synonimem gwiazdy, sławy, idola, autorytetu. Ze względu na możliwość szerokiego oddziaływania społecznego celebryci wykorzystywani są w działaniach reklamowych.

Pochodzenie wyrazu edytuj

Słowo to w języku polskim pojawia się od 2009 roku: statystyki wyszukiwarki Google pokazują, że do stycznia 2009 wyraz ten w zasobie słów polskiego internauty nie istniał[2].

 
Statystyka wywołań słów: celebryta, celebryci, celebryt w wyszukiwarce Google[2]

Występowanie tego leksemu w polskojęzycznej przestrzeni komunikacyjnej przed tym okresem jest sporadyczne i ogranicza się[3] do niewielkiej ilości publikacji specjalistycznych w dziedzinie mediów:

Swoją popularność celebryta może wykorzystać w działaniach reklamowych firm w zamian za wynagrodzenie[9].

Zobacz też edytuj

Wykaz literatury uzupełniającej: Celebryta.

Przypisy edytuj

  1. celebryta, Obserwatorium Językowe Uniwersytetu Warszawskiego.
  2. a b Statystyki wyszukiwarki Google.
  3. Wyszukiwarka wydawnictw Google Books: celebryta, celebryci.
  4. W. Godzic, Znani z tego, że są znani. Celebryci w kulturze tabloidów, Warszawa 2007.
  5. Cytat: „Gdy w grę wchodzi jakiś nieżyczliwy władzy celebryta mogący mieć jakiekolwiek publiczne znaczenie [...]” [1]
    ;– Jacek Żakowski. Nauczka. Str. 264. Wydawnictwo Krytyki Politycznej, 2007.
  6. Cytat: „We Francji celebryci muszą tolerować rozpowszechnianie o nich tylko tych informacji, które są légitime i utile,, czyli zaspokajają uprawniony interes opinii publicznej i są dla niej użyteczne.” [2]
    – Teresa Grzeszak, „Celebryci kontra tabloidy, czyli o nowych funkcjach zadośćuczynienia”. Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Jagiellońskiego. Prace z prawa własności intelektualnej / Prawo własności intelektualnej wczoraj, dziś i jutro. Zeszyt 100. s. 130. Oficyna Wolters Kluwer, 2007.
  7. Tomasz Potkaj, „Czy ojciec dyrektor jest celebrytą?,Tygodnik Powszechny, 02.09.2008 (dostępne też na: tygodnik.onet.pl).
  8. Pojedyncze użycie w urwanym zdaniu: „To jest wtedy gra. Panuje powszechna opinia, że tzw. celebryci...” [3] – Radosław Strzelecki, magazyn Mêlée nry 1–4/2008. s. 314.
  9. Najdrożsi celebryci, czyli reklamowe lokomotywy 2011 w PRNews.pl (Dostęp:2012-01-16).

Bibliografia edytuj