Wikipedia

Christin Cooper

amerykańska narciarka alpejska

Christin Elizabeth Cooper (ur. 8 października 1959 w Los Angeles) – amerykańska narciarka alpejska, wicemistrzyni olimpijska i trzykrotna medalistka mistrzostw świata.

Christin Cooper
Data i miejsce urodzenia

8 października 1959
Los Angeles

Klub

Sun Valley SC

Wzrost

170 cm

Debiut w PŚ

18.01 1977, Schruns
(14. miejsce – slalom)

Pierwsze punkty w PŚ

26.01 1977, Crans-Montana (10. miejsce – slalom)

Pierwsze podium w PŚ

21.01 1981, Crans-Montana (3. miejsce – kombinacja)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Stany Zjednoczone
Igrzyska olimpijskie
srebro Sarajewo 1984 narciarstwo alpejskie
(slalom gigant)
Mistrzostwa świata
srebro Schladming 1982 slalom
srebro Schladming 1982 slalom gigant
brąz Schladming 1982 kombinacja
Puchar Świata
3. miejsce
1981/1982
Puchar Świata (Slalom)
2. miejsce
1980/1981
3. miejsce
1981/1982
Puchar Świata (Gigant)
2. miejsce
1983/1984

Kariera

edytuj

Na arenie międzynarodowej Christin Cooper po raz pierwszy pojawiła się w sezonie 1976/1977. W zawodach Pucharu Świata zadebiutowała 18 stycznia 1977 roku w Schruns, gdzie zajęła czternaste miejsce w slalomie[1]. Już osiem dni później w Crans-Montana zdobyła pierwsze pucharowe punkty, zajmując w tej samej konkurencji dziesiąte miejsce.

Przełom w jej karierze nastąpił w sezonie 1980/1981, kiedy po raz pierwszy stanęła na podium zawodów pucharowych. Dokonała tego 21 stycznia 1981 roku w Crans-Montana, gdzie była druga w kombinacji, ulegając tylko Erice Hess ze Szwajcarii. W kolejnych startach jeszcze siedmiokrotnie stawała na podium, co dało jej czwarte miejsce w klasyfikacji generalnej. Była także szósta w klasyfikacji giganta oraz druga w klasyfikacji slalomu, przegrywając tylko z Hess. Rok wcześniej brała udział w igrzyskach olimpijskich w Lake Placid, gdzie byłą siódma w gigancie oraz ósma w slalomie.

Sezon 1981/1982 był najlepszym w jej karierze. W Pucharze Świata sześć razy stawała na podium, odnosząc przy tym trzy zwycięstwa: 21 grudnia w Saint-Gervais-les-Bains wygrała kombinację, a 23 stycznia w Berchtesgaden oraz 27 marca 1982 roku w Montgenèvre była najlepsza w slalomie. W klasyfikacji generalnej była trzecia, plasując się za Eriką Hess oraz Irene Epple z RFN. Trzecie miejsce zajęła także w klasyfikacji slalomu, a w klasyfikacjach giganta i kombinacji była piąta. Na przełomie stycznia i lutego 1982 roku wzięła udział w mistrzostwach świata w Schladming, gdzie zdobyła trzy medale. Najpierw zajęła trzecie miejsce w kombinacji, w której lepsze były tylko Erika Hess oraz Francuzka Perrine Pelen. Dwa dni później wywalczyła srebrny medal w gigancie, rozdzielając na podium Hess oraz Ursulę Konzett z Liechtensteinu. Na koniec zajęła także drugie miejsce w slalomie, plasując się 0,33 sekundy za Hess i 0,03 sekundy przed Włoszką Danielą Zini.

Kolejne zwycięstwo odniosła 17 grudnia 1982 roku w Piancavallo, gdzie była najlepsza w kombinacji. Tego samego dnia była też trzecia w slalomie, a 23 stycznia 1983 roku w Saint-Gervais-les-Bains była druga w gigancie. Jednak pod koniec stycznia, podczas treningów w Les Diablerets Cooper wypadła z trasy i złamała kość piszczelową, co wykluczyło ją z reszty startów w sezonie 1982/1983[2]. W klasyfikacji generalnej zajęła ostatecznie dwunaste miejsce.

Do startów wróciła w sezonie 1983/1984. Na podium stawała dziewięciokrotnie, w tym 7 marca 1984 roku w Lake Placid odniosła swoje ostatnie zwycięstw, wygrywając giganta. Dziesięć dni później w Jasnej po raz ostatni stanęła na podium zawodów pucharowych, zajmując trzecie miejsce w slalomie. W klasyfikacji generalnej była tym razem szósta, a w gigancie zajęła drugie miejsce za Hess. W lutym 1984 roku wystartowała na igrzyskach olimpijskich w Sarajewie, gdzie była druga w gigancie. Po pierwszym przejeździe Cooper zajmowała pierwsze miejsce, z przewagą 0,10 sekundy nad swą rodaczką, Debbie Armstrong. W drugim przejeździe osiągnęła siódmy czas, co dało jej jednak drugi łączny wynik i srebrny medal. Ostatecznie o 0,40 sekundy przegrała z Armstrong, a o 0,02 sekundy pokonała brązową medalistkę, Perrine Pelen z Francji. Na tej samej imprezie wystartowała także w slalomie, jednak nie ukończyła pierwszego przejazdu i nie była klasyfikowana.

Po zakończeniu kariery sportowej pracowała jako komentatorka zawodów narciarstwa alpejskiego dla stacji CBS i NBC. W trakcie igrzysk olimpijskich w Soczi w 2014 roku Cooper spowodowała kontrowersje, przeprowadzając wywiad ze zdobywcą brązowego medalu w supergigancie, Bode Millerem. Cooper wypytywała Millera o jego zmarłego brata, przez co zawodnik popłakał się przed kamerą[3].

Osiągnięcia

edytuj

Igrzyska olimpijskie

edytuj
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
7. 21 lutego 1980   Lake Placid Gigant 2:41,66 +3,05   Hanni Wenzel
8. 23 lutego 1980   Lake Placid Slalom 1:25,09 +4,19   Hanni Wenzel
2.  13 lutego 1984   Sarajewo Gigant 2:20,98 +0,40   Debbie Armstrong
DNF1 13 lutego 1984   Sarajewo Slalom 1:36,47 -   Paoletta Magoni

Mistrzostwa świata

edytuj
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
DNF2[4] 3 lutego 1978   Garmisch-Partenkirchen Slalom 1:24,85 -   Lea Sölkner
23.[5] 4 lutego 1978   Garmisch-Partenkirchen Gigant 2:41,15 +6,65   Maria Epple
7. 21 lutego 1980   Lake Placid Gigant 2:41,66 +3,05   Hanni Wenzel
8. 23 lutego 1980   Lake Placid Slalom 1:25,09 +4,19   Hanni Wenzel
3.  31 stycznia 1982   Schladming Kombinacja 8,99 pkt +11,97 pkt   Erika Hess
2.  2 lutego 1982   Schladming Gigant 2:37,17 +0,78   Erika Hess
2.  6 lutego 1982   Schladming Slalom 1:41,60 +0,33   Erika Hess

Puchar Świata

edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej

edytuj

Miejsca na podium

edytuj
  1.   Crans-Montana – 21 stycznia 1981 (kombinacja) – 3. miejsce
  2.   Crans-Montana – 21 stycznia 1981 (slalom) – 2. miejsce
  3.   Les Diablerets – 31 stycznia 1981 (slalom) – 2. miejsce
  4.   Zwiesel – 3 lutego 1981 (slalom) – 3. miejsce
  5.   Zwiesel – 8 lutego 1981 (kombinacja) – 3. miejsce
  6.   Furano – 13 marca 1981 (gigant) – 3. miejsce
  7.   Furano – 15 marca 1981 (slalom) – 2. miejsce
  8.   Wangs-Pizol – 25 marca 1981 (gigant) – 2. miejsce
  9.   Oberstaufen – 9 lutego 1982 (gigant) – 2. miejsce
  10.   Saint-Gervais – 21 grudnia 1981 (kombinacja) – 1. miejsce
  11.   Berchtesgaden – 23 stycznia 1982 (slalom) – 1. miejsce
  12.   L’Alpe d’Huez – 21 marca 1982 (gigant) – 3. miejsce
  13.   Montgenèvre – 27 marca 1982 (slalom) – 1. miejsce
  14.   San Sicario – 25 marca 1982 (gigant) – 3. miejsce
  15.   Piancavallo – 17 grudnia 1982 (kombinacja) – 1. miejsce
  16.   Piancavallo – 17 grudnia 1982 (slalom) – 3. miejsce
  17.   Saint-Gervais – 23 stycznia 1983 (gigant) – 2. miejsce
  18.   Sestriere – 14 grudnia 1983 (kombinacja) – 3. miejsce
  19.   Haus – 22 grudnia 1983 (gigant) – 3. miejsce
  20.   Maribor – 15 stycznia 1984 (slalom) – 3. miejsce
  21.   Limone Piemonte – 23 stycznia 1984 (slalom) – 3. miejsce
  22.   Saint-Gervais – 29 stycznia 1984 (gigant) – 2. miejsce
  23.   Mont-Sainte-Anne – 4 marca 1984 (supergigant) – 3. miejsce
  24.   Lake Placid – 7 marca 1984 (gigant) – 1. miejsce
  25.   Waterville Valley – 11 marca 1984 (gigant) – 3. miejsce
  26.   Jasná – 17 marca 1984 (gigant) – 3. miejsce

Bibliografia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Spokesman-Review: Lise-Marie wins slalom, Associated Press, 20 stycznia 20 1977, str. 39 (ang.)
  2. ↑ Lewiston Morning Tribune: Cooper's crash rated as one of the best, Associated Press, 23 lutego 1983, str. 4C (ang.)
  3. ↑ NBC reporter badgers Bode Miller about dead brother till he cries (Video) (ang.)
  4. ↑ alpineskiworld.net: 03.02.1978. Garmisch Slalom, women (ang.)
  5. ↑ alpineskiworld.net: 04.02.1978. Garmisch Giant Slalom, women (ang.)
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Christin_Cooper&oldid=74119895”