Wikipedia

Irene Epple

niemiecka narciarka alpejska

Irene Epple-Waigel (ur. 18 czerwca 1957 w Seeg) – niemiecka narciarka alpejska reprezentująca RFN, wicemistrzyni olimpijska, dwukrotna medalistka mistrzostw świata oraz dwukrotna zdobywczyni Małej Kryształowej Kuli Pucharu Świata. Jej młodsza siostra, Maria, także uprawiała narciarstwo alpejskie.

Irene Epple
Data i miejsce urodzenia

18 czerwca 1957
Seeg (RFN)

Klub

TSV Seeg

Debiut w PŚ

7.12 1972, Val d’Isère
(28. miejsce – zjazd)

Pierwsze punkty w PŚ

15.03 1973, Naeba
(8. miejsce – gigant)

Pierwsze podium w PŚ

3.12 1975, Val d’Isère (2. miejsce – zjazd)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  RFN
Igrzyska olimpijskie
srebro Lake Placid 1980 narciarstwo alpejskie
(slalom gigant)
Mistrzostwa świata
srebro Ga-Pa 1978 zjazd
srebro Lake Placid 1980 slalom
Puchar Świata
2. miejsce
1981/1982
3. miejsce
1978/1979
Puchar Świata (Zjazd)
2. miejsce
1983/1984
Puchar Świata (Gigant)
Mała Kryształowa Kula
1981/1982
3. miejsce
1978/1979
3. miejsce
1980/1981
Puchar Świata (Kombinacja)
Mała Kryształowa Kula
1981/1982
2. miejsce
1983/1984
3. miejsce
1982/1983
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi RFN Order Bawarski Zasługi Srebrny Liść Laurowy (RFN)

Kariera

edytuj

W zawodach Pucharu Świata zadebiutowała 7 grudnia 1972 roku w Val d’Isère, zajmując 28. miejsce w zjeździe[1]. Pierwsze punkty (do sezonu 1978/79 punktowało tylko dziesięciu najlepszych zawodników) zdobyła 15 marca 1973 roku w japońskiej miejscowości Naeba, gdzie zajęła ósme miejsce w gigancie. Pierwsze podium w zawodach tego cyklu wywalczyła 3 grudnia 1975 roku w Val d’Isère, zajmując drugie miejsce w zjeździe. W zawodach tych uległa jedynie Bernadette Zurbriggen ze Szwajcarii. Swój pierwszy medal na międzynarodowej imprezie zdobyła podczas mistrzostw świata w Garmisch-Partenkirchen w 1978 roku, gdzie zajęła drugie miejsce w zjeździe, rozdzielając na podium Austriaczkę Annemarie Moser-Pröll oraz Szwajcarkę Doris de Agostini. Na tej samej imprezie zajęła także czwarte miejsce w gigancie, przegrywając walkę o podium z Moser-Pröll o 0,12 sekundy.

Największe sukcesy odnosiła w latach 1979-1984. W sezonie 1978/1979 dziewięć razy stawała na podium zawodów pucharowych. Chociaż nie odniosła żadnego zwycięstwa to zajęła trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej, plasując się za Moser-Pröll i Hanni Wenzel z Liechtensteinu. Trzecia była także w klasyfikacji giganta, a w zjeździe była piąta. Przed dwa kolejne sezony była piątą zawodniczką klasyfikacji generalnej PŚ. W tym czasie odniosła swoje pierwsze zwycięstwa, wygrywając giganty 12 marca 1980 roku w Saalbach-Hinterglemm oraz 3 grudnia 1980 roku w Val d’Isère. W sezonie 1979/1980 była czwarta, a rok później trzecia w klasyfikacji giganta. W lutym 1980 roku wystartowała na igrzyskach olimpijskich w Lake Placid, gdzie w tej samej konkurencji była druga. Po pierwszym przejeździe giganta Epple zajmowała drugie miejsce, tracąc do prowadzącej Wenzel 0,42 sekundy. W drugim przejeździe osiągnęła czwarty czas, co dało jej jednak drugi łączny wynik i srebrny medal. Ostatecznie o 0,46 sekundy przegrała z Hanni Wenzel, a o 0,29 sekundy pokonała brązową medalistkę, Perrine Pelen z Francji.

Sezon 1981/1982 był najlepszym w jej karierze. Niemka dwanaście razy stawała na podium, z czego sześciokrotnie zwyciężała: 6 grudnia w Val d’Isère, 10 grudnia w Gressan, 8 stycznia w Pfronten oraz 4 marca 1982 roku w Waterville Valley wygrywała giganta, a 18 grudnia w Piancavallo i 14 stycznia 1982 roku w Pfronten była najlepsza w kombinacji. Wyniki te dały jej drugie miejsce w klasyfikacji generalnej oraz Małe Kryształowe Kule za zwycięstwa w klasyfikacjach giganta i kombinacji. Z mistrzostw świata w Schladming wróciła jednak bez medalu. W kombinacji była siódma, w zjeździe ósma, a w gigancie czternasta.

W czołowej dziesiątce Pucharu Świata plasowała się także w dwóch kolejnych latach. Kilkakrotnie stawała na podium, odnosząc trzy kolejne zwycięstwa: 9 stycznia 1983 roku w Verbier wygrała supergiganta, 7 grudnia 1983 roku w Val d’Isère wygrała zjazd, a cztery dni później była najlepsza w kombinacji. Zwycięstwo z 11 grudnia 1983 roku było jej ostatnim pucharowym triumfem i ostatnim zwycięstwem w międzynarodowych zawodach tej rangi. W sezonie 1982/1983 była szósta w klasyfikacji generalnej oraz trzecia w kombinacji, plasując się za Wenzel i Austriaczką Elisabeth Kirchler. W kolejnym sezonie była czwarta w klasyfikacji generalnej, a w klasyfikacji kombinacji zajęła drugie miejsce, ulegając tylko Erice Hess ze Szwajcarii. W lutym 1984 roku brała udział w igrzyskach olimpijskich w Sarajewie, zajmując 21. miejsce w gigancie i 23. miejsce w zjeździe.

Startowała także w sezonie 1984/1985, jednak nie osiągała wyników porównywalnych z poprzednimi sezonami. Na podium znalazła się tylko raz: 6 grudnia 1984 roku w Puy-Saint-Vincent była trzecia w zjeździe. Było to ostatnie podium w jej karierze. W klasyfikacji generalnej zajęła dopiero 35. miejsce. Na początku 1985 roku zakończyła karierę, nie startując na mistrzostwach świata w Bormio.

Wielokrotnie zdobywała medale mistrzostw kraju, w tym sześć złotych: w zjeździe w altach 1973, 1978 i 1981 oraz gigancie w latach 1975, 1976 i 1978. W 1980 roku została wybrana sportsmenką roku w RFN[2]. W 1992 roku ukończyła medycynę na Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium. W 2011 roku została odznaczona Orderem Zasługi Republiki Federalnej Niemiec[3].

Jej mężem jest niemiecki polityk Theo Waigel, z którym ma syna[4].

Osiągnięcia

edytuj

Igrzyska olimpijskie

edytuj
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
10. 8 lutego 1976   Innsbruck Zjazd 1:46,16 +2,75   Rosi Mittermaier
15. 13 lutego 1976   Innsbruck Gigant 1:29,13 +2,33   Kathy Kreiner
19. 17 lutego 1980   Lake Placid Zjazd 1:37,52 +4,16   Annemarie Moser-Pröll
2.  21 lutego 1980   Lake Placid Gigant 2:41,66 +0,46   Hanni Wenzel
DNF 23 lutego 1980   Lake Placid Slalom 1:25,09 -   Hanni Wenzel
21. 13 lutego 1984   Sarajewo Gigant 2:20,98 +4,54   Debbie Armstrong
23. 16 lutego 1984   Sarajewo Zjazd 1:13,36 +2,29   Michela Figini

Mistrzostwa świata

edytuj
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
10. 8 lutego 1976   Innsbruck Zjazd 1:46,16 +2,75   Rosi Mittermaier
15. 13 lutego 1976   Innsbruck Gigant 1:29,13 +2,33   Kathy Kreiner
2.  1 lutego 1978   Garmisch-Partenkirchen Zjazd 1:48,31 +0,24   Annemarie Moser-Pröll
4. 4 lutego 1978   Garmisch-Partenkirchen Gigant 2:41,15 +0,87   Maria Epple
19. 17 lutego 1980   Lake Placid Zjazd 1:37,52 +4,16   Annemarie Moser-Pröll
2.  21 lutego 1980   Lake Placid Gigant 2:41,66 +0,46   Hanni Wenzel
DNF 23 lutego 1980   Lake Placid Slalom 1:25,09 -   Hanni Wenzel
7. 31 stycznia 1982   Schladming Kombinacja 8,99 pkt +38,28 pkt   Erika Hess
14. 2 lutego 1982   Schladming Gigant 2:37,17 +3,73   Erika Hess
8. 4 lutego 1982   Schladming Zjazd 1:37,47 +1,09   Gerry Sorensen

Puchar Świata

edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej

edytuj

Zwycięstwa w zawodach

edytuj
  1.   Saalbach-Hinterglemm – 12 marca 1980 (gigant)
  2.   Val d’Isère – 3 grudnia 1980 (gigant)
  3.   Val d’Isère – 6 grudnia 1981 (gigant)
  4.   Gressan – 10 grudnia 1981 (gigant)
  5.   Piancavallo – 18 grudnia 1981 (kombinacja)
  6.   Pfronten – 8 stycznia 1982 (gigant)
  7.   Pfronten – 14 stycznia 1982 (kombinacja)
  8.   Waterville Valley – 4 marca 1982 (gigant)
  9.   Verbier – 9 stycznia 1983 (supergigant)
  10.   Val d’Isère – 7 grudnia 1983 (zjazd)
  11.   Val d’Isère – 11 grudnia 1983 (kombinacja)
  • 11 zwycięstw (6 gigantów, 3 kombinacje, 1 supergigant i 1 zjazd)

Pozostałe miejsca na podium

edytuj
  1.   Val d’Isère – 3 grudnia 1975 (zjazd) – 2. miejsce
  2.   Pfronten – 8 stycznia 1977 (zjazd) – 3. miejsce
  3.   Les Diablerets – 13 stycznia 1978 (zjazd) – 3. miejsce
  4.   Arosa – 17 marca 1978 (gigant) – 2. miejsce
  5.   Piancavallo – 12 grudnia 1978 (gigant) – 3. miejsce
  6.   Meiringen – 17 stycznia 1979 (zjazd) – 2. miejsce
  7.   Schruns – 26 stycznia 1979 (zjazd) – 3. miejsce
  8.   Pfronten – 4 lutego 1979 (kombinacja) – 2. miejsce
  9.   Pfronten – 4 lutego 1979 (zjazd) – 3. miejsce
  10.   Berchtesgaden – 6 lutego 1979 (gigant) – 2. miejsce
  11.   Aspen – 8 marca 1979 (gigant) – 2. miejsce
  12.   Heavenly Valley – 11 marca 1979 (gigant) – 3. miejsce
  13.   Furano – 19 marca 1979 (gigant) – 3. miejsce
  14.   Waterville Valley – 28 lutego 1980 (gigant) – 3. miejsce
  15.   Mont-Sainte-Anne – 2 marca 1980 (gigant) – 2. miejsce
  16.   Val d’Isère – 3 grudnia 1980 (zjazd) – 3. miejsce
  17.   Val d’Isère – 4 grudnia 1980 (kombinacja) – 2. miejsce
  18.   Schruns – 12 stycznia 1981 (zjazd) – 3. miejsce
  19.   Nendaz – 22 stycznia 1981 (gigant) – 3. miejsce
  20.   Haus – 8 lutego 1981 (zjazd) – 2. miejsce
  21.   Maribor – 10 lutego 1981 (gigant) – 3. miejsce
  22.   Saalbach – 19 grudnia 1981 (zjazd) – 3. miejsce
  23.   Saint-Gervais – 21 grudnia 1981 (kombinacja) – 3. miejsce
  24.   Chamonix – 22 grudnia 1981 (gigant) – 2. miejsce
  25.   Grindelwald – 14 stycznia 1982 (zjazd) – 2. miejsce
  26.   Bad Gastein – 20 stycznia 1982 (kombinacja) – 2. miejsce
  27.   Aspen – 27 lutego 1983 (gigant) – 3. miejsce
  28.   Verbier – 10 stycznia 1983 (supergigant) – 3. miejsce
  29.   Val d’Isère – 8 grudnia 1983 (zjazd) – 2. miejsce
  30.   Haus – 21 grudnia 1983 (zjazd) – 2. miejsce
  31.   Puy-Saint-Vincent – 8 stycznia 1984 (kombinacja) – 2. miejsce
  32.   Bad Gastein – 13 stycznia 1984 (zjazd) – 2. miejsce
  33.   Puy-Saint-Vincent – 6 grudnia 1984 (zjazd) – 3. miejsce

Przypisy

edytuj
  1. ↑ alpineskiworld.net: 07.12.72. Val d’Isere Downhill, women (ang.)
  2. ↑ Ex-Ski-Ass Irene Epple feiert 50. Geburtstag (niem.)
  3. ↑ Achtung berichtigte Fassung! Terminhinweis: Ministerpräsident Seehofer händigt Bayerischen Verdienstorden und Bundesverdienstkreuz an verdiente Persönlichkeiten aus. bayern.de. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-07)]. (niem.)
  4. ↑ Stern.de: Irene Epple (niem.)

Bibliografia

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Irene_Epple&oldid=73828901”