Wikipedia

Christine Brückner

niemiecka pisarka

Christine Brückner z d. Emde (ur. 10 grudnia 1921 w Schmillinghausen k. Bad Arolsen, zm. 21 grudnia 1996 w Kassel[1]) − pisarka niemiecka.

Christine Brückner
Data i miejsce urodzenia

10 grudnia 1921
Schmillinghausen, k. Bad Arolsen

Data i miejsce śmierci

21 grudnia 1996
Kassel

Narodowość

niemiecka

Język

niemiecki

Alma Mater

Uniwersytet w Marburgu

Dziedzina sztuki

literatura

Gatunek

powieść, opowiadania, reportaż

Ważne dzieła

Nirgendwo ist Poenichen

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Zasługi RFN Krzyż Oficerski Orderu Zasługi RFN Order Zasługi Hesji

Życiorys i twórczość

edytuj

Była córką pastora. Zanim zaczęła pisać, pracowała w różnych zawodach. Po wybuchu wojny pracowała jako kucharka i księgowa. W 1964 roku została dyplomowaną bibliotekarką. Na uniwersytecie w Marburgu studiowała historię sztuki i literatury. Od 1954 roku utrzymywała się z pracy pisarskiej. Jej utwory zostały przetłumaczone na 15 języków[2]. Przez krytykę literacką zaliczana do nurtu ambitniejszej literatury popularnej. Pisała powieści, opowiadania, reportaże, literaturę dla dzieci, słuchowiska, felietony, teksty autobiograficzne. Jej utwory poruszają się w obrębie tematów literatury feministycznej oraz tematu utraconej ojczyzny. Do jej największych sukcesów wydawniczych należą: powieść Ehe die Spuren verwehen z roku 1954 oraz sfilmowana jako serial telewizyjny trylogia o pomorskiej rodzinie Quint: Jauche und Levkojen, Nirgendwo ist Poenichen, Die Quints[2][3].

Dzieła

edytuj

Opowiadania i powieści

edytuj
  • Ehe die Spuren verwehen, 1954
  • Katharina und der Zaungast, 1957
  • Ein Frühling im Tessin, 1960
  • Die Zeit danach, 1961
  • Bella Vista und andere Erzählungen, 1963
  • Letztes Jahr auf Ischia, 1964
  • Der Kokon, 1966
  • Das glückliche Buch der a.p., 1970
  • Überlebensgeschichten, 1973
  • Jauche und Levkojen, 1975
  • Die Mädchen aus meiner Klasse, 1975
  • Nirgendwo ist Poenichen, 1977
  • Was ist schon ein Jahr. Frühe Erzählungen, 1984
  • Das eine sein, das andere lieben, 1981
  • Die Quints, 1985
  • Die letzte Strophe, 1989
  • Früher oder später, 1996

Książki dla dzieci i młodzieży

edytuj
  • Alexander der Kleine. Eine heitere Erzählung, 1966
  • A brother for Momoko, London, The Bodley Head 1970
  • Wie Sommer und Winter, 1971
  • Momoko und Chibi, 1974
  • Die Weltreise der Ameise, 1974
  • Momoko ist krank, 1979
  • Mal mir ein Haus, 1980
  • Momoko und der Vogel, 1982

Działalność jako wydawca

edytuj
  • Botschaften der Liebe in deutschen Gedichten des 20. Jahrhunderts, 1960.
  • An mein Kind. Deutsche Gedichte des 20. Jahrhunderts, 1962
  • Juist. Ein Lesebuch, 1984
  • Lesezeit. Eine persönliche Anthologie, 1986

Pozostałe teksty

edytuj
  • Kleine Spiele für große Leute, 1957
  • Erfahren und erwandert (współautor: Otto Heinrich Kühner), 1979
  • Mein schwarzes Sofa. Aufzeichnungen, 1981
  • Wenn du geredet hättest, Desdemona. Ungehaltene Reden ungehaltener Frauen, 1983
  • Lachen um nicht zu weinen. Ein Lesebuch, 1984
  • Deine Bilder. Meine Worte (współautor: Otto Heinrich Kühner), 1986
  • Hat der Mensch Wurzeln? Autobiographische Texte, hrsg. v. Gunther Tietz, 1988
  • Die Stunde des Rebhuhns. Aufzeichnungen, 1991
  • Lieber alter Freund. Briefe, 1992
  • Weitere ungehaltene Reden, 1995
  • Unterwegs. Reisen in nicht allzu ferne Länder, 1995
  • Ständiger Wohnsitz. Kasseler Notizen, hrsg. u. mit einem Nachwort vers. v. Friedrich W. Block, 1998
  • Ich will Dich den Sommer lehren. Briefe aus vierzig Jahren (współautor: Otto Heinrich Kühner), hrsg. u. mit einem Vorwort vers. v. Friedrich W. Block, 2003

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Christine Brückner (fembio.org)[1]
  2. ↑ a b Pisarze niemieckojęzyczni XX wieku. Leksykon encyklopedyczny PWN pod red. Marka Zybury. Warszawa – Wrocław: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996 (autorka biogramu: Elżbieta Dzikowska), s. 47.
  3. ↑ Aleksandra Makan: Christine Brückners Heimatkonzepte, [w:] Studia Niemcoznawcze, t. XXIV. Warszawa 2002, s. 649 nn.

Bibliografia

edytuj
  • Über Christine Brückner. Aufsätze, Rezensionen, Interviews, hrsg. v. Gunther Tietz. 2. Aufl. Frankfurt am Main u.a.: Ullstein 1990. (= Ullstein-Buch; 22173) ISBN 3-548-22173-4
  • Margaritha Jacobaeus, "Zum Lesen empfohlen". Lesarten zu Christine Brückners Poenichen-Trilogie. Eine rezeptionsästhetische Studie. Stockholm: Almqvist u. Wiksell Internat. 1995, ISBN 91-22-01671-6
  • Karin Müller, "Das Leben hält sich oft eng an die Literatur". Die Archetypen in den Poenichen-Romanen Christine Brückners. Glienicke/Berlin u.a.: Galda u. Wilch 2000. ISBN 3-931397-26-2
  • Elwira Pachura, Polen – die verlorene Heimat. Zur Heimatproblematik bei Horst Bienek, Leonie Ossowski, Christa Wolf, Christine Brückner. Stuttgart: Ibidem-Verl. 2002. ISBN 3-89821-205-X
  • Paweł Zimniak, Die verlorene Zeit im verlorenen Reich. Christine Brückners Familiensaga und Leonie Ossowskis Familienchronik. Zielona Góra: Wydaw. Wyższej Szkoły Pedagog. 1996. ISBN 83-86832-13-4
  • Aleksandra Makan: Christine Brückners Heimatkonzepte, [w] Studia Niemcoznawcze, t. XXIV. Warszawa 2002, s. 649-658.
  • Jolanta Mazurkiewicz Sokołowska: Zwischen deutsch-polnischem «Grenzland» und «verlorener Heimat»: Von literarischen Rückreisen in die Kindheitsparadiese. Frankfurt/M.: Peter Lang, 1998. ISBN 978-3631336090.
  • Pisarze niemieckojęzyczni XX wieku. Leksykon encyklopedyczny PWN pod red. Marka Zybury. Warszawa – Wrocław: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996. ISBN 83-01-11995-0 (autorka biogramu: Elżbieta Dzikowska), s. 47.
  • Christine Brückner (fembio.org)[2]

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Christine_Brückner&oldid=72012383”