Czesław Andrycz (ur. 19 września 1878 w guberni lubelskiej, zm. 16 lipca 1943 w Warszawie) – polski architekt, urzędnik konsularny i dyplomata II Rzeczypospolitej.

Czesław Andrycz
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Tomasz Czesław Andrycz

Data i miejsce urodzenia

19 września 1878
gubernia lubelska, Królestwo Polskie

Data i miejsce śmierci

16 lipca 1943
Warszawa, Polska pod okupacją III Rzeszy

Kierownik Konsulatu RP w Paryżu
Okres

od 1919
do 1920

Konsul generalny RP w Olsztynie
Okres

od 1920

Poprzednik

Henryk Woroniecki

Następca

Józef Gieburowski

Chargé d’affaires RP w Atenach
Okres

od 1924
do 1926

Poprzednik

Mikołaj Jurystowski

Następca

Paweł Juriewicz

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi (II RP)
Grób Czesława Andrycza na cmentarzu Powązkowskim

Życiorys

edytuj

Urodził się jako Tomasz Czesław Andrycz (później używał drugiego imienia), syn Ludwika Jana (1855–1946) i Marii z Sikorskich (1851–1926). Ukończył gimnazjum w Odessie. Studiował na Wydziale Architektury Politechniki Ryskiej w latach 1900–1904, w trakcie studiów został przyjęty do korporacji akademickiej Arkonia. Kontynuował naukę na Wydziale Prawa Uniwersytetu Petersburskiego. W czasie I wojny światowej pracował w Komitecie Narodowym Polskim w Paryżu, gdzie był szefem Departamentu Administracyjno-Technicznego przy Sekretariacie Generalnym.

Po odzyskaniu niepodległości, od 6 maja 1919 roku pełnił służbę konsularną jako konsul i kierownik konsulatu Rzeczypospolitej Polskiej w Paryżu. Od 13 maja do 30 lipca 1920 roku pełnił funkcję konsula generalnego w Olsztynie, był również delegatem rządu polskiego do Komisji Międzysojuszniczej podczas plebiscytu na Warmii i Mazurach. Następnie był delegatem rządu polskiego jako radca legacyjny w Kłajpedzie. Od grudnia 1921 do listopada 1924 roku pracował w MSZ jako naczelnik Wydziału Ogólnego Departamentu Politycznego, był też zastępcą dyrektora Protokołu Dyplomatycznego. Z początkiem grudnia 1924 roku powołano go jako chargé d’affaires w Poselstwie RP w Atenach. Powrócił do Polski 24 lutego 1926 roku i pracował w centrali Ministerstwa Spraw Zagranicznych.

31 sierpnia 1931 roku przeszedł w stan spoczynku. Poświęcił się wówczas hodowli koni, od 1926 posiadał stajnię „Topór”, a jego konie uczestniczyły w gonitwach na warszawskim Torze Wyścigów. Podczas okupacji niemieckiej uczestniczył w życiu konspiracyjnym, od marca 1943 roku był współtwórcą Departamentu Spraw Zagranicznych przy Delegaturze Rządu na Kraj, sekretarzem przewodniczącego Romana Knolla. Aresztowany i uwięziony na Pawiaku został zamordowany podczas egzekucji odwetowej w ruinach getta. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 113-2-14)[1].

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Cmentarz Stare Powązki: ANDRYCZOWIE, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-10-29].
  2. M.P. z 1925 r. nr 154, poz. 690 „za zasługi, położone około zawarcia konkordatu ze Stolicą Apostolską”.
  3. M.P. z 1930 r. nr 106, poz. 152 „za zasługi przy organizowaniu działu Ministerstwa Spraw Zagranicznych na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu”.

Bibliografia

edytuj
  • Księga Pamiątkowa Arkonii 1879–1929.
  • R. Domańska: Pawiak – więzienie gestapo. Kronika 1939–1944, Warszawa 1978, s. 337.
  • W. Pruski: Wyścigi i hodowla koni pełnej krwi oraz czystej krwi arabskiej w Polsce w latach 1918–1939, Wrocław 1980, s. 171–172.
  • Arkadiusz Janicki: Studenci polscy na Politechnice Ryskiej w latach 1862–1918. T. 2. Gdańsk: Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego, 2005. ISBN 83-7326-283-0.