Czesław Borowski
Czesław Marian Borowski[1] (ur. 1 kwietnia 1944 Łownicy, zm. 3 września 2022) – generał brygady Wojska Polskiego; dowódca 3 Brygady Artylerii (1984–1986); szef artylerii w Dowództwie Wojsk Lądowych (1997–2003).
 generał brygady
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci |
3 września 2022 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1963–2003 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
• 115 Dywizjon Artylerii Haubic więcej patrz tekst |
| Stanowiska |
• dowódca plutonu ogniowego więcej patrz tekst |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Czesław Borowski syn Jana[2] urodził się 1 kwietnia 1944 w Łownicy na ziemi świętokrzyskiej. W 1963 rozpoczął studia jako podchorąży Oficerskiej Szkoły Artylerii w Toruniu, którą po przemianowaniu w 1965 w Oficerską Szkołę Wojsk Rakietowych i Artyleri ukończył w 1966 i był mianowany na pierwszy stopień oficerski podporucznika. W tym samy roku otrzymał przydział służbowy do Tarnowskich Gór, gdzie objął stanowisko dowódcy plutonu ogniowego w 115 Dywizjonie Artylerii Haubic 10 Dywizji Pancernej. W 1967 został wyznaczony na stanowisko dowódcy plutonu topograficzno-rozpoznawczego w tym dywizjonie. W 1969 objął funkcję dowódcy baterii 122 mm haubic. W latach 1970–1971 dowódca baterii dowodzenia w 39 pułku artylerii 10 Dywizji Pancernej. W 1972 został wyznaczony na stanowisko szefa sztabu – zastępcy dowódcy dywizjonu w tymże pułku, po czym rozpoczął studia w Akademii Sztabu Generalnego, które ukończył w 1975 i został dowódcą dywizjonu w 20 pułku artylerii przeciwpancernej. Od 1975 pełnił służbę na stanowisku oficera w Szefostwie Wojsk Rakietowych i Artylerii Dowództwa Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu[3].
W roku 1976 objął funkcję szefa sztabu – zastępcy dowódcy 91 pułku artylerii przeciwpancernej. W latach 1978–1980 dowodził tą jednostką, po czym został szefem sztabu – zastępcą dowódcy 3 Brygady Artylerii. Od roku 1983 został powołany na stanowisko zastępcy szefa Wojsk Rakietowych i Artylerii Warszawskiego Okręgu Wojskowego. W 1984 ukończył Akademię Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych w ZSRR i otrzymał przydział służbowy na stanowisko dowódcy 3 Brygady Artylerii w stopniu pułkownika. W latach 1986–1987 był dowódcą Wojsk Rakietowych i Artylerii Śląskim Okręgu Wojskowym. Od roku 1991 pełnił funkcję Szefa Wojsk Rakietowych i Artylerii Ministerstwa Obrony Narodowej. W 1992 po reorganizacji kierowniczych organów sił zbrojnych – został szefem Wojsk Rakietowych i Artylerii Sztabu Generalnego WP. W 1992 był awansowany do stopnia generała brygady przez prezydenta RP Lecha Wałęsę[3]. W latach 1997–2003 kierował artylerią w Dowództwie Wojsk Lądowych[4]. Na emeryturze od 17 maja 2017 był członkiem honorowym Stowarzyszenia Polskich Artylerzystów. Zmarł 3 września 2022. 9 września 2022 został pochowany na Cmentarzu rzymskokatolickim w Klimontowie[5].
Awanse[3] edytuj
- podporucznik – 1966
- porucznik – 1968
- kapitan – 1972
- major – 1976
- podpułkownik – 1979
- pułkownik – 1984
- generał brygady – 1992
Ordery, odznaczenia i wyróżnienia[3] edytuj
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski – 2001[1]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 1993[2]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- wpisany do „Honorowej Księgi Ministra Obrony Narodowej” – 2002
i inne
Przypisy edytuj
- ↑ a b M.P. z 2002 r. nr 1, poz. 21.
- ↑ a b M.P. z 1993 r. nr 66, poz. 584.
- ↑ a b c d Jędrzejko, Krogulski i Paszkowski 2002 ↓, s. 143.
- ↑ Komorowski 2005 ↓, s. 113.
- ↑ Nowości Stowarzyszenia Polskich Artylerzystów. spa.csaiu.torun.pl. [dostęp 2024-03-06].
Bibliografia edytuj
- Mariusz Jędrzejko, Mariusz Krogulski, Marek Paszkowski: Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej (1989-2002). Warszawa: Von Borowiecky, 2002. ISBN 83-87689-46-7.
- Krzysztof Komorowski: Kronika Wojska Polskiego 2004. Warszawa: Fundacja Polonia Militaris, 2005, s. 113. ISSN 1734-2317.
- Dziennik Urzędowy Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” z 1993, 2002