Dani, także Ndani[1]lud papuaski żyjący w indonezyjskiej prowincji Papua[2]. Dani są rdzenną ludnością trudno dostępnej doliny Baliem (Balim)[3], zwanej także Wielką Doliną[4].

Dani
Ilustracja
Mężczyzna z ludu Dani
Populacja

90 tys.

Miejsce zamieszkania

Indonezja (dolina Baliem)

Język

dani Wielkiej Doliny, indonezyjski

Religia

chrześcijaństwo, wierzenia tradycyjne

Grupa

ludy papuaskie

Pokrewne

Lani, Yali

W 1954 roku do doliny Baliem dotarł pierwszy misjonarz, pochodzący z Holandii[4]. Wcześniej byli ludem izolowanym, nieznanym światu zewnętrznemu[5].

W dolinie Baliem mieszka ok. 100 tys. ludzi, z czego po 20 tys. przedstawicieli ludu Dani w części dolnej i górnej doliny i 50 tys. w części środkowej. Tereny na zachód od doliny Balim zamieszkuje ok. 180 tys. przedstawicieli ludu Lani, nazywanych nieściśle „Dani Zachodnimi”[6].

W tradycyjnych osadach Dani zachował się silny podział na społeczność mężczyzn i kobiet. Mężczyźni i kobiety mieszkają osobno[7].

Zgodnie ze zwyczajem po śmierci bliskiego kobiety odcinają sobie część palca[8]. Dawniej do tradycji Dani należało także mumifikowanie ciał zmarłych wodzów[9].

Przypisy edytuj

  1. Zulyani Hidayah, Ensiklopedi Suku Bangsa di Indonesia, wyd. 2, Jakarta: Yayasan Pustaka Obor Indonesia, 2015, s. 106, ISBN 978-979-461-929-2, OCLC 913647590 (indonez.).
  2. Mielcarek 2012 ↓, s. 53–54.
  3. Tri Murningsih, Yuliasri Jamal, Sri Rejeki, Daya Anti-Bakteri Ekstrak Rhododendron spp, [w:] Prosiding II Seminar Nasional Biologi XV, Bandar Lampung: Perhimpunan Biologi Indonesia, 1997, s. 497–500, ISBN 978-979-8287-17-6, OCLC 41002612 (indonez.), patrz s. 497.
  4. a b Mielcarek 2012 ↓, s. 54.
  5. Doug Hayward, From Tribal Economics to a Market-Oriented Economy, „Irian: bulletin of Irian Jaya”, 11 (1–2), Lembaga Anthropologi, Universitas Cenderawasih, 1983, s. 1–29, ISSN 0304-2189, OCLC 773556466 [zarchiwizowane z adresu 2006-05-02] (indonez.), patrz s. 1–2.
  6. Mielcarek 2012 ↓, s. 55–56.
  7. Mielcarek 2012 ↓, s. 60.
  8. Mielcarek 2012 ↓, s. 66.
  9. Mielcarek 2012 ↓, s. 65.

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj