Dobrowódka (Gody-Dobrowódka)
Dobrowódka (ukr. Добровідка) – dawna wieś, obecnie w granicach wsi Gody-Dobrowódka na Ukrainie w rejonie kołomyjskim obwodu iwanofrankiwskiego. Stanowi północną część wsi, na północnym brzegu rzeki Dobrowódka, w rejonie ulicy Iwana Franka[1].
 Gmina Dobrowódka na planie Bezirk Obertyn (1854) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Populacja (1921) • liczba ludności |
|
Położenie na mapie obwodu iwanofrankiwskiego  | |
Położenie na mapie Ukrainy  | |
 48°36′13,6″N 25°04′32,6″E/48,603778 25,075722
| |
Historia
edytujDobrowódka to dawniej samodzielna wieś, która w połowie XIX w. stanowiła odrębną w gminę jednostkową w Bezirk Obertyn Królestwa Galicji i Lodomerii (223 mieszkańców w 1854 roku)[2]. Od 1867 w powiecie kołomyjskim[3].
W międzywojniu w II RP (410 mieszkańców w 1921 r.[4]). 1 sierpnia 1934 r. w ramach reformy na podstawie ustawy scaleniowej weszła w skład nowej zbiorowej gminy Kołomyja w powiecie kołomyjskim w województwie stanisławowskim[5], gdzie we wrześniu 1934 utwotrzyła gromadę Dobrowódka[6].
Po II wojnie światowej włączona w struktury ZSRR, gdzie została połączona z Godami w jedną miejscowość Gody-Dobrowódka.
Przypisy
edytuj- ↑ Synchronized view | Arcanum Maps [online], maps.arcanum.com [dostęp 2025-06-07] (ang.).
- ↑ Übersicht der politischen und gerichtlischen Eintheilung de Lemberger Regierungsgebietes
- ↑ Verordnung des Staatsministeriums vom 23 Jänner 1867 über die Reform des politischen Verwaltung in den Königreich Galizien und Lodomerien mit dem Großherzogtum Krakau und den Herzogtümern Auschwitz und Zator
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej : opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych. T. 14, Województwo stanisławowskie, 1923 [dostęp 2025-06-07].
- ↑ Dz.U. z 1934 r. nr 69, poz. 662.
- ↑ Stanisławowski Dziennik Wojewódzki. 1934, nr 20, poz. 63.
Linki zewnętrzne
edytuj- Dobrowódka, pow. kołomyjski, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 79.