Dog
Dog (z ang. dog – pies) – typ psów obronnych z grupy molosów, charakteryzujących się dużym wzrostem, krótką, gładką sierścią o różnym umaszczeniu oraz tępo zakończoną kufą zaopatrzoną w silne szczęki[1]. Główną rolą tych psów była walka z dzikimi zwierzętami oraz ochrona karawan i stad bydła. Z czasem zaczęto ich używać jako psy myśliwskie i bojowe, a obecnie są hodowane jako psy reprezentacyjne lub obronne[2].
Psy w typie doga o masywnej budowie (szeroka klatka piersiowa, mocne kończyny, duża głowa z krótkim, szerokim pyskiem), pochodzące od starych ras psów bojowych nazywane są mastifami[1].
Rys historyczny edytuj
Pochodzenie współczesnych dogów jest związane z psami, które przywędrowały do Europy z Azji. Protoplastą tego typu psów miałby być mastif tybetański, jednak dawniej były to najczęściej psy w typie pasterskim. Strebel podkreśla, że całkiem prawdopodobna teoria pochodzenia doga, wiąże się z występowaniem w Europie Środkowej i Północnej cięższej formy wilka, tak więc dogi mogły wyewoluować z psów europejskich. Według starożytnych źródeł na jakie powołuje się Rāber do Brytanii psy bojowe w typie doga trafiły dzięki Galom, Cymbrom oraz Teutonom. Do Germanii przywędrowały wraz z rzymskimi legionami[3].
W rejonach Europy Południowej funkcjonowało określenie alano lub alant i miało oznaczać doga, który został sprowadzony na te obszary przez plemię Alanów.
Zasadnicze cechy anatomiczne dogów tj. skrócenie części twarzowej czaszki przypisuje się procesowi domestykacji psa. Brinkmann analizował wykopaliska w Danii i Norwegii z okresu wczesnego neolitu, które dotyczyły szczątków szkieletowych psów o zredukowanej i wygiętej żuchwie. Te odkrycia, przypisał występującym w ówczesnych czasach formom psów dogowatych.
Ogólna charakterystyka edytuj
Cechami charakterystycznymi dogów są:
- masywna budowa ciała,
- duży wzrost (wysokość w kłębie),
- krótka i gładka sierść,
- szeroka czaszka,
- wyraźnie zaznaczony stop,
- tępo zakończona kufa z mocnymi szczękami,
- powszechnie występujące fafle oraz luźniejsze partie skóry, które układają się w rejonie głowy i gardła w fałdy.
Współcześnie istnieje problem hodowlany polegający na ogólnej tendencji skracania trzewioczaszki nawet w miotach pochodzących od normalnej budowy rodziców.
Klasyfikacja edytuj
W klasyfikacji FCI rasy w typie doga zostały zaliczone do grupy II, sekcja 2 – Molosy typu mastifa[4].
Zgodnie z klasyfikacją amerykańską, psy w typie doga należą do grupy psów pracujących[5].
Przykładowe rasy edytuj
Niektóre rasy psa w typie doga, z wyłączeniem mastifów:
Rasy mastifów zestawiono w odrębnym artykule.
Przypisy edytuj
- ↑ a b Słownik wyrazów obcych PWN. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1993. ISBN 83-01-08730-7.
- ↑ Multimedialna Encyklopedia Powszechna WIEM edycja 2006. Young Digital Poland S.A., 2006.
- ↑ David Taylor: Księga psów. s. 150-151.
- ↑ Systematyka ras według FCI z uwzględnieniem polskiego nazewnictwa ras (pdf), Związek Kynologiczny w Polsce - Zarząd Główny
- ↑ Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. s. 153.
Bibliografia edytuj
- Eva-Maria Krämer "Rasy psów", Oficyna Wydawnicza MULTICO, Warszawa 2003
- Hans Räber "Encyklopedia psów rasowych" tom I, Oficyna Wydawnicza MULTICO, Warszawa 1999
- Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. Warszawa: Książka i Wiedza, 1999. ISBN 83-05-13030-4.
- David Taylor: Księga psów. Warszawa: Świat Książki, 1995. ISBN 83-7129-102-7.