Guma guar
Guma guar – organiczny związek chemiczny z grupy galaktomannanów, tj. polisacharydów, których łańcuch główny utworzony jest z jednostek mannozy z bocznymi odgałęzieniami monogalaktozowymi. W przypadku gumy guar stosunek mannoza:galaktoza = ~3, a rozkład jednostek podstawionych jest dość równomierny, brak jest „regionów gładkich”, tj. dłuższych niepodstawionych odcinków polimannozowych[1]. Ma wyjątkowo wysoką masę cząsteczkową, dochodzącą do 1–2 mln daltonów.
Uzyskiwana jest z bielma nasion roślin Cyamopsis tetragonolobus (bobowate)[2][3]. Roczna produkcja światowa wynosi ok. 125 tys. ton[1], przy czym 85% produkcji pochodzi z Indii, a 14% z Pakistanu[3].
Rozpuszcza się łatwo w zimnej wodzie dając roztwory o bardzo dużej lepkości (2–6 tys. mPa·s dla roztworu 1%), przy stężeniach rzędu 2–5% mają one właściwości przypominające żel. Podobnie jak inne galaktomannany, jej roztwory ulegają żelowaniu pod wpływem boraksu i zasadowych roztworów soli miedzi. W środowisku alkalicznym jest trwała, natomiast w kwasowych gorących roztworach ulega szybkiej degradacji. Ulega także działaniu utleniaczy i mannaz – bakteryjnych enzymów hydrolitycznych[1].
Jest to dodatek do żywności, umieszczony na liście E, jako E412, zagęszczający oraz stabilizujący produkty. Wchodzi w skład preparatów wspomagających odchudzanie. Ma działanie przeczyszczające i hamujące apetyt.[4]
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Alphons C. J. Voragen: Polysaccharides: Galactomannans. W: Ullmann's Encyclopedia of Chemical Industrial Chemistry. John Wiley and Sons, Inc., 2003, s. 24. DOI: 10.1002/14356007.a21_a25.pub2.
- ↑ Farmakopea Polska X, Polskie Towarzystwo Farmaceutyczne, Warszawa: Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, 2014, s. 4276, ISBN 978-83-63724-47-4.
- ↑ a b Elżbieta Słowik. Guma guar - właściwości prozdrowotne i polepszające jakość pieczywa. „Przegląd Piekarski i Cukierniczy”. 9/2015, s. 12. Wydawnictwo Czasopism i Książek Technicznych SIGMA-NOT Sp. z o.o.. ISSN 0033-2313. (pol.).
- ↑ Mirosław Jarosz: Suplementy diety a zdrowie. Warszawa: PZWL, 2015, s. 44. ISBN 978-83-200-3701-2.
