Ephebopus foliatus
Ephebopus foliatus – gatunek pająka z infrarzędu ptaszników i rodziny ptasznikowatych. Zamieszkuje północną Amerykę Południową.
Ephebopus foliatus | |
West et al., 2008 | |
Systematyka | |
Domena | |
---|---|
Królestwo | |
Typ | |
Podtyp | |
Gromada | |
Rząd | |
Infrarząd | |
Rodzina | |
Podrodzina | |
Rodzaj | |
Gatunek |
Ephebopus foliatus |
Taksonomia
edytujGatunek ten opisany został po raz pierwszy w 2008 roku przez Ricka C. Westa, Samuela Marshalla, Caroline Sayuri Fukushimę i Rogéira Bertaniego[1][2] na łamach „Zootaxa”. Jako lokalizację typową wskazano wybrzeże Essequibo w okolicy Gunn’s Strip w Gujanie. Epitet gatunkowy oznacza po łacinie „liściowaty” i odnosi się do wzoru na opistosomie tego pająka[2].
Według wyników analizy filogenetycznej przeprowadzonej przez Westa i współpracowników w 2008 roku tworzy on w obrębie rodzaju klad z E. cyanognathus i E. uatuman cechujący się obecnością żółtych obrączek na odnóżach[2].
Morfologia
edytujPtasznik średniej wielkości. Samice osiągają od 29 do 38 mm długości ciała przy karapaksie długości od 11,5 do 15 mm i szerokości od 10 do 13 mm. Holotypowy samiec miał długość ciała 29,5 mm przy karapaksie długości około 11,5 mm i szerokości około 10,5 mm. Samica jest rudobrązowa z ciemniejszymi odnóżami mającymi wąskie, poprzeczne, żółte obrączki między członami, z których najszersze leżą między udami a rzepkami. Samiec jest złotobrązowy z brązowymi odnóżami mającymi żółte obrączki między udami a rzepkami. U obu płci występują długie, rude szczecinki, a na grzbietowej stronie opistosomy (odwłoku) znajduje się słabo widoczny wzór o kształcie liścia dębu z czterema klapkami. Dłuższy niż szeroki karapaks ma lekko wyniesioną częścią głowową, wyraźne rowki głowowe i tułowiowe, prostą i głęboką jamkę oraz szerszy niż długi, równomiernie wysklepiony wzgórek oczny. Oczy pary przednio-bocznej i przednio-środkwej leżą na równi, natomiast pary tylno-bocznej nieco bardziej z przodu niż pary tylno-środkowej. Brak jest nadustka. Szczękoczułki mają od 9 do 13 ząbków na przednich krawędziach bruzd[2]. Włoski parzące zlokalizowane są w łatce w odsiebnej części przednio-bocznej powierzchni ud nogogłaszczków[3][2][4]. Kolejność par odnóży od najdłuższej do najkrótszej to: I, IV, II, III[2]
Samce mają na goleniach pierwszej pary odnóży apofizy (haki) goleniowe złożone z dwóch gałęzi, z których krótsza ma pojedynczy megakolec nasadowy na powierzchni wewnętrznej, a dłuższa jeden przedwierzchołkowy megakolec na powierzchni wewnętrznej i jeden przedwierzchołkowy megakolec na powierzchni zewnętrznej. Nogogłaszczki samca cechuje kulistawy bulbus z długim, cieńszym niż u innych przedstawicieli rodzaju, zwężającym się ku szczytowi i tam lekko zakrzywionym embolusem. Genitalia samicy zawierają dwie dość wąsko odseparowane, kolumnowate spermateki, najszersze u podstawy i stopniowo się ku wierzchołkom zwężające, po bokach zaopatrzone w wyniesione zmarszczki[2].
Ekologia i występowanie
edytujGatunek neotropikalny, znany wyłącznie z lokalizacji typowej w górze rzeki Essequibo w Gujanie. Podawany z rzędnych 240 m n.p.m. Zasiedla nadrzeczne równikowe lasy deszczowe. Znane nauce osobniki spotykano wędrujące nocą po pniach drzew na wysokości od 1 do 4 metrów nad poziomem gruntu[2].
Przypisy
edytuj- ↑ Gen. Ephebopus Simon, 1892. [w:] World Spider Catalog [on-line]. Natural History Museum Bern. [dostęp 2022-08-21].
- ↑ a b c d e f g h R.C. West, S.D. Marshall, C.S. Fukushima, R. Bertani. Review and cladistic analysis of the Neotropical tarantula genus Ephebopus Simon 1892 (Araneae: Theraphosidae) with notes on the Aviculariinae. „Zootaxa”. 1849, s. 35-58, 2008. Magnolia Press. DOI: 10.11646/zootaxa.1849.1.3.
- ↑ Y. Cifuentes, R. Bertani. Taxonomic revision and cladistic analysis of the tarantula genera Tapinauchenius Ausserer, 1871, Psalmopoeus Pocock, 1985, and Amazonius n. gen. (Theraphosidae, Psalmopoeinae). „Zootaxa”. 5101 (1), s. 1-123, 2022. DOI: 10.11646/zootaxa.5101.1.1.
- ↑ Rainer Foelix, Bastian Rast, Bruno Erb. Palpal urticating hairs in the tarantula Ephebopus: fine structure and mechanism of release. „The Journal of Arachnology”. 37 (3), s. 292–298, 2009. DOI: 10.1636/sh08-106.1.