Eugeniusz Fąfara (3 września 1917, zm. 3 listopada 1999) – podpułkownik rezerwy Wojska Polskiego, żołnierz Batalionów Chłopskich, dziennikarz, pisarz.

Eugeniusz Fąfara
Nawrot, Suchy, Zemsta
podpułkownik podpułkownik
Data i miejsce urodzenia

3 września 1917
Dębno

Data śmierci

3 listopada 1999

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
AK Armia Krajowa
Bataliony Chłopskie

Stanowiska

komendant Związku Walki Zbrojnej w pow. opatowskim, komendant rejonu I „Krzyż” Batalionów Chłopskich

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Późniejsza praca

dziennikarz, pisarz

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Krzyż Partyzancki
Grób Eugeniusza Fąfary na Cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie

Życiorys

edytuj

Urodził się w Dębnie (powiat kielecki) jako syn Stanisława i Julii. Uczęszczał do gimnazjum w Ostrowcu Świętokrzyskim. Należał do Związku Młodzieży Wiejskiej i Stronnictwa Ludowego. We Lwowie był współorganizatorem Niezależnej Bratniej Pomocy Studentów. Ukończył Dywizyjny Kurs Podchorążych Rezerwy przy 4 pułku piechoty Legionów w Kielcach. Uczestniczył w kampanii wrześniowej, dowodził plutonem. W latach 1939–1940 pełnił funkcję komendanta opatowskiego Związku Walki Zbrojnej[1].

Wiosną 1941 roku przeszedł do Batalionów Chłopskich, został wówczas komendantem rejonu I „Krzyż”. Dwukrotnie, w 1942 i 1944, ranny. Od listopada 1943 roku działał na terenach gminy Łagów oraz jej okolicznych (powiatu opatowskiego i kieleckiego). W czasie jego kierownictwa zostały zorganizowane cztery kompanie Batalionów Chłopskich. Ponadto Fąfara utworzył oddział specjalny BCh, który w latach 1943–1944 toczył walki z okupantem w Górach Świętokrzyskich. Od lipca 1944 roku walczył w składzie 2 Dywizji Piechoty Armii Krajowej. W 1945 uczestniczył w kursie dowódców batalionów w Wyższej Szkole Oficerskiej w Rembertowie[1].

Po zakończeniu II wojny światowej należał do Polskiego Stronnictwa Ludowego, następnie zaś do Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. Pracował jako dziennikarz w „Gazecie Ludowej”, „Dzienniku Ludowym”, „Woli Ludu”, „Głosie Pracy” i „Zielonym Sztandarze”. Od 1982 pełnił funkcję wiceprezesa Krajowej Komisji do spraw byłych żołnierzy BCh przy Naczelnym Komitecie ZSL[1]. Jest autorem kilku książek, m.in. W świętokrzyskiej partyzantce (1969) i Gehenna ludności żydowskiej (1983)[2].

Zmarł 3 listopada 1999, został pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera 3A-3-15)[3].

Przypisy

edytuj
  1. a b c Marian Wojtas: Słownik biograficzny żołnierzy Batalionów Chłopskich. Lublin: Wydawnictwo Drukarnia bestprint s.c., 2007, s. 153. ISBN 978-83-60702-23-9.
  2. Fąfara, Eugeniusz (1917- ). Katalog Biblioteki Narodowej. [dostęp 2011-12-21]. (pol.).
  3. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze