Ewa Cieszyńska
Ewa Cieszyńska (z domu Kazimirowska) (ur. 5 stycznia 1923 w Czortkowie, zm. 15 czerwca 1972 we Wrocławiu) – polska architekt.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
architekt |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys
edytujW 1928 przeprowadziła się z Czortkowa do Lwowa. Podczas II wojny światowej uczęszczała na tajne komplety (liceum ogólnokształcące), w lipcu 1944 zdała maturę. Rozpoczęła studia na Wydziale Mechanicznym Lwowskiego Instytutu Politechnicznego, ale wkrótce zmieniła je na oddział architektury na Wydziale Budownictwa.
Po wysiedleniu ze Lwowa kontynuowała naukę na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, należała do Bratniej Pomocy Studentów Wydziałów Politechnicznych, do czasu jej rozwiązania w 1947. Od IV roku studiów była asystentką w Katedrze Historii Architektury Powszechnej kierowanej przez prof. Adama Mściwujewskiego.
W 1949 przeniosła się wraz z mężem do Wrocławia, gdzie została starszym asystentem w Katedrze Projektowania Budynków Użyteczności Publicznej. Od 1951 do 1954 pracowała równolegle w "Miastoprojekcie" (należała m.in. do zespołu projektującego osiedle mieszkaniowe Plac PKWN), była również przez trzy kadencje wiceprzewodniczącą oddziału wrocławskiego SARP, prezesem Wrocławskiego Koła Urbanistów Polskich oraz sędzią konkursowym. Ponadto przewodniczyła Komisji Budownictwa Rady Narodowej miasta Wrocławia, była miejską radną oraz należała do Miejskiej Komisji Urbanistyki i Architektury we Wrocławiu. Po zakończeniu pracy w "Miastoprojekcie" kontynuowała pracę na Politechnice Wrocławskiej, opracowała koncepcję zagospodarowania terenu Parków Szczytnickiego, Wschodniego i Zachodniego. Będąc w zespole z Zenonem Prętczyńskim i Romanem Tunikowskim w 1962 wygrali konkurs na zagospodarowanie centrum Opola, a w 1972 na koncepcję zabudowy Wrocławia-Południe. W 1963 obroniła pracę doktorską, a w 1965 była współzałożycielką Zakładu Projektowania Założeń Zielonych.
Podczas wydarzeń marcowych w 1968 znajdowała się na terenie uczelni, należąc do grona wykładowców-opiekunów protestującej młodzieży. Jako sankcję wykorzystano kończący się angaż i rozwiązano stosunek pracy w październiku 1968. Ewa Cieszyńska otrzymała tzw. wilczy bilet i tylko dzięki wstawiennictwu środowiska architektów od czerwca 1969 znalazła zatrudnienie w Biurze Projektów Budownictwa Komunalnego.
Zmarła na nowotwór mózgu 15 czerwca 1972, pochowana na Cmentarzu Grabiszyńskim.
Odznaczenia
edytuj- Złoty Krzyż Zasługi;
- Odznaka Budowniczego Wrocławia;
- Nagroda m. Wrocławia;
- Złota Odznaka Zasłużony dla Dolnego Śląska.
Linki zewnętrzne
edytuj- "Ewa Cieszyńska - jedna z Trojga", Pryzmat nr. 253, czerwiec 2012. krajobraz.wroc.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-19)].
- "Wrocławskie Środowisko Akademickie, Twórcy i Ich Uczniowie" 2003. wsa.dbc.wroc.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-05-26)].
Bibliografia
edytuj- Zenon Prętczyński, Wspomnienia o profesorach Wydziału Architektury Politechniki Wrocławskiej (z lat studiów 1947–1952), Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej, Wrocław 2005, s. 36-39.