Ewa Wanat
Ewa Agnieszka Wanat (ur. 29 sierpnia 1962 w Poznaniu, zm. 13 grudnia 2023[1] w Berlinie) – polska dziennikarka radiowa i telewizyjna, w latach 2003–2012 redaktorka naczelna radia Tok FM, a w latach 2013–2015 redaktorka naczelna i dyrektorka programowa Polskiego Radia RDC.
 Ewa Wanat (2014, fot. Anna Janowska) | |
| Data i miejsce urodzenia |
29 sierpnia 1962 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
13 grudnia 2023 |
| Zawód, zajęcie |
dziennikarka |
| Alma Mater |
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, |
| Stanowisko | |
| Pracodawca | |
| Rodzice |
Kazimiera Nogajówna, Włodzimierz Saar |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Ewa Wanat była córką Kazimiery Wanat, jej ojczymem był Andrzej Wanat, a ojcem biologicznym Włodzimierz Saar[2][3][4].
Studiowała polonistykę na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz niemiecki jako język obcy i teatroznawstwo na Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium[5]. Jako studentka była w grupie tak zwanych dzieci Teatru Ósmego Dnia, w 1983 brała udział w spektaklu „Raport z oblężonego miasta”, w 1984 w „Cuda i mięso”.
W 1990 znalazła się w zespole tworzącym Radio S Poznań (dzisiejsze Radio Eska) – reporterka, didżejka, autorka reportaży i programów publicystycznych, wydawczyni programu. Współpracowała z lokalnym dodatkiem Gazety Wyborczej, pisząc recenzje teatralne. Od 1994 współpracowała z TVP Poznań jako reporterka, autorka i prowadząca programy publicystyczne, równolegle realizowała filmy dokumentalne i reportaże dla TVP1 i TVP2 (między innymi o Gustawie Herlingu-Grudzińskim, Teatrze Ósmego Dnia, teatrze Biuro Podróży), adaptowała dla telewizji spektakle teatralne, na przykład „Carmen Funebre” teatru Biuro Podróży i kilkanaście spektakli prezentowanych na Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym Malta w Poznaniu dla Studia Teatralnego TVP2.
W połowie lat 90. XX wieku głośnym echem w mediach odbiła się jej prowokacja polegająca na wielogodzinnym przejeżdżaniu poznańskich ulic autem zgłoszonym policji jako kradzione (akcja miała na celu unaocznienie dramatycznej bezradności, a nawet bezczynności policji wobec prawdziwych złodziei)[6]. W 1997 roku tworzyła i przez kilka miesięcy kierowała redakcją informacji i publicystyki w poznańskiej Telewizji WTK. Była wydawcą serwisów informacyjnych Radia Plus w Poznaniu. Od 2000 roku prowadziła własną firmę reklamową i producencką – współtworzenie kampanii reklamowych, realizacja programów telewizyjnych, produkcja spektakli teatralnych dla festiwalu Malta.
Od stycznia 2003 do kwietnia 2012 była redaktorką naczelną Tok FM[7]. Na antenie Tok FM prowadziła programy: Kochaj się długo i zdrowo (razem z Andrzejem Depką), Zmiana mentalności (razem ze Zbigniewem Miłuńskim), Subiektyw i Mediacje. Pod jej kierownictwem Radio Tok FM otrzymało tytuł Stacji Roku 2008 w plebiscycie miesięcznika Media&Marketing. Była wśród 100 najbardziej wpływowych Polaków tygodnika Wprost w 2011 roku.
Od września 2012 do marca 2013 prowadziła cykl Kobiecy punkt widzenia, który był emitowany w ramach porannego pasma TVP2 – Pytanie na śniadanie. Od 5 listopada 2012 do 29 kwietnia 2013 razem z Andrzejem Depką, prowadziła poniedziałkową audycję Kochaj się w Radiowej Jedynce.
Od 1 maja 2013[8] do 14 września 2015 była redaktorką naczelną i dyrektorką programową Polskiego Radia RDC. W tej samej stacji od września 2013 do maja 2015 razem z Andrzejem Depką prowadziła wtorkowy program Depko i Wanat o seksie, była też gospodynią piątkowego Poranka RDC. We wrześniu 2015 została zwolniona dyscyplinarnie z radia RDC[9]. W lutym 2016 sąd pracy orzekł, że dyscyplinarne zwolnienie Ewy Wanat z funkcji dyrektorki i redaktorki naczelnej RDC było niewłaściwe[10]. Ewa Wanat wytoczyła kolejny proces RDC o pełne odszkodowanie za trzymiesięczny okres wypowiedzenia, który wygrała w sądzie II instancji w 2018[11].
W 2015 wspólnie z Rafałem Betlejewskim i Tomaszem Stawiszyńskim założyła radio Medium Publiczne w ramach projektu o tej samej nazwie, tworzonego przez zespół dziennikarzy zawodowych i obywatelskich, ekspertów oraz działaczy społecznych[12].
Jest współautorką – z Andrzejem Depką – książki „Chuć, czyli normalne rozmowy o perwersyjnym seksie” (2012)[13], autorką zbioru wywiadów „Biało-Czarna” (2016)[14] oraz autorką książki „Deutsche nasz. Reportaże berlińskie” (2018)[15], za którą otrzymała nagrodę im. Beaty Pawlak[16].
Zmarła 13 grudnia 2023 w Berlinie w wieku 61 lat z powodu choroby nowotworowej[1][17]. Pochowana została w tzw. lesie pamięci na cmentarzu Miłostowo w Poznaniu[18].
Nagrody i wyróżnienia edytuj
- trzykrotnie nominowana (wraz z zespołem Radia Tok FM) do Nagrody im. Dariusza Fikusa w kategorii „twórca mediów”[5]
- trzykrotnie nominowana do nagrody im. Andrzeja Woyciechowskiego[19]
- dwukrotnie nominowana do nagrody Mediów Niptel
- laureatka Nagrody Hiacynta 2010 „za dziennikarstwo otwarte, odważne, pełne otwartości na problemy społeczne”
- Człowiek Mediów miesięcznika Brief (2010)
- Złoty Krzyż Zasługi „za zasługi w działalności na rzecz rozwoju wolnych mediów w Polsce” (2013)[20]
- Maneo und Tolerantia Award w 2015[21]
- Nagroda im. Beaty Pawlak za książkę „Deutsche nasz. Reportaże berlińskie”[16]
Przypisy edytuj
- ↑ a b Nie żyje Ewa Wanat. Miała 61 lat, „onet.pl”, 13 grudnia 2023.
- ↑ [wywiad z Ewą Wanat] Grzegorz Sroczyński: Kobieta czołg mdleje. wyborcza.pl, 10 lipca 1012. [dostęp 2015-09-15].
- ↑ FilmPolski.pl, „FilmPolski” [dostęp 2016-11-22].
- ↑ Wanat. Molestowana w domu [online], wyborcza.pl [dostęp 2019-03-27] (pol.).
- ↑ a b Ewa Wanat. Tok FM. [dostęp 2010-09-19]. [martwy link]
- ↑ [wywiad Beaty Komornickiej-Nowak z Ewą Wanat] Kompetentni w zamieszaniu. [w:] wyborcza.pl / Duży Format [on-line]. Agora SA, 9 marca 2009. [dostęp 2015-09-15].
- ↑ Ewa Wanat odchodzi z Tok FM. Press.pl, 26 kwietnia 2012. [dostęp 2015-09-15].
- ↑ Małgorzata Wyszyńska: Ewa Wanat będzie naczelną Radia dla Ciebie. Press.pl, 19 lutego 2013. [dostęp 2015-09-15].
- ↑ jsch: Ewa Wanat dyscyplinarnie zwolniona z Polskiego Radia RDC. Onet.pl, 14 września 2015. [dostęp 2015-09-15].
- ↑ Siedlecka Ewa, Ewa Wanat wygrała w sądzie pracy [online], 18 lutego 2016.
- ↑ Ewa Wanat wygrała proces z Polskim Radiem RDC dot. zwolnienia, dostanie dwie zaległe pensje [online], 26 marca 2019.
- ↑ Ruszyło radio Medium Publiczne. „Chcemy dyskutować, wspólnie wątpić i myśleć” – radio, Ewa Wanat, Rafał Betlejewski, Medium Publiczne | media2.pl [online], media2.pl [dostęp 2017-11-23] (pol.).
- ↑ Chuć, czyli normalne rozmowy o perwersyjnym seksie [online], lubimyczytac.pl [dostęp 2018-10-15].
- ↑ Biało-Czarna [online], lubimyczytac.pl [dostęp 2018-10-15].
- ↑ Deutsche nasz. Reportaże berlińskie [online], swiatksiazki.pl [dostęp 2018-10-15].
- ↑ a b Maciej Grzenkowicz, Nagroda im. Beaty Pawlak 2018 dla Ewy Wanat za reportaże „Deutsche nasz” [online], Gazeta Wyborcza, 11 października 2018 [dostęp 2018-10-15].
- ↑ Joanna Rokicka, Znana dziennikarka dostała trzy miesiące życia. "Wykryto u niej raka z przerzutami wszędzie" [online], dziennik.pl, 15 grudnia 2023 [dostęp 2024-01-06] (pol.).
- ↑ Ewa Wanat spoczęła na cmentarzu bez grobów. Odczytano słowa z jej pamiętnika [online], Fakt24.pl, 29 stycznia 2024 [dostęp 2024-01-29] (pol.).
- ↑ Edycja 2015 Nagrody Radia ZET im. Andrzeja Woyciechowskiego. Radio Zet. [dostęp 2015-11-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-05)].
- ↑ M.P. z 2013 r. poz. 852.
- ↑ MANEO- und Tolerantia-Awards 2015: Awards 2015 für herausragendes Engagement. Maneo, 2015-08-31. [dostęp 2015-11-08]. (niem.).
Bibliografia edytuj
- Biogram Ewy Wanat na stronach RDC (archiwum). rdc.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-08-05)].