Filippo Campanelli
Filippo Campanelli (ur. 1 maja 1739 w Matelice, zm. 18 lutego 1795 w Rzymie) – włoski kardynał.
| Kardynał diakon | |
| Data i miejsce urodzenia |
1 maja 1739 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
18 lutego 1795 |
| Prodatariusz apostolski | |
| Okres sprawowania |
1789–1795 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Kreacja kardynalska |
30 marca 1789 |
| Kościół tytularny |
S. Maria della Scala |
Życiorys edytuj
Urodził się 1 maja 1739 roku w Matelice, jako syn Giuseppego Campanelliego i Laury Finaguerry[1]. Początkowo studiował w Fermo, a następnie na La Sapienzy, gdzie uzyskał doktorat utroque iure[1]. W młodości opublikował dysertację prawniczą Dissertatio de alluvionibus et paludibus et pascuis ad alium translatis, dzięki której zdobył uznanie i został prałatem Jego Świątobliwości i protonotariuszem apostolskim[1]. 30 marca 1789 roku został kreowany kardynałem diakonem i otrzymał diakonię Santa Maria della Scala[2]. W tym samym roku został także prodatariuszem i członkiem komisji kardynalskiej, mającej zbadać dokumenty z synodu w Pistoi[1]. Po wybuchu rewolucji francuskiej, wraz z Giovannim Francesco Albanim, Leonardo Antonellim, Vitaliano Borromeą, Guglielmo Pallottą i Gregorio Salviatim, został członkiem Kongregacji ds. Francji, której zadaniem było zbadanie sytuacji po wprowadzeniu Konstytucji cywilnej kleru[1]. W 1790 roku nastąpiło gwałtowne pogorszenie relacji pomiędzy Państwem Kościelnym a Królestwem Neapolu[1]. Rok później Pius VI spotkał się z Ferdynandem IV, gdzie skupiono się na kwestiach spornych: mianowaniem biskupów, władzą nuncjusza i sądem kościelnym[1]. Campanelli reprezentował stronę kościelną w negocjacjach z Johnem Actonem, jednak w 1792 znalazły się one w impasie[1]. W następnym roku papież poprosił go o spotkanie z Johnem Hippisleyem, by zacieśnić współpracę z Wielką Brytanią, gdyż łączyły wspólne antyrewolucyjne interesy[1]. Kardynał zalecił angielskiemu duchowieństwu rygorystyczną lojalność wobec rządu[1]. Zmarł 18 lutego 1795 roku w Rzymie[1].