Franciszek Antoniewski-Raczyński
Franciszek Ksawery Władysław Antoniewski-Raczyński[a] (ur. 6 października 1889 w Modelu, zm. 29 listopada 1981 w Örebro, w Szwecji) – major geograf Polskich Sił Zbrojnych, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 kapitan
| |
| Data i miejsce urodzenia |
6 października 1889 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
29 listopada 1981 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
urzędnik służby zdrowia |
| Odznaczenia | |
    
| |
.png){kind=small}
Życiorys
edytujUrodził się 6 października 1889 w Modelu, w rodzinie Franciszka[2][3].
W czasie I wojny światowej służył w Legionach Polskich i Polskiej Organizacji Wojskowej, m.in. na stanowisku komendanta Okręgu III (IX) w Siedlcach. Po 1 listopada 1918 wstąpił do Wojska Polskiego[2]. 9 grudnia 1919 jako podoficer byłych Legionów Polskich został mianowany z dniem 1 grudnia 1919 podporucznikiem w piechocie. Pełnił wówczas służbę w Oddziale II Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego[4].
1 czerwca 1921 pełnił służbę w Oddziale III Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych, a jego oddziałem macierzystym był 1 pułk piechoty[5]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1372. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 1 pp Leg.[6] W 1923 był odkomenderowany z 65 Pułku Piechoty do Oficerskiej Szkoły Topograficznej w charakterze ucznia dwuletniego kursu[7][8]. Następnie służył w Wojskowym Instytucie Geograficznym w Warszawie[9][10]. 19 marca 1928 został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 15. lokatą w korpusie oficerów piechoty[11]. Później został przeniesiony do korpusu oficerów geografów. Z dniem 31 października 1935 został przeniesiony w stan spoczynku[12].
W czasie II wojny światowej pełnił służbę w Polskich Siłach Zbrojnych[2]. Awansował na majora geografa[2]. Zmarł 29 listopada 1981 w Örebro, w Szwecji[2].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
- Krzyż Niepodległości z Mieczami (20 stycznia 1931)[13]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1938)[14]
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[15][16]
Uwagi
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922 roku, s. 32.
- ↑ a b c d e Żołnierze Niepodległości ↓.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-06-11].
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 98 z 28 grudnia 1919 roku, poz. 4150.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 23, 540.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 95.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 311, 433, 1537.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 278, 376.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 140, 222.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 348, 832.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 19 marca 1928, s. 51.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935, s. 89.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 18, poz. 31 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 259, poz. 612. „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928, s. 409.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.