Franciszek Szulc
Franciszek Szulc (ur. 16 października 1893 w Dobrej k. Buku, zm. 30 kwietnia 1940 w Katyniu) – kapitan piechoty Wojska Polskiego i komisarz Straży Granicznej, powstaniec wielkopolski i uczestnik wojny polsko-bolszewickiej, ofiara zbrodni katyńskiej.
kapitan piechoty | |
Data i miejsce urodzenia |
16 października 1893 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
1940 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1914–1921 |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
Późniejsza praca | |
Odznaczenia | |
Życiorys
edytujUrodził się w rodzinie Józefa i Józefy z Rybarczyków[1]. Dzieciństwo spędził w Dakowach Suchych, gdzie uczęszczał do szkoły powszechnej. W Seminarium Nauczycielskim w Rogoźnie zdał małą maturę.
W czerwcu 1916 został zmobilizowany do wojska niemieckiego i wysłany na front zachodni do Francji, gdzie 23 maja 1918 r. został ranny w nogę i trafił do lazaretu polowego.
Wkrótce przyłączył się do powstania wielkopolskiego, w dniu 6 stycznia 1919 r. został dowódcą kompanii bukowskiej. Walczył na froncie zachodnim m.in. o dworzec kolejowy w Zbąszyniu, a potem pod Nowym Dworem, Łomnicą i Chrośnicą. Za bohaterstwo w tych walkach odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari i mianowany podporucznikiem Wojska Polskiego. Od marca 1919 w 2 pułku strzelców wielkopolskich[2]. Następnie brał udział razem z 155 pułkiem piechoty w wojnie polsko-bolszewickiej. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 2058. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 73 pułku piechoty[3].
W okresie międzywojennym służył w Straży Celnej pełniąc funkcję komisarza Straży Celnej w Zbąszyniu. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Jarocin. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VII. Był wówczas w grupie „pełniących służbę w Straży Granicznej”[4]. Służył w Komisariacie Straży Granicznej „Jabłonka”, pow. nowotarski, w Inspektoracie Granicznym nr 3 w Brodnicy jako kwatermistrz (jednocześnie adiutant) i w Inspektoracie Granicznym nr 8 w Nakle[2]. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 44. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[5]. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VIII[1].
W 1939 ewakuowany na wschód dostał się do niewoli radzieckiej, został zamordowany w Katyniu. Figuruje na liście wywózkowej 052/4 z 27 kwietnia 1940, poz. 68[2].
Małżeństwo z Eleonorą Walewską pozostało bezdzietne[1].
W powstaniu wielkopolskim i wojnie polsko-bolszewickiej walczył także jego brat – Stanisław (1899–1970).
5 października 2007 Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[6]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Minister spraw wewnętrznych i administracji Władysław Stasiak rozkazem personalnym nr 96 z 26 października 2007 roku mianował go pośmiertnie na stopień komisarza Straży Granicznej. Awans został ogłoszony 10 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Upamiętnienie
edytujPrzy Kościele św. Katarzyny w Dakowach Mokrych znajduje się symboliczny grób Franciszka Szulca.
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4733 (1922)[7][2]
- Krzyż Niepodległości (9 listopada 1932)[8]
- Krzyż Walecznych (1921)[9]
- Srebrny Krzyż Zasługi (15 września 1937)[10]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 624.
- ↑ a b c d Kazimierz Banaszek , Krystyna Wanda Roman , Zdzisław Sawicki , Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich, 2000, s. 288 .
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 335, 505.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 17, 978.
- ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 606.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 2, s. 101.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 79).
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 213, poz. 356 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
Bibliografia
edytuj- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Zdzisław Kościański, Eligiusz Tomkowiak, Bukowianie w Powstaniu Wielkopolskim 1918–1919, Poznań-Buk, Towarzystwo Pamięci Powstania Wielkopolskiego 1918–1919, 2008, ISBN 978-83-927042-1-8.
- Zdzisław Kościański, Bogumił Wojcieszak, Trzeba było pójść...Powiat Nowotomyski w Powstaniu Wielkopolskim 1918–1919. Historia i Pamięć, Nowy Tomyśl 2010, ISBN 978-83-915081-7-6.
- Kazimierz Banaszek; Krystyna Wanda Roman; Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.