Franciszka Wierzbicka
Franciszka Wierzbicka ur. jako Bronisława Wierzbicka[1] (ur. 24 stycznia 1897 w Winnikach, zm. 1 lutego 1970 w Łodzi)[2] – polska bernardynka, fundatorka i wieloletnia przełożona łódzkiego klasztoru ss. Bernardynek.
| zakonnica | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
24 stycznia 1897 |
| Data i miejsce śmierci |
1 lutego 1970 |
| Miejsce pochówku | |
| Przełożona klasztoru S. S. Bernardynek w Łodzi | |
| Okres sprawowania |
1946–1970 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
Życiorys edytuj
W wieku 15 lat wraz z siostrą[1] wstąpiła do klasztoru ss. Bernardynek w Krakowie. W 1919, na prośbę księcia Adama Stefana Sapiehy, ordynariusza metropolity krakowskiego, wyjechała do Wilna z innymi siostrami zakonnymi, celem objęcia wileńskiego klasztoru ufundowanego przez Sapiehów[2].
W 1927 w klasztorze karmelitów w Wilnie prof. Jan Rutkowski restaurował obraz Matki Bożej Ostrobramskiej. Podczas prac nad obrazem zaangażowano grupę malarzy sporządzających kopie obrazu. Szczególną uwagę Rutkowskiego zwrócił obraz Wierzbickiej, ze względu na jego wierność względem oryginału[1]. Spowodowało to, że dzięki zaangażowaniu arcybiskupa Romualda Jałbrzykowskiego[2], ordynariusza metropolity wileńskiego w semestrze 1928/1929, Wierzbicka podjęła studia jako nadzwyczajna słuchaczka na Uniwersytecie Wileńskim[1]. W latach 1929[2]–1934[1] studiowała w Akademii Sztuk Pięknych w Rzymie. Po uzyskaniu dyplomu powróciła do Wilna, gdzie w latach 1935–1938 pełniła funkcję mistrzyni nowicjatu[2].
Zimą 1939 wraz z innymi siostrami wyjechała z Wilna[1]. Podczas II wojny światowej przebywała w klasztorze ss. Bernardynek w Zakliczynie, skąd w kwietniu 1946 przyjechała do Łodzi[1][2]. Tam, w pierwszych latach pobytu, zorganizowała przedszkole dla dzieci z Rudy Pabianickiej[1]. W 1949 na prośbę biskupa Michała Klepacza otworzyła dom zakonny w Brzezinach, którym zarządzała przez 3 lata[2]. W Łodzi ufundowała pierwszy w regionie klasztor ss. Bernardynek – jeden z dziewięciu istniejących w Polsce klasztorów bernardynek[1], w latach 70. XX w. najliczniejszy klasztor w Polsce, liczący 34 siostry zakonne[2].
Została pochowana na cmentarzu rzymskokatolickim w Rudzie Pabianickiej (sektor: B2, rząd: 19, numer: 2)[3].
Działalność artystyczna edytuj
Działalność religijną łączyła z działalnością artystyczną, malując liczne obrazy znajdujące się w kościołach i kaplicach w całej Polsce. 75 obrazów poświęciła Matce Boskiej Częstochowskiej[2]. Jej namalowana w 1927 kopia obrazu Matki Bożej Ostrobramskiej, znajduje się w ołtarzu głównym w kościele przy klasztorze Sióstr Bernardynek[1].
W 2001 została wydana biograficzna książka Mirosława Paciuszkiewicza Matusia. Zakonnica, malarka, dobry człowiek[4], zaś w 2016 książka autorstwa Cypriana Moryca Matka Franciszka od świętych obrazów 1897–1970, nakładem Wydawnictwa oo. Bernardynów „Calvarianum”, poświęcona działalności artystycznej Wierzbickiej[5].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i j Zakon.pl – Bernardynki, OSFB [online], web.archive.org, 20 października 2007 [dostęp 2023-11-05] [zarchiwizowane z adresu 2007-10-20].
- ↑ a b c d e f g h i Józef Gawor (red.), Ś.P. Franicszka Wierzbicka, „Gość Niedzielny” (11), luty 1970 [dostęp 2023-11-05].
- ↑ Cmentarz Parafialny [online], lodz-ruda36.grobonet.com [dostęp 2023-11-05].
- ↑ Matusia. Zakonnica, malarka, dobry człowiek (Franciszka Wierzbicka). MIROSŁAW PACIUSZKIEWICZ SJ [online], katakumbus.pl [dostęp 2023-11-06] (pol.).
- ↑ Cyprian Moryc, Matka Franciszka od świętych obrazów 1897-1970, Wydawnictwo oo. Bernardynów „Calvarianum”, 2016, ISBN 978-83-63440-30-5 [dostęp 2023-11-05] (pol.).