Michał Klepacz
Michał Klepacz (ur. 23 lipca 1893 w Warszawie, zm. 27 stycznia 1967 w Łodzi) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor teologii, biskup diecezjalny łódzki w latach 1947–1967, przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski w latach 1953–1956.
 Michał Klepacz | ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
23 lipca 1893 | |
| Data i miejsce śmierci |
27 stycznia 1967 | |
| Biskup diecezjalny łódzki | ||
| Okres sprawowania |
1947–1967 | |
| Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski | ||
| Okres sprawowania |
1953–1956 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Prezbiterat |
2 czerwca 1916 | |
| Nominacja biskupia |
20 grudnia 1946 | |
| Sakra biskupia |
13 kwietnia 1947 | |
| Data konsekracji |
13 kwietnia 1947 | ||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||||||||
| Miejsce | |||||||||||||||||||||
| Konsekrator | |||||||||||||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
Życiorys
edytujUrodził się 23 lipca 1893 w Warszawie, w rodzinie Stanisława i Marii z Prokopów[1]. W 1910 ukończył gimnazjum w Warszawie, zdał egzamin dojrzałości i wstąpił do seminarium duchownego w Kielcach. Następnie podjął studia w Akademii Duchownej w Petersburgu. 2 czerwca 1916 został w Petersburgu wyświęcony na prezbitera przez biskupa Jana Cieplaka. W 1918 jako kandydat teologii kontynuował studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie uzyskał magisterium z teologii, a w 1933 doktorat.
W latach 1919–1937 był profesorem seminarium duchownego w Kielcach. Objął katedrę filozofii chrześcijańskiej na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Po wybuchu II wojny światowej prowadził wykłady w seminarium duchownym w Wilnie i na tajnym uniwersytecie. Aresztowany wraz z innymi profesorami wydziału teologicznego przez funkcjonariuszy Gestapo w 1942, uwięziony w obozach pracy przymusowej w Wyłkowyszkach, Szałtupiach i Prawieniszkach na Litwie.
Profesor seminarium duchownego w Wilnie i Białymstoku w latach 1944–1946. W 1947 został profesorem zwyczajnym wydziału teologicznego uniwersytetu w Wilnie.
Prekonizowany na stolicę biskupią w Łodzi 20 grudnia 1946. Kanonicznie objął rządy nad diecezją łódzką 2 marca 1947, konsekrowany został 13 kwietnia 1947 w kościele farnym w Białymstoku przez kardynała Augusta Hlonda, prymasa Polski. 20 kwietnia 1947 odbył ingres do katedry łódzkiej.
28 września 1953, trzy dni po aresztowaniu przez funkcjonariuszy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego prymasa Stefana Wyszyńskiego, na żądanie władz PRL przejął przewodnictwo Konferencji Episkopatu Polski. 17 grudnia 1953 biskupi polscy złożyli ślubowanie na wierność PRL[2]. W czasie pełnienia obowiązków przewodniczącego KEP 26 sierpnia 1956, pod nieobecność internowanego prymasa Stefana Wyszyńskiego, odczytał rotę Jasnogórskich Ślubów Narodu Polskiego.
Uczestniczył we wszystkich czterech sesjach soboru watykańskiego II[3], zasiadał w Komisji do Spaw Studiów i Seminariów soboru[4].
Pochowany został w krypcie biskupów ordynariuszy łódzkiej katedry.
Wyróżnienia
edytujW 1947 został doktorem honoris causa Uniwersytetu w Wilnie[5].
Przypisy
edytuj- ↑ Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. S. Łoza (red.). Warszawa: 1939, s. 141. [dostęp 2021-08-01].
- ↑ M. Wierzchnicki: Państwo i Kościół katolicki w okresie wielkich przemian 1953–1956: Non possumus i jego konsekwencje. historia.org.pl, 2015-03-03. [dostęp 2022-08-08].
- ↑ B. Bejze: Sobór Watykański II. W: Katolicyzm A-Z. Z. Pawlak (red.). Wyd. III. Łódź: 1989, s. 419. ISBN 83-850-22-03-1.
- ↑ B. Bejze: Sobór Watykański II. W: Katolicyzm A-Z. Z. Pawlak (red.). Wyd. III. Łódź: 1989, s. 420. ISBN 83-850-22-03-1.
- ↑ A. Ziółkowska: Diecezja łódzka i jej biskupi. Łódź: Diecezjalne Wydawnictwo Łódzkie, 1987, s. 33–34. ISBN 83-85022-00-7.
Bibliografia
edytuj- Ziółkowska A., Diecezja łódzka i jej biskupi, Łódź: DWŁ, 1987, ISBN 83-85022-00-7.
Linki zewnętrzne
edytuj- Michał Klepacz [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2010-12-06] (ang.).