Wacław Skomorucha
Wacław Skomorucha (ur. 27 lutego 1915 w Chądzyniu, zm. 25 sierpnia 2001 w Siedlcach) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup pomocniczy siedlecki w latach 1963–1992, od 1992 biskup pomocniczy senior diecezji siedleckiej.
| Biskup tytularny Zoary | ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
27 lutego 1915 | |
| Data i miejsce śmierci |
25 sierpnia 2001 | |
| Biskup pomocniczy siedlecki | ||
| Okres sprawowania |
1963–1992 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Prezbiterat |
8 września 1940 | |
| Nominacja biskupia |
21 listopada 1962 | |
| Sakra biskupia |
21 kwietnia 1963 | |
| Data konsekracji |
21 kwietnia 1963 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość |
Siedlce | ||||
| Miejsce | |||||
| Konsekrator | |||||
| Współkonsekratorzy | |||||
| |||||
Życiorys
edytujUrodził się 27 lutego 1915 w Chądzyniu. W latach 1929–1934 uczęszczał do Wyższego Gimnazjum Biskupiego w Siedlcach, gdzie uzyskał świadectwo dojrzałości. W latach 1934–1939 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Janowie Podlaskim. Święceń prezbiteratu udzielił mu 8 września 1940 w katedrze Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Siedlcach biskup Czesław Sokołowski, administrator apostolski diecezji podlaskiej. W latach 1950–1953 studiował na Wydziale Teologii Katolickiej Uniwersytetu Warszawskiego, uzyskując magisterium[1].
Pracował jako wikariusz w parafiach: św. Michała Archanioła w Starejwsi (1940), św. Małgorzaty w Ulanie (1940–1941), Przenajświętszej Trójcy w Radzyniu Podlaskim (1941–1942), Przenajświętszej Trójcy w Borowiu (1942–1943), św. Stanisława Biskupa w Sarnakach (1943–1944). Był proboszczem parafii św. Barbary w Dołdze (1944–1946) i parafii św. Antoniego z Padwy w Ugoszczy (1947–1948). W latach 1946–1947 pracował jako prefekt w Liceum Ogólnokształcącym im. Tadeusza Kościuszki w Łukowie. W latach 1948–1950 pełnił funkcję misjonarza diecezjalnego w Łukowie. W latach 1958–1960 zajmował w kurii biskupiej stanowisko referenta duszpasterstwa[1].
Od 1950 do 1958 pełnił funkcję ojca duchownego w Wyższym Seminarium Duchownym w Siedlcach[1]. W latach 1959–1996 był tamtejszym wykładowcą, prowadząc zajęcia z patrologii, homiletyki, teologii dogmatycznej, teologii ascetycznej i historii Kościoła[2]. W latach 1960–1963 sprawował urząd wicerektora, a w 1972 rektora seminarium[1].
21 listopada 1962 papież Jan XXIII mianował go biskupem pomocniczym diecezji siedleckiej ze stolicą tytularną Zoara[2]. Święcenia biskupie otrzymał 21 kwietnia 1963 w katedrze Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Siedlcach. Udzielił mu ich kardynał Stefan Wyszyński, prymas Polski, któremu asystowali Michał Klepacz, biskup diecezjalny łódzki, i Piotr Kałwa, biskup diecezjalny lubelski[1]. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „Veritati et caritati” (Służba prawdzie i miłości)[3]. W latach 1963–1992 sprawował urząd wikariusza generalnego diecezji[1]. W 1963 został ustanowiony egzaminatorem prosynodalnym, a w 1964 sędzią prosynodalnym. Podczas II synodu diecezjalnego pełnił funkcję przewodniczącego komisji głównej[2]. W kurii diecezjalnej zajmował stanowiska przewodniczącego: Wydziału Nauki Katolickiej, Wydziału Artystyczno-Budowlanego i Komisji ds. Budownictwa Kościelnego[1]. Był członkiem Rady Kapłańskiej, Rady Duszpasterskiej[2] i przewodniczącym Trybunału Diecezjalnego[1]. Z ramienia diecezji koordynował współpracę duszpasterską z Kościołem w Niemczech, zwłaszcza z diecezją Spiry, a także zasiadał w warszawskim komitecie organizującym pierwszą podróż apostolską papieża Jana Pawła II do Polski. W latach 1964–1992 pełnił funkcję dziekana siedleckiej kapituły katedralnej. W latach 1965–1968 był proboszczem parafii katedralnej w Siedlcach[2]. Po śmierci biskupa Ignacego Świrskiego, od 26 marca do 24 października 1968 rządził diecezją jako wikariusz kapitulny. 1 lutego 1992 papież Jan Paweł II przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa pomocniczego siedleckiego[1].
W Episkopacie Polskim zasiadał w Komisji ds. Duszpasterstwa Kobiet, Komisji ds. Rewizji Kodeksu Prawa Kanonicznego, Komisji ds. Środków Społecznego Przekazu oraz Komisji ds. Budownictwa Sakralnego i Kościelnego. W 1963 i 1965 był uczestnikiem kolejno II i IV sesji soboru watykańskiego II[1]. Był współkonsekratorem podczas sakry biskupa pomocniczego kieleckiego Edwarda Materskiego (1968)[4].
Zmarł 25 sierpnia 2001[5] w Siedlcach[6]. Został pochowany 29 sierpnia 2001[2] na miejscowym cmentarzu centralnym[7].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i j K.R. Prokop: Biskupi Kościoła katolickiego w III Rzeczpospolitej. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 1998, s. 127–128. ISBN 83-7052-900-3.
- ↑ a b c d e f R. Krawczyk. Biskup Wacław Skomorucha (1915–2001). „Szkice Podlaskie”. T. 10, s. 253–260, 2002. [dostęp 2015-06-29].
- ↑ G. Polak: Kto jest kim w Kościele. Warszawa: Katolicka Agencja Informacyjna, 1999, s. 327. ISBN 83-911554-0-4.
- ↑ Wacław Skomorucha. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2015-06-29]. (ang.).
- ↑ Siedlce: zmarł bp Wacław Skomorucha. ekai.pl (arch.), 2001-08-25. [dostęp 2018-04-16].
- ↑ Biskupi polscy – odeszli. opoka.org.pl (arch.), 2001-11-07. [dostęp 2018-04-16].
- ↑ Około 5 tys. osób wzięło udział w pogrzebie bp. Wacława Skomoruchy (opis). ekai.pl (arch.), 2001-08-29. [dostęp 2018-04-16].
Linki zewnętrzne
edytuj- Wacław Skomorucha [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2010-11-14] (ang.).