German Kempski
German Kempski (ur. 24 września 1896 w Mikołajewie, zm. ?) – plutonowy Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 plutonowy
| |
| Data i miejsce urodzenia |
24 września 1896 |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1919–1921 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 24 września 1896 w Mikołajewie, w gminie Parzęczew powiatu łęczyckiego, w rodzinie Andrzeja i Katarzyny z Eljasików[1]. Ukończył szkołę powszechną[2]. „Do 22 roku życia był przy rodzicach”[3]. Przed powołaniem do Wojska Polskiego pracował jako przędzalnik[2]. 5 stycznia 1919 wstąpił jako ochotnik do 5 pułku ułanów[4]. W szeregach tego oddziału walczył na wojnie z bolszewikami. 7 czerwca 1921 rotmistrz Leon Strzelecki we wniosku na odznaczenie Orderem Virtuti napisał: „dnia 26 kwietnia 1920 r. plutonowy Kempski German prowadził patrol czołowy, Zupełnie niespodziewanie natknął się na większy oddział bolszewicki. Nie namyślając się wiele zawiadomił przez gońca bojowego swój szwadron, a na czele kilku ludzi, jakich miał przy sobie rzucił się na nieprzyjaciela do szarży, czem w szeregach bolszewickich wzniecił zamieszanie. Plutonowy Kempski zarąbał kilku bolszewików, 8 wziął do niewoli tracąc przy tem jednego zabitego ułana, 1 konia i mając 2 konie ranne”[5]. Świadkami tego czynu byli porucznik Jerzy Kobylański i podporucznik Bronisław Korpalski[6]. Wniosek rotmistrza Strzeleckiego poparli pułkownicy: Spirydion Koiszewski i Janusz Głuchowski[7]. W tym samym miesiącu plutonowy Kempski był przydzielony do szwadronu technicznego pułku[6]. 10 lipca 1921 w Ostrołęce został odznaczony przez generała Mieczysława Kulińskiego Orderem Virtuti Militari[3]. 20 lipca tego roku został przeniesiony do rezerwy[3]. Zamieszkał w Łodzi przy ul. Wólczańskiej 127[8]. Pracował jako ekspedient fabryczny w firmie Lucjana Schiffera[9].
Był żonaty z Marianną, z którą miał córkę Danielę i syna Zdzisława[9].
16 stycznia 1939 sędzia okręgowy Wiktor Białoskórski, w zastępstwie przewodniczącego IV Wydziału Karnego Sądu Okręgowego w Łodzi, przesłał do Biura Kapituły Orderu Virtuti Militari w Warszawie odpis prawomocnego wyroku w sprawie IVK.766/38 „z oskarżenia Germana Kempskiego”[10]. Sędzia Białoskórski działał na podstawie §37 Rozporzadzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 1 grudnia 1932 r. - Regulamin wewnętrznego urzędowania sądów apelacyjnych, okręgowych i grodzkich w sprawach karnych, który stanowił: „o wszczęciu i ukończeniu postępowania karnego względem osoby, posiadającej order lub inną zaszczytną odznakę państwową, należy zawiadomić władzę lub instytucję, powołaną do orzekania o utracie orderu lub odznaki”[11][12]. W aktach brak innych dokumentów dotyczących tej sprawy.
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3334 – 30 czerwca 1921[13][14][15]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[16]
Przypisy edytuj
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1, 11.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 5, na s. 4 German Kempski podał datę 21 stycznia 1919.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 5–6.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 6.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 7.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 11.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 10–12.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 10.
- ↑ Dz.U. z 1932 r. nr 110, poz. 909.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 16 lipca 1921, s. 1149.
- ↑ Nowiński 1929 ↓, s. 44, jako Herman Kempski.
- ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 413.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 3.
Bibliografia edytuj
- Kempski German. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.2-136 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-11-12].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Tadeusz Nowiński: Zarys historji wojennej 5-go pułku ułanów zasławskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Księga Jazdy Polskiej. Bolesław Wieniawa-Długoszowski (red.) Bronisław Rakowski (red.) Władysław Dziewanowski (red.) Karol Koźmiński (red.) Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (red.) Stanisław Ostoja-Chrostowski (red.) Stanisław Haykowski (ilust.). Warszawa: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1938.