Giacomo Bini

włoski duchowny, franciszkanin

Giacomo Bini OFM (ur. 23 sierpnia 1938 w Ostra Vetere, zm. 9 maja 2014 w Rzymie) – włoski franciszkanin, teolog, misjonarz, minister generalny Zakonu Braci Mniejszych w latach 1997–2003.

Giacomo Bini
Ilustracja
Kraj działania

Włochy

Data i miejsce urodzenia

23 sierpnia 1938
Ostra Vetere
Ankona, Włochy

Data i miejsce śmierci

9 maja 2014
Rzym

Generał franciszkanów
Okres sprawowania

1997–2003

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

zakon braci mniejszych

Śluby zakonne

17 września 1963

Prezbiterat

14 marca 1964

Życiorys

edytuj

Giacomo Bini przyszedł na świat w rodzinie Amalio e Teresy z d. Tanfani w Ostra Vetere w prowincji Ankona w Marchii. Miał pięcioro rodzeństwa. Lata dzieciństwa przypadły na okres II wojny światowej. W 1950 rodzina przeniosła się do Rzymu. Giacomo pozostał w Marchii, wstępując w tym samym roku do Kolegium Serafickiego (niższe seminarium) w Potenza Picena. Kolejne etapy formacji przed wstąpieniem do prowincji franciszkańskiej odbywał w San Severino i Sassoferrato. Do nowicjatu Prowincji św. Jakuba z Marchii wstąpił 18 września 1956, śluby czasowe złożył 19 września 1957, a profesję uroczystą 17 września 1963. W latach 1957–1960 studiował filozofię w Matelice, w latach 1960–1964 teologię w Jesi. Święcenia prezbiteratu otrzymał 14 marca 1964 w Jesi. Jako neoprezbiter odbył studia licencjackie na rzymskim Antonianum, które kontynuował w latach 1965–1967 na Uniwersytecie Katolickim w Paryżu. Po powrocie do macierzystej prowincji prowadził wykłady z liturgiki dla studentów teologii. W 1971 obronił pracę doktorską nt. Grzech i pokuta u św. Bazylego z Cezarei na Uniwersytecie w Strasburgu. W tym samym czasie był w swojej prowincji definitorem, formatorem i wykładowcą. Wykładał również w regionalnym seminarium duchownym w Fano. W latach 1972–1982 był członkiem wspólnoty zakonnej w Urbino. W 1981 został wybrany wikariuszem prowincjalnym. W odpowiedzi na zaproszenie ministra generalnego Johna Vaughna w 1982 zdecydował się na wyjazd na misje afrykańskie. Do Rwandy przybył w lutym 1983. W latach 1983–1989 pracował w Rwandzie, 1989–1992 w Tanzanii. W latach 1992–1997 był prowincjałem w Nairobi (Wiceprowincja św. Franciszka z Asyżu w Kenii)[1][2].

W 1997 uczestniczył w Asyżu w kapitule generalnej Zakonu Braci Mniejszych, podczas której został generałem. Za generalatu o. Biniego franciszkanie wprowadzili zwyczaj organizowania sesji formacyjnych dla wizytatorów zakonu oraz nowych prowincjałów. Nastąpiło ożywienie w misji w Maroku (1999). W Brukseli otwarto dom przygotowawczy dla udających się na misje (2000). Jako generał zakonu przyjmował papieża Jana Pawła II w klasztorach Kustodii Ziemi Świętej podczas jego podróży apostolskiej do Jordanii i Izraela w roku Wielkiego Jubileuszu. Generał zaangażował się osobiście podczas oblężenie Bazyliki Narodzenia Pańskiego w Betlejem w 2002, wspierając lokalną wspólnotę braci mniejszych. Udał się w tym czasie do Jerozolimy. Generał Bini żywo interesował się sytuacją klarysek i innych franciszkańskich zakonów żeńskich. Za generalatu Biniego narastał konflikt między franciszkanami a klerem diecezjalnym w Mostarze. W 2001 wydano siódmy raz Schematismus Ordinis Fratrum Minorum. O. Bini gościł szereg razy w Polsce. Urząd generała przekazał w 2003 Hiszpanowi José Rodríguezowi Carballo[1].

Po kapitule generalnej 2003 o. Bini mieszkał początkowo u klarysek w Paganica, później w Paryżu. W latach 2004–2005 przebywał na misji na Madagaskarze. W styczniu 2005 został wezwany przez generała Carballo do Rzymu. Zamieszkał we Frascati. Animował wspólnoty franciszkańskie na terenie Włoch, głosząc rekolekcje i prowadząc dni skupienia dla braci, sióstr franciszkanek i klarysek. Do wygłoszenia konferencji zapraszali go też kapucni i franciszkanie konwentualni. Owocem tego okresu działalności o. Biniego są publikacje w języku włoskim. W latach 2007–2014 zakonnik związany był z zależną bezpośrednio od generała zakonu eksperymentalną Wspólnotą międzynarodową w Palestrinie. Bini był jej gwardianem. W 2010 został prezesem Fundacji św. Idziego dla dialogu i misji. Do fundacji weszli, oprócz braci z Palestriny, również franciszkanie mieszkający w Stambule. W marcu 2014 o. Bini obchodził w Palestrinie pięćdziesiątą rocznicę święceń kapłańskich. Giacomo Bini zmarł w szpitalu w Rzymie 9 maja 2014[1]. Obrzędom pogrzebowym 12 maja w Grottaferrata przewodniczył generał Michael Perry[3].

Wybrane dzieła

edytuj
  • Priorytety na sześciolecie 1997–2003: Przewodnik praktyczny do Dokumentu Kapituły Generalnej, Wydawnictwo św. Antoniego, Wrocław 1998.
  • Zakon dzisiaj: refleksje i perspektywy, Curia Generale OFM, Rzym 2000.
  • Klara z Asyżu. Hymn Pochwalny: List Ministra generalnego O. Giacomo Bini, Rzym 2002.
  • Vocavit nos Deus ut eamus per mundum. Relacja Ministra Ggeneralnego fr. Giacomo Bini OFM: Kapituła Generalna OFM 2003, Ufficio Cominicazioni Curia generale dei Frati Minori, Rzym 2003.
  • Audite, sorelle: Un itinerario per rifondare la vita consacrata, seria Memoria e Profezia, Padwa 2005.
  • Ritorno alla intuizione evangelica francescana, Biblioteca Francescana Edizioni, seria Presenza di S. Francesco, Mediolan 2010.
  • Un'esistenza unificata e pacificta in Dio: Sentieri di vita francescana oggi, Edizioni Biblioteca Francescana, Mediolan 2011.

Przypisy

edytuj
  1. a b c Vincenzo Brocanelli, Paolo Canali: Seme di eternità. Biografia e scritti inediti. Mediolan: Edizioni Biblioteca Francescana, 2014, s. 9-43. ISBN 978-88-7962-233-2. (wł.).
  2. Bracia Mniejsi: Zmarł o. Giacomo Bini – były Minister Generalny. www.zyciezakonne.pl, 2014-05-11. [dostęp 2016-03-30]. (pol.).
  3. Br. Giacomo Bini, OFM: Life Goes On. www.ofm.org, 2014-05-12. [dostęp 2016-03-30]. (ang.).

Linki zewnętrzne

edytuj