Goździopłaszczek nadrzewny
Goździopłaszczek nadrzewny (Clavulicium macounii (Burt) J. Erikss. & Boidin ex Parmasto) – gatunek grzybów z rodziny kolczakowatych (Hydnaceae)[1].
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
goździopłaszczek nadrzewny |
| Nazwa systematyczna | |
| Clavulicium macounii (Burt) J. Erikss. & Boidin ex Parmasto Consp. System. Corticiac. (Tartu): 165 (1968) | |
Systematyka i nazewnictwo edytuj
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Clavulicium, Incertae sedis, Cantharellales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten opisał w 1926 r. Edward Angus Burt nadając mu nazwę Corticium macounii. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę, nadali mu John Eriksson, Jacques Boidin i Erast Parmasto w 1968 r.[1]
Synonimy.:
- Clavulicium macounii (Burt) Parmasto 1965
- Corticium macounii Burt 1926[2].
Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r.[3]
Morfologia edytuj
Owocnik rozpostarty o średnicy 1-30 (40) cm i grubości 1–1,2 mm, szaro-ochrowy, brązowo-beżowy, gładki z białym brzegiem, krótko włóknisto-strzępiastym brzegiem. Miąższ białawy, szaro-ochrowy, brązowo-beżowy, miękki, soczysty. Zarodniki w masie białe, pod mikroskopem przezroczyste, o wymiarach 9-12 × 6,4-8 µm, nieamyloidalne, cienkościenne, elipsoidalne do owalnych. Podstawki 35-50 × 6-8 µm. Strzępki ze sprzążkami, z mocnym wierzchołkiem, szkliste, ale lekko żółtawe i refrakcyjne z oleistymi gutulami[4].
Występowanie edytuj
Podano występowanie goździopłaszczyka nadrzewnego na niewielu stanowiskach w Ameryce Północnej, w Europie i Azji. W Europie jest rzadki[5]. W Polsce W. Wojewoda w 2003 r. przytoczył 10 stanowisk, ale większość dawnych[3]. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status E – gatunek wymierający, którego przeżycie jest mało prawdopodobne, jeśli nadal będą działać czynniki zagrożenia[6].
Nadrzewny grzyb saprotroficzny. Występuje w lasach iglastych i mieszanych na martwym drewnie jodły pospolitej (Abies alba) i świerka pospolitego (Picea abies). W Polsce owocniki obserwowano od sierpnia do września[3].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2022-11-09] (ang.).
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2022-11-09] (ang.).
- ↑ a b c Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ AMacouns Rindenpilz [online], I123pilzsuche [dostęp 2022-11-09] (niem.).
- ↑ Występowanie Clavulicium macounii na świecie (mapa) [online], gbif.org [dostęp 2022-11-09] (ang.).
- ↑ Zbigniew Mirek i inni, Czerwona lista roślin i grzybów Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, PAN, 2006, ISBN 83-89648-38-5.