Groźnica niema
Groźnica niema (Lachesis muta), inaczej bushmaster, po indiańsku[doprecyzuj!]: surukuku, surukusu, shushupe – gatunek jadowitego węża z podrodziny grzechotników w rodzinie żmijowatych. Długość 2–4,3 m[3], grubość 10 cm. Zamiast grzechotki na ogonie występuje kolec, nie ostrzega ona grzechotaniem o swojej obecności, stąd nazwa „niema”. Ubarwienie żółtoszare lub czerwono-brunatne z dużymi, ciemnymi, trójkątnymi plamami.
| Lachesis muta[1] | |||
| (Linnaeus, 1766) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
groźnica niema | ||
| Podgatunki | |||
| |||
Żyje w lasach na obszarze od południowej Nikaragui po dorzecze Amazonki. Największy przedstawiciel żmijowatych i największy jadowity wąż półkuli zachodniej. Zęby jadowe dochodzą do 2,5 cm długości[4]. Ukąszenie surukuku jest dla człowieka śmiertelne, bo choć jej jad jest mniej toksyczny niż niektórych innych grzechotników, to jednak wstrzykuje go w dużych ilościach (5-6 ml w jednym wstrzyknięciu). 20% ukąszeń kończy się śmiercią[5].
Wąż rzadki, występuje w słabo zaludnionych terenach leśnych, aktywny w nocy. Dzięki temu liczba pokąsań jest mała, choć miejscowa ludność bardzo obawia się tego węża. Indianie polują na nią i spożywają jej mięso po odcięciu głowy. Groźnica odżywia się małymi ssakami, ale może też upolować niewielkiego jelenia. Groźnica niema jest wężem jajorodnym[3]. Jednorazowo składa 30–50 jaj[4]
Jadu groźnicy używa się w praktykach homeopatycznych w bardzo wielkich rozcieńczeniach, ponieważ zawiera składnik zwiększający krzepliwość krwi. W niewoli surukuku nie przyjmuje posiłków, w związku z czym ciężko jest o zaopatrywanie laboratoriów w jad tego węża w celach farmaceutycznych.
Przypisy edytuj
- ↑ Lachesis muta, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Lachesis muta (LINNAEUS, 1766). The Reptile Database. [dostęp 2010-09-11]. (ang.).
- ↑ a b Zwierzęta: encyklopedia ilustrowana. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005. ISBN 83-01-14344-4.
- ↑ a b W. Juszczyk: Gady i płazy. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1978.
- ↑ David Burnie (red.): Królestwo zwierząt. Warszawa: Świat Książki, 2003, s. 398. ISBN 83-7311-632-X.
Bibliografia edytuj
- W. Jaroniewski: Jadowite węże świata. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1992. ISBN 83-02-00977-6.