HMS Resistance (1861)
HMS Resistance – brytyjska fregata pancerna typu Defence, która weszła do służby w Royal Navy w 1862 roku. Okręt został wycofany z czynnej służby w 1880 roku.
| |
| Historia | |
| Początek budowy |
grudzień 1859 |
|---|---|
| Wodowanie |
11 kwietnia 1861 |
 Royal Navy
| |
| Wejście do służby |
lipiec 1862 |
| Los okrętu |
złomowany 1899 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
pełna: 6150 t |
| Długość |
92 m |
| Szerokość |
16,51 m |
| Zanurzenie |
7,62 m |
| Napęd | |
| 1 pozioma maszyna parowa o mocy 2540 KM, 1 śruba, ożaglowanie typu bark | |
| Prędkość |
11,6 węzła |
| Uzbrojenie | |
| 2 działa 203 mm 8 dział 178 mm (stan na 1869) | |
| Załoga |
460 |
Projekt i budowa edytuj
W odpowiedzi na francuski program zbrojeń na morzu, którego elementem była m.in. pierwsza w świecie fregata pancerna "La Gloire", Royal Navy zamówiła nowe okręty, które swoimi parametrami miały przewyższać konstrukcję francuską. Główną częścią programu były duże fregaty pancerne typu Warrior; HMS „Warrior” i HMS „Black Prince”. Dodatkowo w 1859 roku zamówiono dwie mniejsze fregaty pancerne typu Defence. Pod względem konstrukcyjnym nowe okręty były pomniejszoną wersją fregat typu Warrior, z kadłubem krótszym o 39 metrów, mniejszą mocą siłowni okrętowej i słabszym uzbrojeniem. Budowa drugiego okrętu tego typu, HMS „Resistance” rozpoczęła się w stoczni Westwood & Baillie w Londynie w grudniu 1859 roku. Wodowanie miało miejsce 11 kwietnia 1861 roku, wejście do służby w lipcu 1862 roku[1].
Uzbrojenie główne początkowo miało stanowić 18 gładkolufowych, ładowanych odprzodowo dział 68-funtowych. Ostatecznie okręt ukończono z uzbrojeniem składającym się z dziesięciu dział 68-funtowych uzupełnionych przez nowo opracowane sześć 110-funtowych dział odtylcowych. Podczas modernizacji przeprowadzonej w latach 1867-1869, zrezygnowano z niedopracowanych dział odtylcowych na sprawdzone gwintowane działa odprzodowe, dwa kalibru 203 mm i 8 kalibru 178 mm[1].
Opancerzenie składało się z pasa z płyt pancerza żelaznego grubości 114 mm na podkładce drewnianej grubości 457 mm, na śródokręciu. Pas miał długość 42,7 m (140 stóp) i ochraniał głównie stanowiska baterii i siłownię[1].
Służba edytuj
Po wejściu do służby w lipcu 1862 roku, okręt wszedł w skład Floty Kanału działającej w rejonie kanału La Manche. W grudniu 1863 roku okręt przebazowano w rejon Morza Śródziemnego. W 1869 roku na okręcie zakończył się trwający dwa lata remont, podczas którego m.in. zmodernizowano jego uzbrojenie. Po zakończeniu modernizacji okręt wchodził w skład Floty Kanału, a także był jednostką straży wybrzeża stacjonującą w Liverpoolu[2]. Okręt wykonywał misje na morzu do 1880 roku. W 1885 roku służył jako cel podczas ćwiczeń z użyciem artylerii i torped. W 1898 roku został sprzedany na złom. Podczas holowania do stoczni zatonął w pobliżu walijskiej wyspy Holy Island. W 1899 podniesiony z dna i rozebrany[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Gardiner 1979 ↓, s. 17.
- ↑ HMS Resistance (1861) ↓.
Bibliografia edytuj
- Robert Gardiner: Conway's All the World's Fighting Ships, 1860-1905. London: Conway Maritime Press, 1979. ISBN 0-85177-130-0.
- HMS Resistance (1861). pdavis. [dostęp 2021-06-04]. (ang.).
- George Ballard: The Black Battlefleet. Annapolis: Naval Institute Press, 1980. ISBN 0-87021-924-3.
- Peter Hore, The World Encyclopedia of Battleships, Hermes House, 2005.