Henryk Dembiński (poseł)
Henryk Wojciech Stanisław Dembiński (ur. 23 kwietnia 1866 w Krakowie, zm. 11 grudnia 1915 w Warszawie[1]) – polski ziemianin, polityk, poseł do Dumy Państwowej Imperium Rosyjskiego, prezes Stronnictwa Polityki Realnej, członek Komitetu Narodowego Polskiego.
| ||
.jpeg) Henryk Dembiński, 1907 | ||
| Data i miejsce urodzenia | 23 kwietnia 1866 Kraków | |
| Data i miejsce śmierci | 11 grudnia 1915 Warszawa | |
| Poseł do II Dumy Państwowej | ||
| Okres | od 1907 do 1907 | |
| Przynależność polityczna | Stronnictwo Polityki Realnej | |
| Prezes Stronnictwa Polityki Realnej | ||
| Okres | od 1908 do 1915 | |
| Poprzednik | Józef Ostrowski | |
ŻyciorysEdytuj
Urodził się w rodzinie ziemiańskiej jako syn Juliusza i Heleny z hr. Wodzickich. Maturę zdał w morawskim Böhmisch Leipa. W latach 1884–1887 studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim, następnie do 1889 roku kontynuował naukę na tym kierunku w Innsbrucku. Ok. 1892 roku zamieszkał w Przysusze, prowadząc gospodarstwo leśne, rolne i przemysłowe. Za nasiona jęczmienia otrzymał w 1901 roku nagrodę na wystawie w Kielcach[1].
Po rewolucji 1905 zaangażował się w działalność Stronnictwa Polityki Realnej. Jako przedstawiciel tego ugrupowania wszedł w styczniu 1907 roku do opoczyńskiego komitetu wyborczego. Stosunkiem głosów 49:9 został wybrany na posła do II Dumy Państwowej z guberni kieleckiej (1907). W maju 1907 roku, w imieniu Koła Polskiego, przekazał pozdrowienia nowo zwołanemu sejmowi finlandzkiemu. W wyborach do III Dumy był elektorem z kurii ziemiańskiej powiatu opoczyńskiego[1].
Od maja 1908 do śmierci był prezesem Stronnictwa Polityki Realnej. Nadto sprawował funkcję prezesa Towarzystwa Opieki nad Wychodźcami i wiceprezesa Towarzystwa Popierania Pracy Społecznej. W latach 1910–1914 był radcą Komitetu TKZ. W listopadzie 1914 roku uczestniczył w utworzeniu Komitetu Narodowego Polskiego, wchodząc do jego Wydziału Wykonawczego. W czasie wojny zaangażował się w pomoc osobom potrzebującym. W listopadzie 1915 roku został prezesem Głównego Komitetu Ratunkowego w Lublinie. Zmarł w następnym miesiącu na zawał serca w Warszawie. Został pochowany w Przysusze[1].
Życie prywatneEdytuj
Żonaty był od 1897 roku z Zofią z hr. Tyszkiewiczów, siostrą Władysława i Aleksandra. Miał siedmioro dzieci[1].