Hermann Hupfeld
Hermann Christian Karl Friedrich Hupfeld (ur. 31 marca 1796 w Marburgu; zm. 24 kwietnia 1866 w Halle) – niemiecki teolog ewangelicki i orientalista.
.jpg)
Życiorys i działalność edytuj
Po pietystycznym wychowaniu u wujka uczęszczał do gimnazjum w Bad Hersfeld. W latach 1813-1817 studiował teologię i filologię na uniwersytecie w Marburgu, gdzie był jednym ze współzałożycieli organizacji studenckiej Burschenschaft. W latach 1819-1822 pracował jako profesor w gimnazjum Hohe Landesschule w Hanau. Postanowił jednak dalej studiować i udał się do Halle. Studiował tam teologię u Juliusa Wegscheidera i języki orientalne u Wilhelma Geseniusa. W 1824 roku habilitował się, w 1825 roku został profesorem nadzwyczajnym teologii na uniwersytecie w Marburgu i w 1827 roku profesorem zwyczajnym języków orientalnych. Od 1843 roku był następcą Wilhelma Geseniusa w Halle.
Główną jego naukową zasługą jest włożony wkład w krytykę tekstu Starego Testamentu, a zwłaszcza Pięcioksięgu. W 1853 roku w przełomowej monografii Die Quellen der Genesis und die Art ihrer Zusammensetzung, pojawiła się po raz pierwszy teoria źródeł, która pod wpływem Juliusa Wellhausena została szybko przeforsowana w Europie i Ameryce. Jego przekonanie, że każde poszczególne pisemne źródło Pięcioksięgu jest w zasadzie kompletne, rozpoczęło nowy rozdział w historii Pięcioksięgu. Uważany jest także za jednego z pierwszych przedstawicieli krytyki biblijnej Księgi Psalmów. Z obfitości jego naukowych badań ma również znaczenie badanie Księgi Hioba oraz hebrajskich tekstów.
Oprócz szerokiej działalności pedagogicznej brał czynny udział w życiu kościelnym, politycznym i akademickim. Wzywał do przeprowadzenia reform w kościele i państwie. Jego działalność na rzecz kościoła polegała na dążeniu zachowania jego niezależności wewnętrznej i zewnętrznej wobec zmieniających się poglądów teologicznych. Owocem związku z ruchem nowego odrodzenia i przyjaźni z kościelnym prawnikiem Wilhelmem Bickell i Friedrichem Malletem pastorem i pisarzem z Bremy były jego opinie, memoranda i propozycje Reform der Kirchenverfassung (reformy prawa kościelnego) (1831), Hanauer Gesangbuchfrage (1837) (Kwestia śpiewnika w Hanauer), Privatgemeinschaften (1837), o Gustav-Adolf-Verein (1847) jak również Über die beabsichtigte Gründung eines deutschen Kirchenbundes (1849) (O planowanym założeniu związku kościoła niemieckiego).
W jego politycznych wypowiedziach zauważa się, że w licznych esejach, podobnie jak Karl Bernhard Hundeshagen przepowiedział rewolucję w 1848 roku. Po 1848 roku występował przeciw reakcjonizmowi w polityce i kościele.
Jego następcą na uniwersytecie został jego uczeń, przyjaciel i biograf Eduard Riehm.
Za zasługi dla uniwersytetu w Marburgu został w 1834 roku honorowym obywatelem miasta Marburg (Ehrenbürger der Stadt Marburg).
Twórczość edytuj
- Die Psalmen. Übersetzt und ausgelegt von Hermann Hupfeld. 1855–1861; 2. Auflage hrsg. von Eduard Riehm, 1867–1871; 3. Auflage 1888.
- Über Begriff und Methode der sogenannten biblischen Einleitung nebst einer Uebersicht ihrer Geschichte und Literatur. Elwert, Marburg 1844 (Digitalisat).
- Commentatio de primitiva et vera festorum apud Hebraeos ratione ex legum Mosaicarum varietate eruenda. 4 Teile. Gebauer, Halle 1851–1865.
- Die Quellen der Genesis und die Art ihrer Zusammensetzung. Berlin 1853.
- Die heutige theosophische oder mythologische Theologie und Schrifterklärung. Berlin 1861.
- Dokumente einer Freundschaft in schwieriger Zeit. Hermann Hupfeld und Johann Wolfgang Bickell. Briefwechsel 1832–1848. Hrsg. und mit einer Einleitung versehen von Otto Kaiser. Historische Kommission für Hessen, Marburg 2010.
Bibliografia edytuj
- Adolf Kamphausen: Hupfeld, Hermann. W: Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Tom 13, Duncker & Humblot, Leipzig 1881, strony 423–426.