Wikipedia

Hugon Babel

oficer Wojska Polskiego

Hugon Babel, także jako (Hugo) de Babel von Fronsberg (ur. 12 września 1878 w Tullnerbach, zm. 1940 w ZSRR) – podpułkownik żandarmerii i piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Hugon Babel
Hugon de Babel von Fronsberg
podpułkownik żandarmerii podpułkownik żandarmerii
Data i miejsce urodzenia

12 września 1878
Tullnerbach

Data i miejsce śmierci

1940
USRR, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

1897–1926

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

80 Pułk Piechoty Austro-Węgier
Ministerstwo Spraw Wojskowych
Dywizjon Żandarmerii Wojskowej Nr 3
Dywizjon Żandarmerii Wojskowej Nr 8
2 Dywizjon Żandarmerii
4 Dywizjon Żandarmerii
29 Pułk Strzelców Kaniowskich

Stanowiska

dowódca plutonu
komendant oddziału
referent
dowódca dywizjonu
zastępca dowódcy dywizjonu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Kawaler Orderu Franciszka Józefa (Austro-Węgry) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny)
Odznaka pamiątkowa „Orlęta” Gwiazda Przemyśla

Życiorys

edytuj

Syn Franciszka (urzędnik kolejowy) i Marii z domu Seidler. Został absolwentem Seminarium Nauczycielskiego Męskiego we Lwowie z 1897. Wstąpił do c. i k. armii, odbywając przez rok służbę wojskową od października 1897 do 1898 w 80 pułku piechoty Austro-Węgier. Po zaliczeniu egzaminu oficerskiego postanowił pozostać zawodowym żołnierzem. Od 1 października 1898 był dowódcą plutonu w macierzystym pułku. Mianowany chorążym 1 stycznia 1899, podporucznikiem 18 sierpnia 1899. Od 20 października 1904 służył w austriackiej żandarmerii. Został komendantem oddziału żandarmerii w Tarnopolu, później sprawował analogiczne stanowiska w Nowym Sączu, Jarosławiu, Zaleszczykach, Ropczycach, a po mianowaniu porucznikiem z 1 listopada 1909, także w Sokalu (1911[1]), Drohobyczu, od 1912 w Żółkwi. Od 1 do 13 sierpnia 1914 w czasie wybuchu I wojny światowej pełnił funkcję referentem służby bezpieczeństwa w Komendzie Garnizonu w Żółkwi. Następnie skierowany na front, od 1 września był dowódcą kompanii, a następnie dowódcą batalionu, w szeregach w których służyli żandarmi i strażnicy skarbowi. Został awansowany do stopnia rotmistrza 1 listopada 1914. Później od 21 sierpnia 1915 pełnił funkcję referenta w sztabie 4 Armii, potem w 1 Armii. Od 20 lipca 1915 sprawował stanowiska dowódcy oddziałów żandarmerii w Żółkwi i w Stanisławowie. U kresu wojny w 1918 był okręgowym komendantem żandarmerii w Przemyślu[2].

19 lutego 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z dniem 1 listopada 1918 z byłej armii austro-węgierskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia rotmistrza, i przydzielony służbowo do Dowództwa Żandarmerii Okręgu Wojskowego Przemyśl[3][4].

Od 5 września 1919 był referentem personalnym Kierownictwa Organizacji Żandarmerii w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Od 12 lipca (według ROPWiM od 21 kwietnia) 1920 do 7 lutego 1921 był dowódcą dywizjonu żandarmerii wojskowej nr 3 w Kielcach[5][6]. 30 września 1919 został awansowany do stopnia podpułkownika żandarmerii z dniem 1 kwietnia 1920. W charakterze zastępstwa od 8 listopada 1920 był dowódcą dywizjonu żandarmerii nr 8 w Grudziądzu. Od 3 marca[7] (według ROPWiM od 11 stycznia) do 16 czerwca 1921 dowódcą 2 dywizjonu żandarmerii w Lublinie[8].

W wydaniu z 27 września 1919 czasopisma „Myśl Niepodległa” ukazał się nie podpisany artykuł, którego autor dokonał krytyki przyjmowania do Wojska Polskiego byłych funkcjonariuszy (austriackiego) państwa policyjnego określonych jako antyki kajzerlikowskie (opisani zostali m.in. gen. mjr Eugeniusz Dąbrowiecki, płk Emil Tintz, rtm Babel von Fronsberg, rtm Zygmunt Manowarda)[9]. Zygmuntowi Manowardzie zarzucono, że służąc w żandarmerii austriackiej w Żółkwi po wycofaniu się wojsk rosyjskich w okresie na przełomie 1915/1916 miał dokonywać rzekomo bezpodstawnych oskarżeń o sprzyjanie Rosjanom i zdradę stanu, w wyniku czego całe rodziny miały być wywożone do obozu internowania w Talerhof[10]. Opisani w artykule oficerowie wytoczyli „Myśli Niepodległej” procesy sądowe na przełomie 1919/1920[11]. W tej sprawie Oficerski Trybunał Orzekający wszczął dochodzenie. Na podstawie orzeczenia OTO został skreślony z listy oficerów Wojska Polskiego w dniu 25 lipca 1921, jednak po przeprowadzeniu kolejnego postępowania został zrehabilitowany w dniu 27 kwietnia 1923 roku.

Został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów rezerwowych żandarmerii. W 1923 roku był oficerem rezerwy 4 dywizjonu żandarmerii w Łodzi. Z dniem 20 listopada 1923 roku jako oficer rezerwy został zatrzymany w służbie czynnej i przydzielony macierzyście do 4 dywizjonu żandarmerii[12][13].

Od sierpnia 1924 roku leczył się w Szpitalu Okręgowym w Warszawie na gruźlicę kości, a następnie się rehabilitował. 20 marca 1925 roku został przeniesiony z korpusu oficerów rezerwy żandarmerii do korpusu oficerów rezerwy piechoty z równoczesnym wcieleniem ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 41,3. lokatą do 29 pułku Strzelców Kaniowskich w Kaliszu, i równoczesnym odkomenderowaniem do Powiatowej Komendy Uzupełnień Kalisz celem odbycia praktyki poborowej[14]. W październiku 1925 roku został przeniesiony służbowo do Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto na okres czterech miesięcy[15]. 31 stycznia 1926 został przeniesiony w stan spoczynku (zamieszkiwał wówczas przy ulicy Sadownickiej 22)[16]. W 1928 jako emerytowany oficer zamieszkiwał we Lwowie[17]. W 1934 jako podpułkownik w stanie spoczynku był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VI jako oficer w dyspozycji dowódcy O.K. VI i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto[18].

W wyborach samorządowych z maja 1939 ubiegał się o mandat radnego Rady Miasta Lwowa startując z Listy Katolicko-Narodowej i został zastępcą radnego[19].

Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 na terenach wschodnich II Rzeczypospolitej został aresztowany przez Sowietów. Został zamordowany przez NKWD prawdopodobnie na wiosnę 1940. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 55/5-5 oznaczony numerem 64)[20]. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1911. Lwów: Prezydyum C.K. Namiestnictwa, 1911, s. 347.
  2. ↑ Komunistyczne rady robotniczo-żołnierskie przed sądem. „Ziemia Przemyska”. Nr 32, s. 1, 25 maja 1930. 
  3. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 23 z 1 marca 1919 roku, poz. 745. Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 25 z 6 marca 1919 roku, poz. 815.
  4. ↑ 815. Rozkaz. „Dziennik Rozkazów Wojskowych”, s. 623, Nr 25 z 6 marca 1919. 
  5. ↑ Dziennik Rozkazów Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce” Nr 15 z 7 lutego 1921 roku, pkt 3 Przydziały i przyniesienia.
  6. ↑ Poźniakowska-Hanak 2006 ↓, s. 126.
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 19 marca 1921 r., Nr 11, s. 499.
  8. ↑ Poźniakowska-Hanak 2006 ↓, s. 123.
  9. ↑ Antyki kajzerlikowskie. „Myśl Niepodległa”, s. 711-714, Nr 466 z 27 września 1919. 
  10. ↑ Antyki kajzerlikowskie. 4. Rotmistrz Babel von Fronsberg. „Myśl Niepodległa”, s. 712, Nr 466 z 27 września 1919. 
  11. ↑ Antyki kajzerlikowskie. „Myśl Niepodległa”, s. 523-524, Nr 502 z 5 czerwca 1920. 
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1056, 1066.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 961, 968.
  14. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 33 z 20 marca 1925 roku, s. 158.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 102 z 8 października 1925 roku, s. 553.
  16. ↑ Rozporządzenia Ministra Spraw Wojskowych. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 176, Nr 22 z 5 czerwca 1926. Ministerstwo Spraw Wojskowych. 
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 891.
  18. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 324, 969.
  19. ↑ Wykaz mandatów w wyborach do Rady miejskiej we Lwowie. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 123 z 3 czerwca 1939. 
  20. ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 3. [dostęp 2014-10-27].

Bibliografia

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hugon_Babel&oldid=74997098”