Ignacy Miączyński (1767–1840)

1767-1840; senator Królestwa Polskiego

Ignacy Miączyński herbu Suchekomnaty (ur. 1767, zm. 1840) – prezes Senatu w czasie powstania listopadowego, senator-wojewoda Królestwa Polskiego od 1825, senator-kasztelan od 1818, rezydent rosyjski oraz honorowy obywatel w Rzeczypospolitej Krakowskiej, członek Rządu Centralnego Wojskowego Tymczasowego Obojga Galicji w 1809.

Ignacy Miączyński
Herb
Suchekomnaty
Rodzina

Miączyńscy herbu Suchekomnaty

Data i miejsce urodzenia

15 lutego 1767
Dolsk

Data i miejsce śmierci

3 lutego 1840
Miedźno

Ojciec

Władysław Miączyński

Matka

Magdalena Krzemieniecka

Żona

Salomea Suchecka

Dzieci

Henryk August
Stefan
Edward

Odznaczenia
Order Świętego Stanisława (Królestwo Kongresowe) Order Świętej Anny I klasy (Imperium Rosyjskie)

Syn Władysława Miączyńskiego, konfederata barskiego, oraz Magdaleny Krzemienieckiej herbu Grzymała. Bratanek Józefa Miączyńskiego (1740–1800). Mąż Salmoneli Suchackiej h. Poraj.

W 1812 roku jako radca Głównej Izby Obrachunkowej i członek Towarzystwa Królewskiego Gospodarczo-Rolniczego przystąpił do Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego[1].

Był jednym z założycieli Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w Królestwie Polskim, którego był prezesem. Pod koniec swojego życia wstąpił do loży masońskiej w Warszawie, był jej ostatnim wielkim mistrzem. Był właścicielem trzech majątków: Pożdżenic, Miedzno, Borowe, W 1818 został doktorem honoris causa Wydziału Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Jako senator podpisał 25 stycznia 1831 roku akt detronizacji Mikołaja I Romanowa[2].

Odznaczony Orderem Świętego Stanisława I klasy z nadania Aleksandra I Romanowa w 1818 oraz Orderem św. Anny z brylantami I klasy w 1825[3]

Potomkowie

edytuj
  • Henryk August Miączyński (zm. 1861) – dziedzic majątku Rudniki – w 1836 r. ufundował nowy kościół we wsi Pożdżenice

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Dziennik Konfederacyi Jeneralnej Królestwa Polskiego. 1812, nr 20, s. 185.
  2. Dayarusz Sejmu z R. 1830-1831, wydał Michał Rostworowski, T. I, Kraków 1907, s. 244.
  3. Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Św. Stanisława, Warszawa 2006 s. 219.

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj