István Dobi
István Dobi (ur. 31 grudnia 1898 w Szőny (obecnie część miasta Komárom), zm. 24 listopada 1968 w Budapeszcie) – węgierski polityk, w latach 1949–1952 premier Węgierskiej Republiki Ludowej, a w 1952–1967 przewodniczący Rady Prezydialnej Węgierskiej Republiki Ludowej.
| ||
![]() | ||
Data i miejsce urodzenia | 31 grudnia 1898 Szőny, Królestwo Węgier Austro-Węgry | |
Data i miejsce śmierci | 24 listopada 1968 Budapeszt, Węgierska Republika Ludowa | |
Premier Republiki Węgierskiej | ||
Okres | od 10 grudnia 1948 do 20 sierpnia 1949 | |
Przynależność polityczna | bezpartyjny | |
Poprzednik | Lajos Dinnyés | |
Następca | on sam jako Premier Węgierskiej Republiki Ludowej | |
Premier Węgierskiej Republiki Ludowej | ||
Okres | od 20 sierpnia 1948 do 14 sierpnia 1952 | |
Poprzednik | on sam jako Premier Republiki Węgierskiej | |
Następca | Mátyás Rákosi | |
Przewodniczący Rady Prezydialnej | ||
Okres | od 14 sierpnia, 1952 do 14 kwietnia 1967 | |
Poprzednik | Sándor Rónai | |
Następca | Pál Losonczi | |
Odznaczenia | ||
![]() ![]() |
Spis treści
MłodośćEdytuj
Dobi pochodził z biednej rodziny chłopskiej, urodził się w Szőny. W 1916 zetknął się z ruchem ludowym. Poparł utworzenie Węgierskiej Republiki Rad. Po jej upadku w 1919 po raz pierwszy został aresztowany. Po zwolnieniu z więzienia był aktywny w partiach chłopskich i socjaldemokratycznych. Od początku lat 20 był pod nadzorem policji. Pracował dorywczo jako robotnik i rolnik. Chociaż nie był komunistą, został aresztowany kilka razy w ciągu rządów Miklósa Horthyego.
II wojna światowaEdytuj
W czasie II wojny światowej był jednym z przywódców węgierskiego ruchu oporu, został powołany do służby wojskowej. Wrócił w lecie 1945 roku. Został jednyzm z czołowych działaczy Niezależnej Partii Drobnych Rolników(ang.), która osiągnęła większość głosów w wyborach powszechnych w listopadzie 1945. Dobi był członkiem frakcji lewicowego skrzydła i opowiadał się za współpracą z komunistami.
Czasy powojenneEdytuj
W 1948 otrzymał Order Odrodzenia Polski I klasy[1].
W 1962 został laureatem Międzynarodowej Leninowskiej Nagrody Pokoju.
PrzypisyEdytuj
- ↑ Wojciech Stela: Polskie ordery i odznaczenia (Vol. I). Warszawa: 2008, s. 47.