Iwan Pawłowicz Ławiejkin (ros. Иван Павлович Лавейкин, ur. 2 sierpnia 1921 w Smoleńsku, zm. 2 grudnia 1986 w Moskwie) – radziecki lotnik wojskowy, generał major, Bohater Związku Radzieckiego (1943).

Iwan Ławiejkin
Иван Павлович Лавейкин
24+1 zwycięstwa
ilustracja
generał major lotnictwa generał major lotnictwa
Data i miejsce urodzenia

2 sierpnia 1921
Smoleńsk

Data i miejsce śmierci

2 grudnia 1986
Moskwa

Przebieg służby
Lata służby

1939–1986

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Wojskowe Siły Powietrzne

Główne wojny i bitwy

front wschodni (II wojna światowa)

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Czerwonej Gwiazdy Order Czerwonej Gwiazdy Order „Za służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR” III klasy (ZSRR) Medal „Za zasługi bojowe” Złoty Krzyż Zasługi

Życiorys

edytuj

Do 1938 skończył 9 klas szkoły w Briańsku, pracował w fabryce mechanicznej, w listopadzie 1938 ukończył briański aeroklub, od lutego 1939 służył w Armii Czerwonej. W 1940 ukończył wojskową szkołę lotników w Odessie, był lotnikiem niszczycielskiego pułku lotniczego w Zachodnim Specjalnym Okręgu Wojskowym, od czerwca do sierpnia 1941 lotnikiem 33 niszczycielskiego pułku lotniczego na froncie wojny z Niemcami, od sierpnia 1941 do listopada 1944 dowódcą klucza, dowódcą eskadry i zastępcą dowódcy pułku, w czerwcu i od sierpnia do października 1941 walczył na Froncie Zachodnim, w lipcu-sierpniu 1941 w składzie Moskiewskiej Strefy Wojsk Obrony Przeciwlotniczej, od listopada 1941 do października 1942 na Froncie Kalinińskim, od grudnia 1942 do października 1943 na Froncie Południowo-Zachodnim, od października 1943 do stycznia 1944 3, a od lipca do listopada 1944 1 Ukraińskim. Brał udział w walkach pod Smoleńskiem, pod Moskwą, operacji rżewsko-syczewskiej, bitwie pod Stalingradem, operacji woroszyłowgradzkiej, izjum-warwieńkowskiej, biełgorodzko-charkowskiej, donbaskiej, zaporoskiej, dniepropietrowskiej i lwowsko-sandomierskiej. 23 sierpnia 1941 został lekko ranny. W listopadzie 1944 został lotnikiem-instruktorem w Zarządzie Lotnictwa Myśliwskiego Głównego Zarządu Przygotowania Bojowego Sił Wojskowo-Powietrznych ZSRR, jako major 2 Armii Powietrznej 1 Frontu Ukraińskiego uczestniczył w operacji berlińskiej i praskiej. Wykonał łącznie 498 lotów bojowych, w 106 walkach powietrznych strącił 24 samoloty osobiście, a w grupie 1. W 1950 ukończył Akademię Wojskowo-Powietrzną w Monino, a w 1957 Wojskową Akademię Sztabu Generalnego, później dowodził dywizją lotniczą, a 1963-1986 wykładał w Akademii Wojskowej im. Frunzego, gdzie był m.in. docentem (1974) i kierownikiem katedry; w 1985 został kandydatem nauk wojskowych. W lutym 1986 zakończył służbę. Jego synem jest kosmonauta Aleksandr Ławiejkin.

Awanse

edytuj
  • młodszy porucznik (20 maja 1940)
  • starszy porucznik (6 grudnia 1941)
  • kapitan (23 marca 1942)
  • major (13 października 1943)
  • podpułkownik (6 listopada 1947)
  • pułkownik (23 sierpnia 1951)
  • generał major lotnictwa (7 maja 1960)

Odznaczenia

edytuj

I inne.

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj