Iwan Fiedko
Iwan Fiodorowicz Fiedko, ros. Иван Фёдорович Федько (ur. 12 czerwca?/24 czerwca 1897 w Chmiełowie w guberni połtawskiej, zm. 26 lutego 1939) – radziecki wojskowy, komandarm I rangi, z pochodzenia Ukrainiec.
| |
 komandarm I rangi
| |
| Data i miejsce urodzenia |
24 czerwca 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
26 lutego 1939 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1916–1917, 1918–1937 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| |
| Odznaczenia | |
 
| |
Służba wojskowa edytuj
Pochodził z ukraińskiej rodziny chłopskiej. Od 1917 był członkiem WKP(b)[1].
Był chorążym w armii carskiej podczas I wojny światowej[2]. W końcu 1917 r. utworzył w Teodozji oddział Czerwonej Gwardii, który do początku 1918 rozwinął się w I Czarnomorski Pułk Rewolucyjny 3 kolumny (dywizji) wojsk rewolucyjnych Północnego Kaukazu; Fiedko pozostawał jego dowódcą[2]. Od 27 października 1918 był p.o. dowódcy całości wojsk Północnokaukaskiej Republiki Radzieckiej[2]. Następnie od 17 do 30 listopada 1918 był dowódcą 11 Armii. Nie zdołał zapobiec ostatecznemu rozbiciu tych wojsk, które już w poprzednich miesiącach poniosły szereg klęsk w starciach z lepiej dowodzoną i bardziej zdyscyplinowaną Armią Ochotniczą gen. Denikina[3]. W styczniu 1918 r. 11 Armia została formalnie przekształcona we Front Kaspijsko-Kaukaski[4].
W latach 1919–1920 Fiedko był członkiem Rewolucyjnego Komitetu Wojskowego Republiki Krymskiej, zastępcą ludowego komisarza marynarki wojennej i dowódcy Armii Krymskiej. Od lipca do listopada 1919 był dowódcą 58 dywizji strzeleckiej, następnie od czerwca do grudnia 1920 46 dywizji strzeleckiej. W 1921 dowodził 187 Brygadą Piechoty, razem z którą brał udział w tłumieniu powstania w Kronsztadzie[2]. W tym samym roku brał także udział w tłumieniu powstania tambowskiego[2].
Od 1921 do 1922 uzyskał wyższe wykształcenie w Akademii Sztabu Generalnego RChACz[2].
Od 1922 do 1924 dowodził 18 Dywizją Strzelecką, od 1924 do 1925 13, a od 1925 do 1927 2 Korpusem Strzeleckim. Od 1927 do 1928 był szefem sztabu Północno-Kaukaskiego Okręgu Wojskowego, od 1928 do 1931 zastępcą dowódcy Leningradzkiego Okręgu Wojskowego. W latach 1931-1932 dowodził Kaukaską Armią Czerwonego Sztandaru, a od 1932 do 1933 Nadwołżańskim Okręgiem Wojskowym. Оd 1933 do 1937 był zastępcą dowódcy Specjalnej Dalekowschodniej Armii Czerwonego Sztandaru i dowódcą Nadmorskiej Grupy Wojsk SDACS[2].
W 1935 został mianowany komandarmem II rangi.
W latach 1937–1938 dowodził Kijowskim Okręgiem Wojskowym, w 1938 został pierwszym zastępcą ludowego komisarza obrony ZSRR, członkiem Rady Wojskowej przy Ludowym Komisarzu Obrony ZSRR[2].
W 1938 został mianowany komandarmem I rangi[1].
Odznaczenia edytuj
- Order Lenina;
- Order Czerwonego Sztandaru (czterokrotnie 1919, 1921, 1921, 1924);
- Order Czerwonego Sztandaru Pracy Tadżyckiej SRR (1930)
- Order Czerwonego Sztandaru Pracy Zakaukaskiej SFRR (1932)[1].
Areszt i rozstrzelanie edytuj
7 lipca 1938 został aresztowany, 26 lutego 1939 został skazany przez Kolegium Wojskowe Sądu Najwyższego za uczestnictwo w spisku wojskowo-faszystowskim na karę śmierci i rozstrzelany tego samego dnia.
26 maja 1956 został zrehabilitowany[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Репрессированные военнослужащие Красной Армии. [dostęp 2014-10-26]. (ros.).
- ↑ a b c d e f g h Федько Иван Федорович [online], hrono.ru [dostęp 2018-02-28].
- ↑ P. Kenez, Red Attack, White Resistance: Civil War in South Russia 1918, New Academia Publishing, Washington DC 2004, ISBN 978-0-9744934-4-2, s. 187-188.
- ↑ E. Mawdsley, Wojna domowa w Rosji 1917-1920, Bellona, Warszawa 2004, ISBN 978-83-11-11638-2, s. 207-209.