Izoterma GF, czyli uogólniona izoterma Freundlicha (ang. Generalized Freundlich isotherm), nazwana od nazwiska Herberta Freundlicha, zwana też izotermą Sipsa (została uogólniona przez Sipsa w 1948 r.) opisuje fizyczną adsorpcję zlokalizowaną i odpowiada asymetrycznemu rozkładowi energii adsorpcji o charakterze zbliżonym do obciętego malejącego rozkładu eksponencjalnego. Można ją uważać za szczególny przypadek 4-parametrowej izotermy GL, w której parametr (określający kształt funkcji od strony niskich energii) jest równy jedności,

gdzie:

pokrycie powierzchni (adsorpcja względna), ( – adsorpcja, pojemność monowarstwy),
– ciśnienie,
parametr heterogeniczności im mniejszy tym większa szerokość rozkładu energii adsorpcji; dla otrzymujemy izotermę Langmuira, dla której funkcja rozkładu może być opisana jako delta Diraca,
stała równowagi adsorpcji związana z energią charakterystyczną funkcji rozkładu energii (dla izotermy GF energia charakterystyczna jest równa energii minimalnej):

gdzie:

– średnia energia adsorpcji,
– tzw. czynnik przedeksponencjalny związany z entropią procesu adsorpcji,
– uniwersalna stała gazowa,
temperatura.

Izoterma ta dla niskich ciśnień może być przybliżona za pomocą równania izotermy Freundlicha, które jest liniowe we współrzędnych logarytmicznych adsorpcji i ciśnienia, dla dużych ciśnień jej przebieg zbliża się do izotermy Langmuira.

Po formalnej zamianie ciśnienia p na stężenie c, izoterma GF może być wykorzystana do opisu adsorpcji z rozcieńczonego roztworu (np. wodnego roztworu substancji organicznej). Można w niej również uwzględnić oddziaływania boczne specyficzne i niespecyficzne, a także adsorpcję wielowarstwową (zob. adsorpcja).