Józef Witoszyński
Józef Michał Witoszyński von Dobrawola (ur. 27 października 1858 we Lwowie, zm. 9 grudnia 1931 we Lwowie) – tytularny generał major cesarskiej i królewskiej Armii.
| |
 generał major
| |
| Data i miejsce urodzenia |
27 października 1858 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
15 lipca 1931 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1887–1918 |
| Siły zbrojne |
|
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się 27 października 1858 we Lwowie, w rodzinie nauczyciela. Ukończył z wynikiem bardzo dobrym pięć klas gimnazjum we Lwowie[1].
27 października 1875 wstąpił do Galicyjskiego Pułku Piechoty Nr 30 we Lwowie. Został skierowany do szkoły kadetów, którą ukończył z wynikiem bardzo dobrym[1]. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 listopada 1876 w korpusie oficerów piechoty i wcielony do Galicyjskiego Pułku Piechoty Nr 30 we Lwowie[2]. Ukończył Terezjańską Akademię Wojskową.
Dowodził kolejno:
- 1887 – tymczasowe dowództwo kompanii w 30 Pułku Piechoty we Lwowie
- 1888 – kompania 63 batalionu Landwehry we Lwowie
- 1896 – II batalion 20 Pułku Piechoty Landwehry w Stanisławowie
- 1902 – batalion 1 Pułku Piechoty Landwehry w Wiedniu
1 maja 1906 jako tytularny pułkownik został przeniesiony w stan spoczynku i zamieszkał w Drohobyczu, a następnie we Lwowie.
6 sierpnia 1914 został powołany do wojska jako dowódca nowo utworzonej 130 Brygady Piechoty, z którą walczył na froncie rosyjskim w składzie Korpusu Hofmanna. W skład jego brygady wchodził Legion Ukraińskich Strzelców Siczowych. Witoszyński był opiekunem i konsultantem Legionu.
Został awansowany 1 stycznia 1915 na rzeczywistego pułkownika, a 25 maja 1915 na tytularnego generała majora. W 1917 uzyskał nobilitację szlachecką z predykatem Dobrawola (od nazwiska matki Agnieszki Dobrowolskiej).
W październiku 1915 odszedł ze służby frontowej i 1 grudnia powrócił do stanu spoczynku. 14 kwietnia 1917 ponownie powołany do pracy w administracji wojskowej na terenie Moraw, 15 listopada 1918 powrócił w stan spoczynku. W połowie 1919 wstąpił do Ukraińskiej Armii Halickiej, pracując w Komendzie Głównej UHA, a następnie, po połączeniu jej z Armią Ukraińskiej Republiki Ludowej w zjednoczonym dowództwie obu armii w Kamieńcu Podolskim.
Brał udział w sierpniowej ofensywie 1919 na Kijów. Po internowaniu Armii URL w Polsce przebywał w obozie internowania w Łańcucie, po czym zamieszkał we Lwowie.
Od 27 lipca 1920 pracował jako urzędnik w Zarządzie Archiwalnym Dowództwa Okręgu Generalnego "Lwów", a od 1923 w Austriackim Archiwum Wojskowym we Lwowie[3].
Pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim[3].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Order Żelaznej Korony 3 klasy (1914)[1]
- Order Leopolda (1916)
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Rydel 2001 ↓, s. 297.
- ↑ Rocznik oficerski 1877 ↓, s. 219, 293.
- ↑ a b Rydel 2001 ↓, s. 298.
Bibliografia edytuj
- Kais. Königl. Militär-Schematismus für 1877. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1876.
- Aleksander Kolańczuk: Generałowie ukraińscy w Polsce. Emigranci polityczni w latach 1920–1939. Słownik biograficzny. Przemyśl: 2009. ISBN 978-83-60374-11-5.
- Jan Rydel: W służbie cesarza i króla: generałowie i admirałowie narodowości polskiej w siłach zbrojnych Austro-Węgier w latach 1868-1918. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2001. ISBN 83-7188-235-1.