Język malajski wysp Banda

język kreolski

Język malajski wysp Banda (bahasa Melayu Banda) – język używany na wyspach Banda w prowincji Moluki w Indonezji[1][2]. Według danych z 2000 roku posługuje się nim blisko 4 tys. osób[3]. Lokalnie jest określany jako bahasa Banda[1][4]. Nie został bliżej opisany[5].

bahasa Melayu Banda
Obszar

wyspy Banda (Moluki, Indonezja)

Liczba mówiących

4 tys. (2000)

Klasyfikacja genetyczna

bliżej nieustalona, kreolski na bazie malajskiego lub jeden z języków (dialektów) malajskich

Status oficjalny
Ethnologue 6a żywy
Kody języka
ISO 639-3 bpq
IETF bpq
Glottolog band1353
Ethnologue bpq
BPS 0012 5
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Jego przynależność nie została dobrze ustalona. Należy do grupy wschodnich odmian języka malajskiego, które bywają uznawane za języki kreolskie[6]. Cechuje się obfitością pożyczek z języka niderlandzkiego, które sięgają m.in. leksyki związanej z gospodarstwem domowym[1]. Być może powinien być klasyfikowany jako dialekt malajskiego ambońskiego[3]; niewykluczone, że jest bliżej spokrewniony ze słabo poznaną odmianą wysp Aru (Dobo Malay)[5]. Od odmiany wyspy Ambon odróżnia go m.in. zaimek 2. os. lp. – pane[7]. Sami użytkownicy uważają ten język za odrębny[4].

Jest to jeden z dwóch języków, które określono terminem Banda Malay. Historycznie na wyspie Banda istniała inna kontaktowa forma języka malajskiego, która służyła do komunikacji między tubylcami a kupcami jawajskimi. Język ten zanikł na początku XVII wieku[8].

Przypisy

edytuj
  1. a b c Winn 2007 ↓, s. 90.
  2. Faradika Darman: Kabata dan bahasa tana di Kepulauan Banda. Kantor Bahasa Maluku, 2019-05-27. [dostęp 2022-12-26]. (indonez.).
  3. a b David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Malay, Banda, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2021-08-14] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
  4. a b Winn 2010 ↓, s. 382.
  5. a b Nivens 2002 ↓, s. 40.
  6. Steinhauer 1991 ↓, s. 177–178.
  7. Paauw 2013 ↓, s. 160.
  8. Adelaar i in. 1996 ↓, s. 684.

Bibliografia

edytuj