Języki kreolskie
Języki kreolskie[1] – ogólne określenie niepowiązanych ze sobą języków etnicznych rozwiniętych na bazie języków europejskich kolonistów (głównie angielskiego, francuskiego, portugalskiego, hiszpańskiego czy niderlandzkiego) z dużym dodatkiem elementów przejętych z języków ludności tubylczej. Większość z nich powstała w czasach sprowadzania z Afryki do Ameryki czarnych niewolników, którzy pochodząc z różnych plemion posługiwali się między sobą uproszczoną formą języka narzuconego przez kolonistów. Kształtują się jako konsekwencja niepełnego opanowania języka[2]. Według jednej z propozycji są to języki pidżynowe, które przeszły proces natywizacji (zostały przyjęte przez pewną grupę ludności jako język ojczysty)[3][4], choć część lingwistów (np. Salikoko Mufwene[5]) uznaje, że do kształtowania języków kreolskich i pidżynowych może dochodzić w różnych okolicznościach. Języki kreolskie, w odróżnieniu od pidżynów, mają dobrze rozwinięte słownictwo i strukturę gramatyczną[6].
W wąskim ujęciu socjokulturowym języki kreolskie to przede wszystkim takie języki, które powstały wskutek kontaktów Europejczyków z ludnością tubylczą, pod wpływem ekspansji krajów zachodnich. Niekiedy jednak mianem tym określa się różnego rodzaju uproszczone języki handlowe, które zostały przyjęte jako języki ojczyste (jak np. niektóre języki malajskie w Azji Południowo-Wschodniej)[7]. W szerszym ujęciu zjawisko kreolizacji języków jest prawdopodobnie częstsze niż to się zakłada w tradycyjnych teoriach lingwistycznych. Pojawiają się bowiem dyskusje na temat kreolizacji w antycznej grece, która powstała na bazie przedindoeuropejskiego substratu oraz mowy indoeuropejskich przybyszów.
Powszechnie uważana za język kreolski lingua franca nie należy do języków kreolskich, ponieważ nigdy nie istniało społeczeństwo, które uznawałoby lingua franca za swój język rodzimy. Jak pisze prof. Witold Mańczak: „Należy położyć nacisk na zasadniczą różnicę między językami kreolskimi a lingua franca: języki kreolskie są językami ojczystymi danej ludności, a lingua franca nie”[8]. Języki wykazujące pewne cechy kreolskie, ale niewywodzące się z pidżynów, określane są mianem kreoloidów[9]. Przykładem kreoloidu jest niska forma angielszczyzny singapurskiej (singlish)[10].
Wybrane języki kreolskieEdytuj
Zobacz też Edytuj
PrzypisyEdytuj
- ↑ Krystyna Damm, Aldona Mikusińska (red.): Ludy i języki świata. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 120. ISBN 83-01-13070-9.
- ↑ David Gil: The Mekong-Mamberamo linguistic area. W: N. J. Enfield, Bernard Comrie (red.): Languages of Mainland Southeast Asia: The State of the Art. Walter de Gruyter GmbH & Co KG, 2015, s. 334. ISBN 978-1-5015-0168-5. (ang.).
- ↑ Jozef Mistrík, Encyklopédia jazykovedy, wyd. 1, Bratislava: Obzor, 1993, s. 251, ISBN 80-215-0250-9, OCLC 29200758 (słow.).
- ↑ James T. Collins, Ambonese Malay and Creolization Theory, Kuala Lumpur: Dewan Bahasa dan Pustaka, Kementerian Pelajaran, Malaysia, 1980, s. 12, OCLC 977677021, Cytat: [...] it has been proposed that creoles are pidgin languages which have undergone expansion due to their becoming the mother tongues of certain populations. (ang.).
- ↑ Salikoko Mufwene: Pidgin and Creole Languages. Humanities.uchicago.edu. [dostęp 2010-04-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-06-03)]. (ang.).
- ↑ Suzanne Romaine (red.), Language in Australia, Cambridge University Press, 1991, s. 160, ISBN 978-0-521-33983-4 [dostęp 2021-08-10] (ang.).
- ↑ Hein Steinhauer, Malay in east Indonesia: the case of Larantuka (Flores), [w:] Hein Steinhauer (red.), Papers in Austronesian Linguistics No. 1, Canberra: Department of Linguistics, Research School of Pacific Studies, Australian National University, 1991 (Pacific Linguistics A-81), s. 177–195, DOI: 10.15144/PL-A81.177, ISBN 0-85883-402-2, OCLC 646958819 [dostęp 2023-01-06] (ang.).
- ↑ Języki indoeuropejskie, t. II, red. Leszek Bednarczuk, PWN Warszawa 1988, s. 640
- ↑ Jan Pokorný, Lingvistická antropologie: jazyk, mysl a kultura, Grada Publishing a.s., 2009, s. 137, ISBN 978-80-247-6987-5 (cz.).
- ↑ Marcin Walczyński, Creoloids and the Typology of Contact Languages, „Anglica Wratislaviensia”, XLVI, 2008, s. 149–157 (ang.).
BibliografiaEdytuj
- Atlas języków. Pochodzenie i rozwój języków świata, Bernard Comrie (red.) i inni, Poznań: „Atena”, 1998, ISBN 83-85414-31-2, OCLC 749229608.