Nowa Gwinea
Nowa Gwinea (ang. New Guinea, indonez. Papua, dawniej Irian, tok pisin Niugini) – wyspa w zachodniej części Oceanu Spokojnego, w Melanezji; pod względem wielkości druga (po Grenlandii) wyspa świata. Od zachodu przylega do niej Archipelag Malajski, od wschodu – Archipelag Bismarcka i Wyspy Salomona, a od południa – Australia oddzielona od niej Cieśniną Torresa. Wnętrze wyspy zajmują pokryte nielicznymi lodowcami, wznoszące się na blisko 5000 m Góry Centralne.
| ||
 Nowa Gwinea na zdjęciu satelitarnym | ||
| Państwo |  Indonezja Papua-Nowa Gwinea
| |
|---|---|---|
| Akwen | Ocean Spokojny | |
| Powierzchnia | 786 000 km² | |
| Populacja (2008) • liczba ludności • gęstość |
ok. 9 000 000 11,45 os./km² | |
Położenie na mapie Oceanu Spokojnego  | ||
 5°30′S 141°00′E/-5,500000 141,000000
| ||
| ||
Na południu rozciąga się zabagniona nizina, porośnięta bujnym lasem tropikalnym z licznymi endemicznymi gatunkami roślin. Z centralnych pasm górskich wypływają rzeki: Fly (1130 km), Sepik (1200 km) i Mamberamo. Występuje ropa naftowa i złoto.
Powierzchnia Nowej Gwinei wynosi 786 tys. km², z czego 422 tys. km² zajmują indonezyjskie prowincje Papua Zachodnia i Papua, leżące w zachodniej części wyspy, natomiast pozostała część wschodnia (364 tys. km²) należy do Papui-Nowej Gwinei.
Wyspa ma ok. 9 mln mieszkańców (2008), z czego większość stanowią Papuasi. Jest najbardziej zróżnicowanym językowo zakątkiem świata. Główne języki kontaktowe to malajski, tok pisin i hiri motu[1].
HistoriaEdytuj
Wyspa została odkryta w 1526 przez Portugalczyka Jorge de Menesesa.
Nowa Gwinea długi czas pozostawała samodzielna. Dopiero w XIX w. została podzielona pomiędzy Holendrów, którzy zajmowali przez ok. 150 lat tylko zachodnie wybrzeże, a Niemców (część północno-wschodnia – Ziemia Cesarza Wilhelma) i Brytyjczyków (część południowo-wschodnia – Papua). Irian Zachodni był w latach 1949–1962 przedmiotem sporu pomiędzy Holandią a niepodległą Indonezją, do której został przyłączony w 1963 roku. Niemiecki protektorat został w czasie I wojny światowej przekazany Australii i od 1921 jako Nowa Gwinea Australijska stanowił terytorium mandatowe Ligi Narodów, a od 1946 terytorium powiernicze ONZ pod administracją australijską. Północna część wyspy w latach 1942–1945 była okupowana przez Japonię. W jej trakcie Japończycy dopuścili się wielu aktów ludobójstwa na rdzennej ludności wyspy, która wspólnie z Brytyjczykami, Holendrami, a później także z Amerykanami była zaangażowana w walkę o wyparcie z niej agresora. Wcześniej brytyjska kolonia Papua przeszła w 1905 pod zarząd Australii. W 1949 obie administrowane przez Australię części wyspy połączono w jedno terytorium zależne Terytorium Papui i Nowej Gwinei. Istniało ono do roku 1975, kiedy uzyskało niepodległość jako Papua-Nowa Gwinea.
Występują liczne, słabo zbadane i w niewielkim stopniu wykorzystywane bogactwa mineralne – eksploatuje się ropę naftową, miedź, srebro i złoto.
Mieszkańcy dzielą się na kilkaset plemion papuaskich, mówiących odrębnymi językami. Szereg z nich jest na niskim poziomie rozwoju cywilizacyjnego. Głównymi zajęciami są: myślistwo, prymitywna uprawa ziemi (palma kokosowa, kauczuk, kakao), rybołówstwo oraz poławianie pereł. Nowa Gwinea jest słabo zurbanizowana i prawie pozbawiona dróg.
Zobacz teżEdytuj
PrzypisyEdytuj
- ↑ Andrew Dalby: Dictionary of Languages: The definitive reference to more than 400 languages. Bloomsbury Publishing, 2015, s. 490. ISBN 978-1-4081-0214-5. [dostęp 2021-12-03]. (ang.)
BibliografiaEdytuj
- Michał Missala, Perspektywy samostanowienia Papui Zachodniej, „Stosunki Międzynarodowe – International Relations”, nr 3–4 (t. 26) / 2002, s. 201–220, ISSN 0209-0961.
- Tony Saulnier, Papuasi, Iskry, 1967.
- Grzegorz Torzecki, Irian Jaya. Papuasów Raj Utracony, Warszawa: Świat Książki, 2001, ISBN 83-7227-712-5.
- Lucjan Wolanowski, Dalej niż daleko. Reporter na Nowej Zelandii, Nowej Gwinei, w Malezji i Kambodży o dolach i niedolach, radościach i smutkach lądów i ludów oglądanych dalej niż daleko, Czytelnik, 1964.