Jachtjednostka pływająca o napędzie żaglowym lub motorowym, w zależności od konstrukcji i wyposażenia przeznaczona najczęściej do celów rekreacyjnych lub turystycznych. Jachty budowane i wykorzystywane są także do uprawiania sportu, do celów szkoleniowych, reprezentacyjnych lub wychowania morskiego[1][2].

Morski jacht żaglowy
Duży jacht motorowy

Podział edytuj

Jachty żaglowe to jachty, których podstawowym urządzeniem napędowym jest osprzęt żaglowy, przy tym mogą one również posiadać pomocniczy silnik[2]. Jachty motorowe to jachty, których podstawowym urządzeniem napędowym jest napęd mechaniczny[2]. Jednostki o napędzie głównym równorzędnym żaglowo-silnikowym nazywa się jachtami motorowo-żaglowymi.

Określenia jacht nie stosuje się do jednostek pływających (nawet konstrukcyjnie bardzo podobnych) służących określonym celom użytkowym: patrolowym, ratowniczym, militarnym czy transportowym i gospodarczym.

Małe jachty żaglowe potocznie nazywane są żaglówkami, natomiast małe jednostki motorowe nazywane są motorówkami. Duże jednostki żaglowe, przeważnie z ożaglowaniem rejowym nazywane są żaglowcami, natomiast jednostki porównywalne z jachtami motorowymi, spełniające jednak określone funkcje użytkowe, to najczęściej kutry: pilotowe, patrolowe, rybackie itd.

Historia edytuj

Jachty jako odrębną kategorie statków wodnych zaczęto wyodrębniać od XVII w. do XIX w. Wpływ na ich budowę i konstrukcje miały łodzie, małe statki rybackie itp.

Klasyfikacje jachtów edytuj

Typowy (podstawowy) podział można przeprowadzić według następujących kryteriów:

Kategorie projektowe edytuj

Jachty wprowadzane przez producentów do obrotu handlowego na terenie UE spełniać muszą techniczne wymagania dla rekreacyjnych jednostek pływających[3], w wyniku czego są kwalifikowane do jednej z poniższych kategorii projektowych. Kwalifikacja ta nie dotyczy jachtów budowanych indywidualnie, replik historycznych, jachtów regatowych itd. Stanowi jednak pewną metodę ich podziału z uwagi na obszar i warunki pływania.

  1. Kategoria A – OCEANICZNA – jednostki zaprojektowane do dalekich rejsów, w warunkach wiatru silniejszego niż 8°B (stopni w skali Beauforta) i przy fali o wysokości znaczącej przekraczającej 4 m; jednostki te są w znacznym stopniu samowystarczalne;
  2. Kategoria B – PEŁNOMORSKA – jednostki zaprojektowane do rejsów pełnomorskich, w warunkach wiatru o sile do 8°B włącznie i przy fali o wysokości znaczącej do 4 m włącznie;
  3. Kategoria C – PRZYBRZEŻNA – jednostki zaprojektowane do rejsów po wodach przybrzeżnych, dużych zatokach, zalewach, jeziorach i rzekach, w warunkach wiatru o sile do 6°B włącznie i przy fali o wysokości znaczącej do 2 m włącznie;
  4. Kategoria D – NA WODY OSŁONIĘTE – jednostki zaprojektowane do rejsów na małych jeziorach, rzekach i kanałach, w warunkach wiatru o sile do 4°B włącznie i przy fali o wysokości znaczącej do 0,5 m włącznie.

Przyszłość edytuj

Obecnie cały czas prowadzone są badania praktycznego zastosowania różnorodnych pędników wiatrowych. Równocześnie konstruktorzy i stocznie proponują jachty, żaglowce z ożaglowaniem nowych typów:

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. Jacek Czajewski: Encyklopedia Żeglarstwa. Warszawa: PWN, 1996, s. 113, 119, 120. ISBN 83-01-11914-4.
  2. a b c Polski Rejestr Statków: Przepisy klasyfikacji i budowy jachtów morskich. Część I. Zasady klasyfikacji. Gdańsk: 2012, s. 6.
  3. Rozporządzenie Ministra Rozwoju z dnia 2 czerwca 2016 r. w sprawie wymagań dla rekreacyjnych jednostek pływających i skuterów wodnych (Dz.U. z 2016 r. poz. 807)

Bibliografia edytuj

  • Encyklopedia Żeglarstwa, Jacek Czajewski (red.), Jerzy Arszyłowicz, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996, ISBN 83-01-11914-4, OCLC 69269903.
  • Jarosław Głębicki, Słownik żeglarski z terminologią angielską, Otwock: Petit, 1994, ISBN 83-902416-0-9, OCLC 749352344.
  • Andrzej Kolaszewski, Piotr Świdwiński, Żeglarz i sternik jachtowy, Oficyna Wydawnicza Alma-Press, Warszawa 2004, ISBN 83-7020-316-7.
  • Jerzy W. Dziewulski, Wiadomości o jachtach żaglowych, Oficyna Wydawnicza Alma-Press, Warszawa 1995, ISBN 83-7020-195-4.