Język malajski

język austronezyjski

Język malajski (malajski bahasa Melayu, بهاس ملايو) – język austronezyjski używany w różnych zakątkach Azji Południowo-Wschodniej. Jest językiem rodzimym Malajów zamieszkujących Półwysep Malajski i pewne regiony Sumatry. Funkcjonuje także jako język wehikularny w całym regionie Nusantary[4]. Jest językiem urzędowym Malezji i Brunei oraz jednym z czterech języków urzędowych Singapuru[2][3]. W Indonezji i Timorze Wschodnim jest znany jako język indonezyjski – w tym pierwszym kraju jest to język urzędowy, a w drugim pełni funkcję języka roboczego[5]. Łącznie posługuje się nim szacunkowo 200–250 mln ludzi (2009)[1].

bahasa Melayu
بهاس ملايو
Obszar Malezja, Brunei, Filipiny, Singapur, Tajlandia, Indonezja i inne
Liczba mówiących ok. 200–250 mln (2009)[1]
Pismo/alfabet łacińskie, arabskie
Klasyfikacja genetyczna
Status oficjalny
język urzędowy  Malezja (zwany również malezyjskim)
 Indonezja (jako język indonezyjski)[2][3]
 Brunei
 Singapur
Organ regulujący Dewan Bahasa dan Pustaka
Dewan Bahasa dan Pustaka Brunei
Badan Pengembangan dan Pembinaan Bahasa
Kody języka
Kod ISO 639-1↗ ms
Kod ISO 639-2↗ msa/may
Kod ISO 639-3↗ msa
IETF ms
Glottolog indo1326, mala1546
Ethnologue msa
GOST 7.75–97 маз 420
BPS 0030 3
SIL MLI
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Wikipedia w języku malajskim
Słownik języka malajskiego
w Wikisłowniku
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Odmiana języka malajskiego przyjęta przez Malezję nazywa się oficjalnie bahasa Malaysia (język malezyjski)[6], natomiast w Singapurze i Brunei język jest znany wyłącznie pod nazwą bahasa Melayu (język malajski)[7]. Język malajski został ponadto zaadaptowany do roli języka urzędowego przez Indonezję w momencie uzyskania przez ten kraj niepodległości, a jego miejscowy wariant, oparty na malajskim języku literackim[8], otrzymał nazwę bahasa Indonesia (język indonezyjski)[9][10]. Najbardziej rozpowszechnioną odmianą języka malajskiego jest standardowy indonezyjski, szeroko przyjęty w Indonezji[11].

Malajski charakteryzuje się dużym stopniem dyglosji, tj. znacznym rozwarstwieniem ze względu na sferę użycia i idącą za tym silnie zarysowaną różnicą między językiem pisanym a mówionym (większą niż np. w przypadku niemieckiego i japońskiego)[12]. Dialekty języka malajskiego cechują się różnym poziomem wzajemnej zrozumiałości[13]. Do rangi standardu został wyniesiony dialekt johor-riau[14].

Malezja i Indonezja dzielą w dużej mierze zbliżony (choć nie tożsamy) język standardowy[15], największe podziały lingwistyczne ujawniają się natomiast w przypadku potocznych i regionalnych odmian języka, które są silne zróżnicowane wewnętrznie, podobnie jak np. języki słowiańskie czy odmiany języka arabskiego[16].

W lingwistyce funkcjonuje pojęcie języków malajskich, które oprócz języka malajskiego obejmuje szereg innych blisko spokrewnionych języków austronezyjskich. Na gruncie językoznawstwa nie wypracowano precyzyjnego rozróżnienia między językami malajskimi (odrębnymi językami austronezyjskimi) a różnymi dialektami języka malajskiego właściwego[17]. Standard ISO 639-3 odnotowuje istnienie tzw. makrojęzyka malajskiego (msa), w ramach którego grupuje szereg powiązanych języków malajskich[18].

PiśmiennictwoEdytuj

 
Inskrypcja z Kedukan Bukit na Sumatrze stanowi najstarszy zachowany tekst w języku staromalajskim.

Najstarsza znana kamienna inskrypcja w języku staromalajskim została znaleziona na wyspie Sumatra. Zapis sporządzono w wariancie pisma grantha zwanym pallava[19]. Pochodzi z VII wieku. Odkrycia tej inskrypcji dokonał w 1920 r. Holender M. Batenburg w Kedukan Bukit (region Sumatra Południowa), nad brzegiem Tatangu, dopływu rzeki Musi. Jest to niewielki kamień o rozmiarach 45 cm × 80 cm. Najstarszym zachowanym rękopisem w języku malajskim jest zaś Prawo Tanjung Tanah[20], tekst prawny przeznaczony dla ludu Minangkabau.

Do najstarszych zachowanych dokumentów malajskojęzycznych należą listy sułtana Abu Hayata z wyspy Ternate w archipelagu Moluków. Listy te sporządzono w latach 1521–1522 z zaadresowaniem do króla Portugalii. Język użyty w tych tekstach wskazuje na to, że ich autor nie był rodowitym użytkownikiem języka malajskiego. Mową ojczystą grupy etnicznej Ternate był bowiem (i nadal jest) język niespokrewniony z malajskim, należący do rodziny zachodniopapuaskiej. Język malajski pełnił wówczas funkcję regionalnego języka wehikularnego, nie był natomiast głównym językiem ludności Moluków. W listach sułtana stwierdzono obecność licznych naleciałości gramatycznych o podłożu nieaustronezyjskim[21], powstałych pod wpływem lokalnego języka ternate[22].

HistoriaEdytuj

Język malajski ma duże znaczenie jako lingua franca w regionie Azji Południowo-Wschodniej[23][24]. Świadectwem jego historycznego prestiżu jest obecność pożyczek malajskich w tekstach starojawajskich, z których niektóre datowane są na wiek VIII n.e. W czasach przedkolonialnych pod dużym wpływem malajskiego znalazł się tagalog, jeden z głównych języków Filipin. Pożyczki z malajskiego są obecne również w języku malgaskim. Wynika z tego, że przodkowie dzisiejszych Malgaszów znaleźli się w sferze wpływów malajskich bardzo wcześnie, bo jeszcze w I tys. n.e., zanim zdążyli dotrzeć do Afryki Wschodniej. Wskazuje to na ogromne, ugruntowane historycznie znaczenie malajskiego jako języka kontaktów międzyetnicznych[23].

Od XVI wieku źródłem informacji nt. języka malajskiego są m.in. klasyczne teksty malajskie – zbiór dawnych kronik, kodeksów i opowieści, sporządzonych w piśmie jawi, zmodyfikowanej wersji pisma arabskiego. O ile język staromalajski cechował się obfitością pożyczek z sanskrytu, to w piśmiennictwie klasycznym zaczęły się pojawiać wpływy języka i filozofii arabskiej (np. słowa badan – „ciało”, dunia – „świat”, kabar – „wieści”, ilmu – „nauka”). Choć stosowany w nim język nie był jednolity (czerpał z różnych obszarów dialektalnych), to wypracował pewne konwencje stylistyczne i językowe, które odróżniały go od mówionych odmian języka malajskiego. Ugruntował się jako specyficzny styl literacki, bardziej prestiżowy od ustnych dialektów, a w czasach kolonialnych posłużył jako model dla oficjalnych form języka malajskiego[23].

Innym źródłem informacji lingwistycznych stały się spisy słów, opisy gramatyczne i zbiory tekstów opracowane przez wczesnych kolonistów. Najstarszą europejską listę słów sporządził w 1522 r. Włoch Antonio Pigafetta, uczestnik wyprawy Magellana. Słowa zostały zebrane w Ternate we wschodniej Indonezji (wyspy Moluki), co wskazuje na historyczną rolę języka malajskiego w tym zakątku świata. W 1603 r. Fryderyk de Houtman wydał listę słów malajskich, malgaskich i holenderskich, wraz z czytanką poświęconą malajskiemu[23].

Z perspektywy socjolingwistyki istniało kilka form języka malajskiego, którymi posługiwano się przed przybyciem pierwszych Europejczyków. Do tych socjolektów zaliczają się: literacki język malajski, malajski bazarowy i dialekty tradycyjne. Malajski bazarowy (zwany również niskim) nie miał jednej specyfiki gramatycznej, charakteryzował się różnymi cechami, których użycie było zapewne uzależnione od pochodzenia ich użytkowników. Można jednak wyróżnić szereg cech, które wyróżniają go na tle pozostałych form języka malajskiego. Są nimi: uproszczona morfologia (szersza obecność czasowników posiłkowych), często uproszczona fonologia, użycie orang (człowiek) w celu wyrażenia liczby mnogiej w zaimkach osobowych, tworzenie konstrukcji dzierżawczych przy użyciu łącznika punya i szyku possessor-possessed, mniejszy zasób przyimków. Tradycyjne, autochtoniczne dialekty języka malajskiego, które tworzą kolejnę kategorię jego odmian, nie zostały poddane aż takim wpływom języków obcych[23].

W XVI i XVII w. malajski znalazł się w strefie wpływów europejskich. Stał się językiem chrześcijaństwa, zwłaszcza we wschodniej części archipelagu indonezyjskiego. W tym samym czasie zaczął być zapisywany alfabetem łacińskim i zaczerpnął liczne elementy słownictwa portugalskiego i holenderskiego. Są to np. słowa sepatu – „but”, topi – „kapelusz”, tempo – „czas” (z portugalskiego); duit – „pieniądze”, jelek – „brzydki”, bak – „zbiornik” (wczesne pożyczki holenderskie)[23].

W Holenderskich Indiach Wschodnich język malajski był używany i promowany w szerokim zakresie domen życia publicznego. Pierwsze gazety w języku malajskim pojawiły się w Surabai (1856), a poza archipelagiem indonezyjskim – w Sri Lance (1869). W późniejszym okresie gazety indonezyjskie drukowano na Jawie i w Medanie. Na początku XX wieku dzieła lingwistyczne, które sporządził Charles Adriaan van Ophuijsen, przyczyniły się do standaryzacji języka malajskiego w Indonezji. Pisarz Raja Ali Haji stworzył gramatykę i słownik języka malajskiego, stał się także głównym informatorem podczas prac nad słownikiem malajsko-holenderskim. Polityka holenderskiego rządu kolonialnego, który stronił od popularyzacji języka niderlandzkiego, była oparta na idei, że liczba Indonezyjczyków władających holenderskim powinna pozostać niska. W związku z tym język ten znajdował się poza zasięgiem miejscowej ludności archipelagu, a większe znaczenie przypisywano malajskiemu[23].

Na pierwszą połowę XX wieku datuje się wzrost rozwoju technicznego i gospodarczego Indonezji, a także powstanie indonezyjskiego nacjonalizmu. W 1928 r. doszło do złożenia Przysięgi Młodzieży(ang.) i afirmacji języka malajskiego (od tej chwili zwanego indonezyjskim) jako języka państwowego. W 1945 r. indonezyjski został wyniesiony do rangi języka narodowego. Język indonezyjski rozwija się do dziś i przejmuje elementy indonezyjskich języków regionalnych[23]. Niezależnie od tego na terenie Indonezji wciąż istnieją liczne dialekty i odmiany miejscowe[25], w tym szereg języków kreolskich, wywodzących się z handlowej odmiany języka malajskiego[26] – należą do nich np. malajski ternate, manado czy amboński[27]. Przypuszczalnie stanowią pochodną jednej kontaktowej odmiany języka (Eastern Indonesia Trade Malay), która powstała w północnych Molukach lub w archipelagu Banda, a następnie rozprzestrzeniła się poza swój region pod wpływem znaczenia tych wysp w handlu korzennym[28].

W Malezji przyjęcie malajskiego w roli języka narodowego okazało się znacznie trudniejsze niż w Indonezji. O ile językiem tym władało 80% mieszkańców, to stosunkowo niewielka część ludności znała jego standardową formę (w komunikacji codziennej przeważały lokalne dialekty, często bardzo odrębne od języka literackiego, a ludność pochodzenia chińskiego i indyjskiego posługiwała się bazarową formą malajskiego). Jednocześnie malajski musiał konkurować z angielskim, który dominował w nauce, technice czy mediach; ponadto ten drugi był (i nadal jest) językiem o znaczeniu światowym[23].

Po odłączeniu się Singapuru od Federacji Malajskiej w 1965 r. malajski pozostał językiem narodowym. Statusem języka urzędowego objęto jednak cztery języki: angielski, malajski, mandaryński i tamilski. Singapur to kraj zróżnicowany etnicznie. Większość Singapurczyków jest pochodzenia chińskiego, a malajski stanowi język ojczysty dla 15% ludności kraju. Malajski (w odmianie standardowej) jest także językiem urzędowym Brunei Darussalam, jednakże dużą rolę w kraju odgrywa również język angielski. W roli lingua franca przyjął się natomiast odrębny, lokalny dialekt języka malajskiego[23].

Alfabet i wymowaEdytuj

Język malajski zapisuje się współcześnie pismem łacińskim. W przeszłości używano lekko zmodyfikowanej wersji pisma arabskiego, zwanej jawi. Poniższe zestawienie przedstawia wykaz różnic w malajskiej i polskiej wymowie poszczególnych liter alfabetu łacińskiego (litery pominięte są w obu językach wymawiane tak samo):

  • A może oznaczać samogłoskę centralną lub tylną (jak w polskim)
  • C = polskie „ć”
  • E może oznaczać samogłoskę półotwartą (jak w polskim) lub półprzymkniętą (jak w polskim między spółgłoskami miękkimi), może też oznaczać szwę [ə]
  • H jest głoską krtaniową jak w j. angielskim (w polskim miękkopodniebienną), bezdźwięczną; w wygłosie niewymawiane
  • J = polskie „dź”
  • Kh = polskie „ch”
  • Ng miękkopodniebienne jak w polskim słowie „ręka” ['rεŋka]
  • Ny = polskie „ń”
  • Q oznacza spółgłoskę języczkową (polskie „k” jest miękkopodniebienne)
  • R może oznaczać spółgłoskę drżącą (jak w polskim) lub uderzeniową (występuje w j. polskim przy mniej starannej wymowie)
  • Sy = polskie „ś”
  • V może oznaczać głoskę wargowo-zębową dźwięczną szczelinową (jak polskie „w”) lub wargowo-zębową dźwięczną półotwartą
  • W = polskie „ł”
  • Y = polskie „j”

Oprócz spół- i samogłosek występują też dyftongi.

Dyftongi w j. malajskim
Pisownia IPA
ai [aɪ̯, ai]
au [aʊ̯, au]
ua [ua]

Różnice między malezyjskim a indonezyjskimEdytuj

Z punktu widzenia lingwistyki formy języka malajskiego używane w Singapurze, Brunei i Malezji oraz język narodowy Indonezji tworzą ten sam język[27]. Jego standardowe (literackie) formy są do siebie zbliżone i wzajemnie zrozumiałe[29][30]. Język indonezyjski różni się od malezyjskiego zapożyczeniami z jawajskiego oraz niderlandzkiego, np. słowo „poczta” w malezyjskim to pejabat pos, a w indonezyjskim – kantor pos (postkantoor po niderlandzku znaczy „poczta”). Historycznie istniały również różnice w szacie ortograficznej obu standardów. Dźwięk „u” był reprezentowany w indonezyjskim przez „oe”, tak jak w niderlandzkim. Dźwięk „ć” w malezyjskim oddawany jest przez „c”, a w indonezyjskim do lat 70. XX w. był zapisywany jako „tj”. W 1972 roku wprowadzono reformę pisowni, która ujednoliciła sposób zapisu[31].

Zjawisko wzajemnej zrozumiałości dotyczy przede wszystkim narodowych standardów, które znajdują zastosowanie w piśmiennictwie i najbardziej formalnych sytuacjach komunikacyjnych, choć nie funkcjonują w codziennej praktyce językowej. Dialekty regionalne wykazują natomiast znacznie silniejsze zróżnicowanie wewnętrzne niż standardy języka malajskiego[29], a ich wzajemna zrozumiałość może przybierać mniej lub bardziej ograniczony charakter[13][32]. Bariera językowa dotyczy także konsumpcji mediów, przykładowo indonezyjskie seriale telewizyjne są słabo rozumiane przez Malezyjczyków. Ograniczona zrozumiałość między językami wynika z obecności różnych kolokwializmów, niuansów regionalnych i oddziaływań ze strony różnych języków w obu krajach[33]. Ponadto istnieje tendencja do coraz silniejszego oddalania się języka indonezyjskiego od malajskiego używanego w sąsiednich krajach, do czego przyczyniają się kwestie tożsamości narodowej, współistnienie indonezyjskiego z licznymi językami etnicznymi oraz dominacja miejscowych środków masowego przekazu[34].

Przykładowe różnice w słownictwie
polski malezyjski indonezyjski
marzec Mac (z ang. March)/bulan ketiga Maret (z niderl. Maart)
sierpień Ogos (z ang. August) Agustus (z niderl. Augustus)
bilet tiket (z ang. ticket) karcis (z niderl. kaartje) / tiket (z ang. ticket)
apteka farmasi (z ang. pharmacy) apotek (z niderl. apotheek)
telewizja televisyen televisi (z niderl. televisie)
uniwersytet universiti universitas (z niderl. universiteit)
samochód kereta mobil
mówić bercakap berbicara
sklep kedai toko
poniedziałek Isnin Senin
restauracja restoran rumah makan / restoran
toaleta tandas toilet / kamar kecil
miasto bandar kota
stolica ibu negara ibu kota

Zobacz teżEdytuj

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ a b Ulrich Kozok, How many people speak Indonesian, University of Hawaii at Manoa, 10 marca 2012 [dostęp 2020-02-15], Cytat: „James T. Collins (Bahasa Sanskerta dan Bahasa Melayu, Jakarta: KPG 2009) gives a conservative estimate of approximately 200 million, and a maximum estimate of 250 million speakers of Malay (Collins 2009, p. 17)” (ang.).
  2. ↑ a b Asmah Haji Omar, The Linguistic Scenery in Malaysia, Dewan Bahasa dan Pustaka, Ministry of Education, Malaysia, 1992, s. 157, ISBN 978-983-62-2403-3 (ang.).
  3. ↑ a b Prosiding Kongres Antarabangsa Bahasa dan Budaya, Dewan Bahasa dan Pustaka Brunei, Kementerian Kebudayaan, Belia dan Sukan, 2011, s. 123–124, ISBN 978-99917-0-808-9 (malajski).
  4. ↑ Sukirman Nurdjan i inni, BAHASA INDONESIA UNTUK PERGURUAN TINGGI, Penerbit Aksara TIMUR, 2016, s. 3, ISBN 978-602-73433-6-8 (indonez.).
  5. ↑ „Asian Journal of Social Science”, 3–5, 36, Brill, 2008 [dostęp 2021-07-11], Cytat: English and Indonesian (Malay) are only mentioned as 'working languages' in the Constitution of the Democratic Republic of East Timor (hereafter, the Constitution) (Part VII, Section 159). (ang.).
  6. ↑ Natalia Laskowska, Malajskość, język malajski, język malezyjski – kilka uwag o wytwarzaniu tożsamości narodowej, [w:] Maciej Klimiuk (red.), Azja i Afryka. Religie – kultury – języki, 2013, ISBN 978-83-903188-6-8.
  7. ↑ Michael G. Clyne, Pluricentric Languages: Differing Norms in Different Nations, Walter de Gruyter, 1992, s. 403, ISBN 978-3-11-012855-0 (ang.).
  8. ↑ John Bowden. Language Contact and Metatypic Restructuring in the Directional System of North Maluku Malay. „Concentric: Studies in Linguistics”. 31.2, s. 133–158, 2005-12 (ang.). [dostęp 2021-06-18]. 
  9. ↑ Wong Hoy-Kee, The Development of a National Language in Indonesia and Malaysia, „Comparative Education”, 7 (2), 1971, s. 73–80, ISSN 0305-0068, JSTOR: 3098257 [dostęp 2020-02-14] (ang.).
  10. ↑ Sastra Indonesia Modern Kritik Postkolonial, Yayasan Obor Indonesia, 2008, s. 424, ISBN 978-87-94615-61-7 (indonez.).
  11. ↑ Uri Tadmor, Grammatical borrowing in Indonesian, [w:] Yaron Matras, Jeanette Sakel (red.), Grammatical Borrowing in Cross-Linguistic Perspective, Walter de Gruyter, 2008, s. 301, ISBN 978-3-11-019919-2 (ang.).
  12. ↑ Hiroki Nomoto, Isamu Shoho: Voice in relative clauses in Malay: A comparison of written and spoken language. W: Corpus-Based Perspectives in Linguistics. Amsterdam / Philadelphia: John Benjamins Publishing Company, 2007, s. 353–370. ISBN 978-90-272-3318-9. [dostęp 2021-08-17]. (ang.)
  13. ↑ a b R. Elangaiyan, Central Institute of Indian Languages, Foundation for Endangered Languages, Vital voices: endangered languages and multilingualism : proceedings of the Tenth FEL Conference, CIIL, Mysore, India, 25-27 October, 2006, Central Institute of Indian Languages, 2007, s. 130, ISBN 978-0-9538248-8-5 (ang.).
  14. ↑ Rasheed, Zoohri i Saat 2020 ↓, s. 217.
  15. ↑ Lars S. Vikør: Principles of corpus planning – as applied to the spelling reforms of Indonesia and Malaysia. W: Ernst H. Jahr (red.): Language Conflict and Language Planning. Walter de Gruyter, 2011, s. 279. ISBN 978-3-11-088658-0. [dostęp 2021-07-28]. (ang.)
  16. ↑ David Gil: Reflexive Anaphor Or Conjunctive Operator: Riau Indonesian Sendiri. W: Peter Cole, Gabriella Hermon, C.-T. James Huang (red.): Long Distance Reflexives. Brill, 2000, s. 83–117. DOI: 10.1163/9781849508742_004. ISBN 978-1-84950-874-2. [dostęp 2021-07-28]. (ang.)
  17. ↑ Uri Tadmor, Kontroversi asal-usul bahasa Melayu-Indonesia, [w:] PELBBA 17: Pertemuan Linguistik Pusat Kajian Bahasa dan Budaya Atma Jaya : ketujuh belas : kurikulum berbasis kompetensi, kemahiran menulis, korpus bahasa, metafora, bahasa dan komputer, analisis wacana lisan, pengajaran berbasis leksikon, Yayasan Obor Indonesia, 2004, s. 195–232, ISBN 978-979-461-527-0 (indonez.).
  18. ↑ msa (ang.). ISO 639-3. [dostęp 2020-06-20].
  19. ↑ Bahasa Melayu Kuno (ang.). Bahasa-malaysia-simple-fun.com, 2007-09-15. [dostęp 2010-12-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-12-26)].
  20. ↑ M. Ali Surakhman: Undang-Undang Tanjung Tanah: Naskah Melayu Tertua di Dunia (indonez.). kemdikbud.go.id, 2017-10-23.
  21. ↑ James N. Sneddon, The Indonesian Language: Its History and Role in Modern Society, UNSW Press, 2003, s. 62, ISBN 978-0-86840-598-8 (ang.).
  22. ↑ The journal of Asian studies, wyd. 1–2, t. 43, 1983, s. 253 (ang.).
  23. ↑ a b c d e f g h i j K. Alexander Adelaar. Malay: a short history. „Oriente Moderno”. 19 (80) (2), s. 225–242, 2000. ISSN 0030-5472. JSTOR: 25817713 (ang.). 
  24. ↑ Józef Keller: Zarys dziejów religii: Praca zbiorowa pod redakcja Komitetu. Iskry, 1968, s. 195. [dostęp 2021-08-09].
  25. ↑ Sonja Riesberg i inni, On The Perception Of Prosodic Prominences And Boundaries In Papuan Malay, Zenodo, 2018, s. 390, DOI: 10.5281/zenodo.1402559 (ang.).
  26. ↑ Alexander Adelaar, Structural diversity in the Malayic subgroup, [w:] Alexander Adelaar, Nikolaus P. Himmelmann (red.), The Austronesian languages of Asia and Madagascar, Londyn: Routledge, 2005, s. 202–226, ISBN 0-7007-1286-0, OCLC 53814161 (ang.).
  27. ↑ a b Soenjono Dardjowidjojo i inni, Tata bahasa baku bahasa Indonesia, PT Balai Pustaka, 1998, ISBN 978-979-459-917-4 (indonez.).
  28. ↑ Scott H. Paauw: The Malay contact varieties of eastern Indonesia: A typological comparison. 2009, s. 237–238, 294, 298. ISBN 978-0-549-99090-1. [dostęp 2021-08-10]. (ang.)
  29. ↑ a b Uri Tadmor, Malay-Indonesian, [w:] Bernard Comrie (red.), The World’s Major Languages, Routledge, 2009, s. 791–818, ISBN 978-1-134-26156-7 (ang.).
  30. ↑ Learner English: A Teacher's Guide to Interference and Other Problems, Cambridge University Press, 2001, s. 279, ISBN 978-0-521-77939-5 (ang.).
  31. ↑ Jozef Genzor, Jazyky sveta: história a súčasnosť, wyd. 1, Bratislava: Lingea, 2015, s. 406, ISBN 978-80-8145-114-0, OCLC 950004358 (słow.).
  32. ↑ Mark Woodward, Java, Indonesia and Islam, Science & Business Media, 2010, s. 15, ISBN 978-94-007-0056-7 (ang.).
  33. ↑ Setiono Sugiharto. Indonesian-Malay mutual intelligibility?. „The Jakarta Post”, 2008-10-25 (ang.). [dostęp 2020-02-11]. [zarchiwizowane z adresu 2011-09-25]. 
  34. ↑ Rasheed, Zoohri i Saat 2020 ↓, s. 220.

BibliografiaEdytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Język_malajski&oldid=64491533”