Język sika

język austronezyjski

Język sika, także sikka[1][2][3] (Sara Sikka)[4]język austronezyjski używany w indonezyjskiej prowincji Małe Wyspy Sundajskie Wschodnie, we wschodniej części wyspy Flores, pomiędzy obszarami języków li’o i lamaholot[5]. Według danych z 1995 roku posługuje się nim 175 tys. osób[5], członków ludu Sika[6].

Sara Sikka
Obszar

Małe Wyspy Sundajskie Wschodnie (Indonezja)

Liczba mówiących

175 tys. (1995)

Klasyfikacja genetyczna
Status oficjalny
Ethnologue 6a żywy
Kody języka
ISO 639-3 ski
IETF ski
Glottolog sika1262
Ethnologue ski
BPS 0149 5, 0187 5
WALS sik
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Wykazuje duże zróżnicowanie wewnętrznojęzykowe[5], cechy jego dialektów nie zostały jednak dobrze zbadane[4]. Wyróżnia się trzy dialekty: sara krowe, sikka natar (kangaé), tana ai (ata tana 'ai, sara tana 'ai)[4][5]. Dialekt sikka natar uchodzi za najbardziej prestiżowy, a dialekt tana ai pełni dodatkowo funkcję języka rytualnego[7].

Podobnie jak wiele innych języków wschodniej Indonezji wykazuje cechy substratu papuaskiego (nieaustronezyjskiego). Być może stanowi pochodną języka kreolskiego powstałego na skutek napływu języków austronezyjskich do wschodniej Indonezji[8].

Jest blisko spokrewniony z językami lamaholot i kedang[9][10]. Nie jest natomiast zbyt bliski językowi manggarai z zachodniej części wyspy[11].

Został udokumentowany w literaturze. Powstały różne publikacje opisujące aspekty tego języka[2]. Pewne krótkie listy słownictwa ukazały się pod koniec XIX w.[12] W 1931 r. P. Arndt wydał skrótowy opis jego gramatyki (Grammatik der Sika-Sprache)[12][13]. Nowsze materiały obejmują opracowanie Struktur bahasa Sikka (1986)[3] oraz słownik Kamus Sara Sikka Bahasa Indonesia (1998)[14].

Przypisy edytuj

  1. Alfred F. Majewicz, Języki świata i ich klasyfikowanie, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, s. 86, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655 (pol.).
  2. a b Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: Sika. Glottolog 4.6. [dostęp 2022-09-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-09-04)]. (ang.).
  3. a b I Ketut Darma Laksana: Struktur bahasa Sikka. Jakarta: Pusat Pembinaan dan Pengembangan Bahasa, Departemen Pendidikan dan Kebudayaan, 1986. OCLC 567941357. (indonez.).
  4. a b c Lewis i Grimes 1995 ↓, s. 601.
  5. a b c d M. Paul Lewis, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Sika, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 18, Dallas: SIL International, 2015 [dostęp 2020-02-24] [zarchiwizowane z adresu 2016-12-01] (ang.).
  6. A. A. Biernowa: Sikka. W: Walerij Aleksandrowicz Tiszkow (red.): Narody i rieligii mira: encykłopiedija. Moskwa: Bolszaja rossijskaja encykłopiedija, 1998, s. 481–482. ISBN 978-5-85270-155-8. OCLC 40821169. (ros.).
  7. Lewis i Grimes 1995 ↓, s. 601–602.
  8. Gil 2015 ↓, s. 334.
  9. Inyo Yos Fernandez: Relasi historis kekerabatan bahasa Flores: kajian linguistik historis komparatif terhadap sembilan bahasa di Flores. Ende: Nusa Indah, 1996, s. 25. ISBN 979-429-080-7. OCLC 36131002. (indonez.).
  10. Naonori Nagaya: The Lamaholot Language of Eastern Indonesia. Rice University, 2012, s. 8. OCLC 1031100272. [dostęp 2023-04-10]. (ang.).
  11. Koentjaraningrat: Kebinekaan suku bangsa dan kebudayaan Indonesia. Jakarta: Penerbit Universitas Terbuka, 2000, s. 6. ISBN 979-602-819-0. OCLC 64095590. (indonez.).
  12. a b Lewis i Grimes 1995 ↓, s. 603.
  13. Paul Arndt: Grammatik der Sika-Sprache. Ende: Arnoldus, 1931. OCLC 22530761. [dostęp 2023-11-13]. (niem.).
  14. M. Mandalangi Pareira, E. Douglas Lewis: Kamus Sara Sikka Bahasa Indonesia. Ende: Nusa Indah, 1998. ISBN 979-429-070-X. OCLC 43092474. (indonez.).

Bibliografia edytuj